ก่อนที่เราจะเล่าถึงปัญหา เรามีกันอยู่แค่2แม่ลูก พ่อกับแม่เราหย่ากันตั้งแต่เราอายุ 9 ขวบ เราไม่ได้เป็นเด็กมีปัญหา หรือขาดความรัก เพราะครอบครัวเรายังมียาย ตา น้า และคนอื่นๆ เพียงแต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะ เราอยู่โรงเรียนประจำมาตลอด นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เราไม่ค่อยคุ้นเคยกับการอยู่กับแม่นานๆหรือเปล่าเราก็ไม่แน่ใจ
เราเป็นเด็กดีมาโดยตลอด ได้เกรดเฉลี่ยไม่เคยต่ำกว่า3.5 ตอนที่เราอยู่กันพร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก ที่บ้านเราค่อนข้างจะมีปัญหาบ่อยๆ พ่อกับแม่เราเคยทะเลาะกันหนักมากก่อนหย่ากัน รุนแรงถึงขั้นเลือดตกยางออก แต่ด้วยความที่เราเป็นเด็ก เราเห็นพ่อเลือดออกเราเลยคิดว่าแม่เราผิด แต่พอโตมาเราจึงรู้ว่าใครผิดใครถูก ถึงแม้ว่าพ่อและแม่เราจะหย่ากัน เราก็ไม่เคยทำตัวเองให้เป็นปัญหา เราไม่ได้เป็นเด็กเก็บกด หรือเข้าสังคมไม่ได้ แต่เรายังทำตัวร่างเริง แจ่มใส และพยายามตั้งใจเรียนมาโดยตลอด เราไม่อยากทำให้แม่เราผิดหวัง
นานวันเข้าเราก็ยิ่งโตมากขึ้น เราก็ยังคงเรียนโรงเรียนประจำต่อไป แม่เรารักเรามาก ท่านดูแลเราดีทุกอย่าง ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ท่านก็จะคิดถึงอนาคตของเราเสมอ บอกก่อนเลยว่าเราทะเลาะกับแม่ค่อนข้างบ่อย เวลากลับมาที่บ้าน แม่เราค่อนข้างจะไม่เหมือนใคร ดีก็ดีมากกกกกกก ร้ายก็น่ากลัว เราคิดว่าช่วงมอปลายคงเป็นวัยแห่งการเปลี่ยนแปลง เวลาเราทะเลาะกับแม่เราอยากให้เค้าฟังเรา เราจึงเริ่มอธิบาย ทุกครั้งที่เราอธิบายไม่ว่าเราจะถูกหรือไม่แม่จะบอกว่าเราเถียง แล้วก็จะชอบพูดซ้ำๆว่าเรากำลังสร้างเวรสร้างกรรม เราแค่ต้องการอธิบาย เค้าก็ไม่ฟังเราจึงอดทนไม่อธิบายใดใดจนกว่าเค้าจะใจเย็น
เราเป็นคนรักยายมาก ยายเราเป็นคนใจเย็นแต่ยายกับแม่เราก็ชอบทะเลาะกันเหมือนกัน แม่เราชอบคิดว่ายายไม่รัก และรักลูกคนอื่นมากกว่า เราเข้าใจว่าเค้าเคยมีปม แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราไม่ชอบให้แม่เสียงดังใส่ยายเลย แม่โวยวายจนยายร้องไห้แต่แม่ก็ไม่สนใจ เวลาเราทะเลาะกับแม่พอเค้าไม่ฟังเราเราก็เลยต้องพูดเสียงดังแบบเค้าบ้างเค้าจะได้หยุดฟังแต่เค้ากลับบอกว่าเค้าไม่ชอบจะเสียงดังทำไม