คุณตามงคล เป็นคนเข็นรถขายไอติมวอลล์หน้าตาใจดี ตัวเล็ก ผมสีขาว ผิวกร้านแดด แต่มีใบหน้ายิ้มแย้มอยู่เสมอ คุณตาเดินเข็นรถไอติมผ่านแถวถนนพระรามสี่ และแถวซอยบ้านเราเป็นประจำ เห็นทีไรก็สงสาร เพราะตาแก่มาก ตัวผอม แต่ยังเข็นรถดุ่มๆขายไอติม ทุกวันไม่ว่าฝนตกแดดออก น่าจะเป็นเหตุผลที่คนในซอยจึงอุดหนุนตาเป็นประจำ เราก็เป็นอีกคนที่ชอบอุดหนุนและคุยเล่นกับคุณตา จนไอติมเต็มตู้เย็นกินไม่ทัน

เสาร์ที่แล้วตาบอกว่าเสาร์หน้าวันเกิด ไปกินข้าวกัน เราคิดในใจว่า ตาคงเหนื่อย และเหงา อยากทานอะไรดีๆ เลยตัดสินใจตอบตกลง คุยกับแฟนว่าพาตาไปทานข้าวกันเถอะ ตาทำหน้าดีใจและนัดมาเจอกันหน้าบ้านในวันเสาร์ถัดมา ตาไม่มีโทรศัพท์มือถือนะ อย่าลืมเดี๋ยวมาเจอกัน...

วันเสาร์ตามาตามนัด แต่งตัวหล่อในเสื้อshirtสีชมพู หน้าตาแจ่มใส เราพาตาขึ้นรถ ตาบอกทาง และชวนคุยเรื่องสมัยยังหนุ่มด้วยสำเนียงคนจีนอย่างออกรส มาโผล่อีกทีที่เยาวราช ไปถึงร้านหม้อไฟโบราณ คุณตาสั่งอาหารมาเยอะมาก เราบอกว่าไม่ทานหมู ตาก็บอกไม่เป็นไร รีบสั่งเป๋าฮื้อตุ๋นให้เราหนึ่งหม้อ! เราตกใจเลย แต่ก็คิดในใจ ไม่เป็นไรเดี๋ยวจะเลี้ยงอยู่ดี หารู้ไม่ว่า สุดท้าย นอกจากคุณตาจะเลี้ยงข้าวแล้วยังให้บนเรียนที่มีค่ากับเราไว้ด้วย

-เราถามตาว่า ตาๆวันนี้วันเกิดตาเหรอ ตารีบตอบว่าใช่เกิดวันเสาร์เดือนกันยา เรากับแฟนมองหน้ากัน อ้าวเดือนนี้เดือนกุมภาเองนะ ตาหัวเราะร่วนแล้วบอกว่าตาถือว่าทุกเสาร์นี้แหละวันเกิดจะได้มีความสุขทุกอาทิตย์ อืม...ดีเหมือนกันแฮะ

-เราถามว่าตาว่าเดินเข็นรถขายไอติมไปตามซอยลึกๆ เคยโดนจี้โดนปล้นบ้างมั้ย ตายิ้มอย่างอารมณ์ดี และบอกเราว่า ไม่เคยเลยโชคดีมากๆ แต่ตาบอกว่าตอนเช้าๆเวลาเดินผ่านร้านข้าวแกงตาก็จะซื้อเผื่อไว้หลายห่อ เจอคนจรจัดเจอนักเลงมาขอเงิน ก็จะแบ่งเงินสิบยี่สิบบาทบ้าง แบ่งข้าวให้กินบ้าง ...เราคิดในใจว่าก็นี้แหละตา ยังงี้ก็คือคนจะมาเอาเงินตานั่นแหละ ถ้าตาไม่ให้ก็อาจมีปล้น เพียงแต่ตาเต็มใจให้ทุกครั้ง ในขณะที่หลายๆคนที่ไม่เต็มใจให้คงมองว่ามันคือการปล้น

-เราเคยคิดสงสารตา ถามว่าทำไมตาแก่มากแล้วถึงไม่อยู่กับลูกให้ลูกดูแล ตากลับหัวเร่าะและพูดอย่างภูมิใจว่า ตานี่แหละ แก่ขนาดนี้ยังเลี้ยงลูกหลานได้ ทุกวันนี้ ส่งเงินให้ลูกให้หลานใช้เสมอ ดูแกจะภูมิใจและมีความสุขมากกว่าน้อยเนื้อต่ำใจที่ลูกหลานไม่เลี้ยง

-เราสงสัยว่าทำไมคุณตาถึงไม่ขับรถไอติม ที่เป็นมอเตอร์ไซท์ จะได้ไม่เหนื่อย ถ้าตาอยากได้ จะเรี่ยไรขอเงินมาเช่าให้ ตาสั่นหัวและรีบบอกว่า หนูรู้มั้ย รถเข็นนี้แหละตาชอบ รถไอติมวิ่งเร็วไป บางทีหยุดไม่ทันคนมาซื้อ จะเข้าไปขายในซอยเล็กๆหรือตามรพ.ก็ลำบาก เวลาแถวสีลมปิดถนน ตาเป็นคนขายไอติมคนเดียวที่ได้เข้าไปขาย แถมตอนบ่ายๆ ตายังสามารถหยุดรถ ไปให้อาหารนกพิราบ แถวๆสวนลุมได้อีกด้วย ...ใครจะว่ารถเข็นลำบาก รถเครื่องดีกว่า  สำหรับคุณตา..แกเห็นรถเข็นเป็นสิ่งที่สะดวกที่สุด

หลังทานข้าวอิ่ม ตายืนยันจะเป็นคนจ่าย จนสุดท้ายก็ต้องยอมแต่ดูตามีความสุขมาก เสร็จแล้วก็พาไปเดินเล่นแถวเยาวราช ก่อนจากกัน เราขอถ่ายรูปกับคุณตาหนึ่งใบ ขึ้นมาบนรถนั่งคิดมาตลอดว่า จากที่เราเคยมองดูคุณตาเดินเข็นรถไอติมอย่างทุลักทุเล ในวันที่แดดร้อนจ้า ในขณะที่เรานั่งในรถติดแอร์ แล้วรู้สึกสงสารจับใจ ในวันนี้ จากที่ได้รู้จักและได้คุยกับคุณตาจริงๆจังๆแล้ว เรากลับรู้สึกอิจฉาคุณตาผู้ที่เป็นหนึ่งคนที่มีความสุขที่สุดคนหนึ่งที่เราเคยเห็น... การที่เขาไม่มีสิ่งที่เราอยากมี ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นคนที่ไม่มีความสุข ... คนบางคน ยิ่งมีน้อย ยิ่งมีความสุข...

เราสัญญากับตัวเองว่าจะจำเรื่องราวของคุณตามงคล เป็นบทเรียนที่สำคัญในชีวิตของเรา หวังว่าเรื่องราวของเราในวันนี้ จะเป็นข้อคิดดีๆและเป็นกำลังใจ ให้กับคนหลายๆคน ที่รู้สึกหมดหวัง หรือท้อแท้กับชีวิตนะคะ ด้านล่างคือรูปของคุณตามงคล ปกติคุณตาจะใส่ชุดวอลล์แมน เดินเข็นรถไอติมอยู่แถวพระราม4 ใครเจอคุณตา อย่าลืมไปอุดหนุน และคุยกับคุณตาได้นะคะ