ม้านั่งเก่ามุมหนึ่งที่ในสวน เปิดสมุดทวนบทกลอนมาย้อนอ่าน สีกระดาษค่อนเหลืองเก็บเรื่องนาน กว่าสิบปีเลยผ่านฉันจดจำ บทกลอนไม่หวานซึ้งตราตรึงหรอก บทเย้าหยอกขุ่นเคืองทั้งเรื่องขำ บทที่แสนวุ่นวายหลายคนทำ บท

พวยพุ่ง ในเวิ้งว้าง เบาบาง สัมผัสได้ เพียงสายตา ฝุ่นควัน ฝันฝุ่น เฉกเช่นลมหายใจ ที่วาบหายไปในอากาศ พร้อมคลื่นความคิดถึง โจนทะยานไปอย่างไร้จุดหมาย ฉันกำลังคิดถึงใครบางคน...