แล้วก็จะอ้างเรื่องเวรกรรม ว่าเราสร้างกรรมต้องตกนรกหมกไหม้ เเม่เคยบอกว่า คนอย่างอ่ะทำอะไรก็ไม่เจริญหรอก หรือไม่ก็ ตัวแค่นี้ยังด่ากูได้ขนาดนี้โตไปไม่ฆ่ากูตายเลยหรอ เราเสียใจทุกครั้งที่แม่พูด เพราะเราไม่เคยด่าแม่เลย แม่จะชอบคิดเองเออเองตลอด คำพูดของแม่มันเหมือนมีดคมๆ เสียดสีเข้าไปในใจเราทุกคำพูด เราเคยทนฟังเค้าจินตนาการว่าเราโตไปเราจะเอาเค้าไปเป็นคนใช้ ฟังถึงท่อนนี้เราก็อดทน พออีกท่อนนึงเค้าบอกเราว่าเราจะเอาตีนเหยียบกดเค้าไว้ใต้ตีนเรา พอเราฟังคำนั้นเสร็จเราร้องไห้หนักมาก เราคิดเเค่ว่าแม่คิดได้ไงอ่ะ นี่เราเลวร้ายขนาดนี้เลยหรอ นี่กูเลวมากเลยนะในสายตาแม่ นอกจากนี้แม่จะชอบพูดหลายต่อหลายครั้งว่าจะฆ่าตัวตาย บอกเราว่าถ้าวันไหนไม่มีกูจะรู้สึก เราเสียใจที่เค้าพูดแต่คำแรงๆแบบนี้กับเรา แต่เราก็อดทนไม่โต้เถียงเค้าเพื่อที่จะได้ไม่ทะเลาะกัน เราคิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุดถึงแม้บางครั้งแม่จะด่าจะพูดเกินจริงยังไงเราก็จะอดทนฟัง แล้วค่อยมาร้องไห้ที่บ้าน เราไม่อยากให้แม่เห็น แต่เราก็อึดอัดมากเหมือนกัน
เราไม่เคยเถลไถล กินเหล้า สูบบุหรี่ หรือเที่ยวกลางคืนเลย เราทำตัวดีตามคำสั่งมาตลอด แต่นานเข้าๆ แม่ก็เริ่มไม่ปกติมากขึ้น เเม่เริ่มใช้ความรุนแรงเช่นกระแทกประตูดังๆหลายๆครั้งเวลาที่ทะเลาะกัน หรือเริ่มเสียงดังแหกปากไม่ฟังใครๆเลย เรารักแม่มากนะ แต่บางทีเราก็กลัวมากเหมือนกัน เหมือนกับว่าคนๆนี่ไม่ใช่เเม่เรา แล้วพร้อมจะฆ่าเราตลอด บางทีเรารู้รึกแบบนั้นจริงๆ เราไม่เคยปรึกษาเรื่องทุกข์ใจอะไรกับแม่เลย เพราะเราไม่อยากให้เค้าทุกข์ใจ หรือบางทีเรามาปรึกษาแต่แม่กลับตอกย้ำเรามากกว่าให้กำลังใจ เราเลยเลือกคุยกับเพื่อนสนิทมากกว่าเพราะเราว่าเค้าเขาใจเรา และพร้อมรับฟังเสมอ
แม่เราเป็นคนชี้ทางให้เราทุกอย่าง โรงเรียน มหาลัย คณะ ซึ่งเราก็เชื่อเเม่ตลอด ทำได้บ้างไม่ได้บ้างเค้าก็ไม่เคยบ่นเราตรงๆ พูดอ้อมๆบ้างว่าเราจะมีที่เรียนมั้ย อนาคตจะเป็นไง แต่เราอึดอัดมากกับพฤติกรรมพูดจารุนแรงของแม่ แม่มักจะคิดว่าแม่ไม่เหลือใคร แต่แม่ไม่เคยนับเราเข้าไปเลย เราเหลือกันแค่2คนแม่ลูก ฝ่าฟันอะไรมามากมาย ทำไมแม่ถึงคิดว่าเราไม่เข้าใจแม่ เราเสียน้ำตาหลายต่อหลายครั้ง พูดจริงๆนะเราเคยคิดว่าถ้าเราตายไปแม่คงมีความสุขคงไม่ต้องมานั่งทะเลาะกับเรา แต่เราคิดว่าชีวิตเรามีค่ามากกว่านั้น เราจะไม่สิ้นคิดเด็ดขาด
