ลำพญา..เมืองเก่าของเราแต่ก่อน
อันนี้ก็ไม่ได้ร้องผิดเพลงแต่อย่างใด(ยังจะแก้ตัว 5555)
เมืองไทยเรานี้มีเรื่องราวประวัติศาสตร์กันอยู่กันทุกชุมชน
วันนี้เราจะมาหมุนชีวิตให้ช้าลง..เพื่อเงี่ยหูฟังเสียงที่ซ่อนอยู่ด้วยกัน

วินาทีที่เราก้าวขึ้นเรือแจวของคุณลุงสง่าในวัย 70ปี
ออกเดินทางช้าๆจากท่าเรือแจวตลาดน้ำลำพญา…จังหวะหัวใจของเราก็เต้นช้าลง
อาจเพราะสายน้ำที่โอบล้อมเรืออย่างอ่อนโยน..ทำให้เราอยากสูดลมหายใจลึกๆ
พลางคิดว่าเราต้องกลับมาเขียนรีวิวนี้ให้ได้
ถ้าจะถามว่าเราตกหลุมรักตลาดน้ำนี้เข้าตอนไหน
เราก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน..


อาจเป็นเพราะ...เรื่องราวที่เราได้ยินมาจากปากลุงสง่าในวันนั้น
ลุงสง่าเล่าให้ฟังว่าลุงแจวเรือรับจ้างมาตั้งแต่เปิดตลาดในปี 2542
เรือแจวที่เรานั่งอยู่เป็นเรือขุดจากไม้ตะเคียนทั้งต้นที่ชาวบ้านนำมาถวายวัด
เมื่อก่อนโน้นยังมีคนรับจ้างแจวกันอยู่5-6คน
แต่ตอนนี้ทุกคนก็อายุมากขึ้น..แจวไม่ไหวแล้วเลยเหลือลุงแค่คนเดียว
ทางตลาดก็เลยจัดให้มีเรือใหญ่ที่ติดเครื่องยนต์มาบริการนักท่องเที่ยว
เรือใหญ่จุคนได้หลายสิบ..แล่นไปในคุ้งน้ำได้ไกลกว่าเรือแจว
แต่ไม่รู้สินะ..สำหรับเรา
การได้สัมผัสถึงผืนน้ำเบื้องล่างอย่างช้าๆด้วยการนั่งบนเรือแจว
ทำให้เรามีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลย


เอาอีกแล้วนะเรา..เมื่อไหร่นิสัยตกหลุมรักง่ายๆจะหายไปสักที
เพิ่งมาถึงตลาดตอนสิบโมงครึ่งนี่เองนะ
หรือจะเป็นเพราะเราชอบความเรียบง่ายของท้องถิ่นแต่แฝงด้วยการบริหารจัดการที่ดีจากชุมชน
ดูสิ...จอดรถเสร็จเราก็เดินมาเจอป้ายนี้ก่อนเลย