พอตกเย็น รินก็บอกแม่ครัวว่าวันนี้จะขอลงมือทำกับข้าวเอง
ตั้งแต่รินมาอยู่บ้านระพีพันธ์นี่จะเป็นครั้งแรกที่รินลงครัวเองเพื่อทำกับข้าวให้สามีสุดที่รักของหล่อน
เช่นเคยระหว่างที่รินบรรจง ตำน้ำพริกลงเรือด้วยหัวใจและรอยยิ้ม
ปลัดศรัณย์ก็แอบย่องเข้ามาหอมแก้มภรรยาสุดที่รักของเขา
พร้อมทั้งโอบกอดจากด้านหลังอย่างแนบแน่นราวกับว่า ไม่ได้เจอกันมาเป็นแรมปี  
รินตกใจร้องอุ๊ยเบาๆ  พร้อมกับต่อว่าสามีของหล่อนอย่างเขิลอาย "อย่าค่ะ เดี๋ยวคนใช้จะมาเห็น"
ยังไม่ทันพูดจบก็มีเสียงกระซิบจากสามีของหล่อน " วันนี้ชรัตน์ ชวนคุณบุมาทานข้าวด้วย
ฉันก็เลยจะมาบอกหล่อนให้ทำกับข้าวเยอะๆ " แล้วศรัณย์ก็หอมแก้มภรรยาของเขาอีกหนึ่งทีแล้ว
ลุกเดินออกไปปล่อยให้รินที่ตอนนี้นั่งทำกับข้าวหน้าแดงยิ่งกว่าน้ำพริกที่ตำ

       ตกค่ำ  ที่โต๊ะอาหารบ้านระพีพันธ์ นอกจากรินและปลัดศรัณย์แล้ววันนี้ยังมีคุณชรัตน์
และคุณบุมาทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างอบอุ่น คุณชรัตน์ดูวันนี้จะมีความสุขเป็นพิเศษ
คอยแต่ตักกับข้าวให้คุณบุ รินมองดูทั้งคู่พร้อมรอยยิ้ม ทั้งดีใจที่ทั้งสองคนลงเอยกันด้วยดี
แล้วคุณบุ ก็เอ่ยถามคุณชรัตน์ว่า " วันนี้คุณไปแอบงีบหลับที่ทำงานไหม ไปแอบส่งสายตาให้ใครไหม "  
คุณชรัตน์รีบตอบกลับทันทีว่า " ผมมีคุณบุว่าที่ภรรยาที่ทั้งเก่งทั้งฉลาดและแสนดีอย่างนี้
ถ้าผมยังแอบมองใครก็เท่ากับผมทำร้ายหัวใจของผมเอง " ชรัตน์พูดจบบุรณีหน้าแดงก่ำด้วยความเขิลอาย
ปลัดศรัณย์และรินต่างยิ้มชอบใจ

           ถึงตอนดึก ณ ห้องนอนของริน ซึ่ง ณ เวลานี้ตลบอบอวลไปด้วยความรัก คืนนี้ ริน
ที่พึ่งอาบน้ำเสร็จใส่ชุดนอนลูกไม้สายเดี่ยวสีขาว กำลังนั่งหวีผมที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
เพื่อที่เตรียมตัวจะเข้านอน ยังไม่ทันที่รินจะหวีผมเสร็จ ปลัดศรัณย์ก็เปิดประตูเข้ามา
ใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาก๊วยกับผ้าเช็ดตัวที่พาดบ่า แล้วก็หันหลังกลับไปลงกลอนประตู
แล้วเดินมาหารินพร้อมกับพูดว่า "ทานตะวันของฉัน เดี๋ยวฉันจะหวีผมให้ " รินยิ้มพร้อมกับเอ่ยถามสามีของหล่อนว่า
" อาบน้ำเสร็จแล้วหรือคะ " ปลัดศรัณย์พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์ หวีผมได้เพียงสี่ห้าที
พลันก็อุ้มริน จากม้านั่ง รินตกใจพร้อมกับร้องเบาๆด้วยความเขิลอาย " อุ๊ย ยังหวีผมไม่เสร็จเลย "
ว่าแล้วศรัณย์ที่ตอนนี้อุ้มรินอยู่ก็โน้มตัวหอมแก้มรินหลายฟอด แล้วกระซิบบอกรินเบาๆ ว่า
" ตอนแรกฉันกะจะมีลูกสักสามสี่คน ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว เราเลี้ยงลูกสักโหลนึงก็ยังไหว
เราจะใช้เวลาช่วงพักร้อนนี้อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน ชดเชยเวลาที่ฉันไม่ได้อยู่กับหล่อน "
พูดยังไม่ทันจบศรัณย์ก็ค่อยๆวางภรรยาสุดที่รักของเขาบนที่นอน
ส่วนรินที่ตอนนี้กำลังอ่อนระทวยในอ้อมกอดของสามี ก็ได้แต่พูดเบาๆว่า " อีตาบ้า ใครจะเลี้ยงไหว "
ระหว่างที่รินกำลังพูดศรัณย์ก็ก้มลงจูบ บดไปที่ริมฝีปากของริน มีแต่เสียงอื้ออึงในลำคอ
ศรัณย์พรมจูบไปทั่วใบหน้าและลำคอราวกับสิงโตที่กำลังหิวโหย