เราบอกเลยว่าเราท้อนะ ที่ได้เเต่ฟังอย่างเดียว พอพูดไปบางทีแม่ก็จะบอกว่าไร้สาระ หรือไม่ก็ไม่ฟังเหตุผลเรา เรารักแม่มากๆนะ แต่ได้โปรดเห็นใจเราหน่อยเถอะ เราอ่อนล้าเกินกว่าที่เราจะทนไหวกับคำพูดบางคำของแม่ หลายครั้งการที่แม่พูดมักจะทำให้เราคิดว่าเราเหมือนไม่มีใครต้องการ พ่อก็ทิ้ง แม่ก็ลำบากเพราะเรา เราควรทำไงดี ทนรับอารมณ์ของแม่ต่อไปหรอ? เราไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไง เราแค่ต้องการที่ระบาย เราอึดอัด เราเหนื่อย เราท้อ เราอยากให้แม่เข้าใจเราบ้าง อยากให้ท่านฟังเราบ้าง ถ้าฟังแล้วเราผิด เราก็จะยอมฟังแม่สอน ทุกคนพูดเสมอว่าแม่ทุกคนรักลูกตัวเอง เรามั่นใจว่าแม่รักเรา แต่เค้าแค่ไม่พยายามเข้าใจเราเท่านั้นเอง เราอยากปรึกษาทุกคนมากว่าเราควรทำยังไง เราควรอยู่เงียบๆแล้วอดทนฟังต่อไปใช่มัย? หรือเราควรทำยังไง? เราไม่รู้จริงๆ เราไม่ได้บอกว่าเราถูกเสมอไปหรอกนะ ใช่ทุกคนอาจจะคิดว่าแค่เราไม่เถียงก็จบแต่บางครั้งถ้าแม่ว่าเราในสิ่งที่เราไม่ได้ทำ เราเชื่อว่าทุกคนก็อยากอธิบายให้ท่านเข้าใจเราเหมือนกัน เราแค่อยากให้เค้าใจเย็น มีเหตุและผล รับฟังซึ่งกันและกัน เราจะได้ไม่ทะเลาะกันนอกจากแม่จะไม่ทะเลาะกับเราแม่ก็จะไม่ทะเลาะกับยายหรือคนอื่นๆด้วยถ้าแม่มีเหตุและผลพอ
เราอยากบอกทุกคนว่าเรารักแม่นะ เราไม่ได้เกลียดหรือโกรธแม่เลย เราเเค่ต้องการคำแนะนำ ว่าเราควรทำอย่างไร เพราะเราค่อนข้างจะจนปัญญาจริงๆ
อยากปรึกษาเรื่องแม่ค่ะ
เราเป็นเด็กดีมาโดยตลอด ได้เกรดเฉลี่ยไม่เคยต่ำกว่า3.5 ตอนที่เราอยู่กันพร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก ที่บ้านเราค่อนข้างจะมีปัญหาบ่อยๆ พ่อกับแม่เราเคยทะเลาะกันหนักมากก่อนหย่ากัน รุนแรงถึงขั้นเลือดตกยางออก แต่ด้วยความที่เราเป็นเด็ก เราเห็นพ่อเลือดออกเราเลยคิดว่าแม่เราผิด แต่พอโตมาเราจึงรู้ว่าใครผิดใครถูก ถึงแม้ว่าพ่อและแม่เราจะหย่ากัน เราก็ไม่เคยทำตัวเองให้เป็นปัญหา เราไม่ได้เป็นเด็กเก็บกด หรือเข้าสังคมไม่ได้ แต่เรายังทำตัวร่างเริง แจ่มใส และพยายามตั้งใจเรียนมาโดยตลอด เราไม่อยากทำให้แม่เราผิดหวัง
นานวันเข้าเราก็ยิ่งโตมากขึ้น เราก็ยังคงเรียนโรงเรียนประจำต่อไป แม่เรารักเรามาก ท่านดูแลเราดีทุกอย่าง ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ท่านก็จะคิดถึงอนาคตของเราเสมอ บอกก่อนเลยว่าเราทะเลาะกับแม่ค่อนข้างบ่อย เวลากลับมาที่บ้าน แม่เราค่อนข้างจะไม่เหมือนใคร ดีก็ดีมากกกกกกก ร้ายก็น่ากลัว เราคิดว่าช่วงมอปลายคงเป็นวัยแห่งการเปลี่ยนแปลง เวลาเราทะเลาะกับแม่เราอยากให้เค้าฟังเรา เราจึงเริ่มอธิบาย ทุกครั้งที่เราอธิบายไม่ว่าเราจะถูกหรือไม่แม่จะบอกว่าเราเถียง แล้วก็จะชอบพูดซ้ำๆว่าเรากำลังสร้างเวรสร้างกรรม เราแค่ต้องการอธิบาย เค้าก็ไม่ฟังเราจึงอดทนไม่อธิบายใดใดจนกว่าเค้าจะใจเย็น
เราเป็นคนรักยายมาก ยายเราเป็นคนใจเย็นแต่ยายกับแม่เราก็ชอบทะเลาะกันเหมือนกัน แม่เราชอบคิดว่ายายไม่รัก และรักลูกคนอื่นมากกว่า เราเข้าใจว่าเค้าเคยมีปม แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราไม่ชอบให้แม่เสียงดังใส่ยายเลย แม่โวยวายจนยายร้องไห้แต่แม่ก็ไม่สนใจ เวลาเราทะเลาะกับแม่พอเค้าไม่ฟังเราเราก็เลยต้องพูดเสียงดังแบบเค้าบ้างเค้าจะได้หยุดฟังแต่เค้ากลับบอกว่าเค้าไม่ชอบจะเสียงดังทำไม แล้วก็จะอ้างเรื่องเวรกรรม ว่าเราสร้างกรรมต้องตกนรกหมกไหม้ เเม่เคยบอกว่า คนอย่างอ่ะทำอะไรก็ไม่เจริญหรอก หรือไม่ก็ ตัวแค่นี้ยังด่ากูได้ขนาดนี้โตไปไม่ฆ่ากูตายเลยหรอ เราเสียใจทุกครั้งที่แม่พูด เพราะเราไม่เคยด่าแม่เลย แม่จะชอบคิดเองเออเองตลอด คำพูดของแม่มันเหมือนมีดคมๆ เสียดสีเข้าไปในใจเราทุกคำพูด เราเคยทนฟังเค้าจินตนาการว่าเราโตไปเราจะเอาเค้าไปเป็นคนใช้ ฟังถึงท่อนนี้เราก็อดทน พออีกท่อนนึงเค้าบอกเราว่าเราจะเอาตีนเหยียบกดเค้าไว้ใต้ตีนเรา พอเราฟังคำนั้นเสร็จเราร้องไห้หนักมาก เราคิดเเค่ว่าแม่คิดได้ไงอ่ะ นี่เราเลวร้ายขนาดนี้เลยหรอ นี่กูเลวมากเลยนะในสายตาแม่ นอกจากนี้แม่จะชอบพูดหลายต่อหลายครั้งว่าจะฆ่าตัวตาย บอกเราว่าถ้าวันไหนไม่มีกูจะรู้สึก เราเสียใจที่เค้าพูดแต่คำแรงๆแบบนี้กับเรา แต่เราก็อดทนไม่โต้เถียงเค้าเพื่อที่จะได้ไม่ทะเลาะกัน เราคิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุดถึงแม้บางครั้งแม่จะด่าจะพูดเกินจริงยังไงเราก็จะอดทนฟัง แล้วค่อยมาร้องไห้ที่บ้าน เราไม่อยากให้แม่เห็น แต่เราก็อึดอัดมากเหมือนกัน
เราไม่เคยเถลไถล กินเหล้า สูบบุหรี่ หรือเที่ยวกลางคืนเลย เราทำตัวดีตามคำสั่งมาตลอด แต่นานเข้าๆ แม่ก็เริ่มไม่ปกติมากขึ้น เเม่เริ่มใช้ความรุนแรงเช่นกระแทกประตูดังๆหลายๆครั้งเวลาที่ทะเลาะกัน หรือเริ่มเสียงดังแหกปากไม่ฟังใครๆเลย เรารักแม่มากนะ แต่บางทีเราก็กลัวมากเหมือนกัน เหมือนกับว่าคนๆนี่ไม่ใช่เเม่เรา แล้วพร้อมจะฆ่าเราตลอด บางทีเรารู้รึกแบบนั้นจริงๆ เราไม่เคยปรึกษาเรื่องทุกข์ใจอะไรกับแม่เลย เพราะเราไม่อยากให้เค้าทุกข์ใจ หรือบางทีเรามาปรึกษาแต่แม่กลับตอกย้ำเรามากกว่าให้กำลังใจ เราเลยเลือกคุยกับเพื่อนสนิทมากกว่าเพราะเราว่าเค้าเขาใจเรา และพร้อมรับฟังเสมอ
แม่เราเป็นคนชี้ทางให้เราทุกอย่าง โรงเรียน มหาลัย คณะ ซึ่งเราก็เชื่อเเม่ตลอด ทำได้บ้างไม่ได้บ้างเค้าก็ไม่เคยบ่นเราตรงๆ พูดอ้อมๆบ้างว่าเราจะมีที่เรียนมั้ย อนาคตจะเป็นไง แต่เราอึดอัดมากกับพฤติกรรมพูดจารุนแรงของแม่ แม่มักจะคิดว่าแม่ไม่เหลือใคร แต่แม่ไม่เคยนับเราเข้าไปเลย เราเหลือกันแค่2คนแม่ลูก ฝ่าฟันอะไรมามากมาย ทำไมแม่ถึงคิดว่าเราไม่เข้าใจแม่ เราเสียน้ำตาหลายต่อหลายครั้ง พูดจริงๆนะเราเคยคิดว่าถ้าเราตายไปแม่คงมีความสุขคงไม่ต้องมานั่งทะเลาะกับเรา แต่เราคิดว่าชีวิตเรามีค่ามากกว่านั้น เราจะไม่สิ้นคิดเด็ดขาด
เราบอกเลยว่าเราท้อนะ ที่ได้เเต่ฟังอย่างเดียว พอพูดไปบางทีแม่ก็จะบอกว่าไร้สาระ หรือไม่ก็ไม่ฟังเหตุผลเรา เรารักแม่มากๆนะ แต่ได้โปรดเห็นใจเราหน่อยเถอะ เราอ่อนล้าเกินกว่าที่เราจะทนไหวกับคำพูดบางคำของแม่ หลายครั้งการที่แม่พูดมักจะทำให้เราคิดว่าเราเหมือนไม่มีใครต้องการ พ่อก็ทิ้ง แม่ก็ลำบากเพราะเรา เราควรทำไงดี ทนรับอารมณ์ของแม่ต่อไปหรอ? เราไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไง เราแค่ต้องการที่ระบาย เราอึดอัด เราเหนื่อย เราท้อ เราอยากให้แม่เข้าใจเราบ้าง อยากให้ท่านฟังเราบ้าง ถ้าฟังแล้วเราผิด เราก็จะยอมฟังแม่สอน ทุกคนพูดเสมอว่าแม่ทุกคนรักลูกตัวเอง เรามั่นใจว่าแม่รักเรา แต่เค้าแค่ไม่พยายามเข้าใจเราเท่านั้นเอง เราอยากปรึกษาทุกคนมากว่าเราควรทำยังไง เราควรอยู่เงียบๆแล้วอดทนฟังต่อไปใช่มัย? หรือเราควรทำยังไง? เราไม่รู้จริงๆ เราไม่ได้บอกว่าเราถูกเสมอไปหรอกนะ ใช่ทุกคนอาจจะคิดว่าแค่เราไม่เถียงก็จบแต่บางครั้งถ้าแม่ว่าเราในสิ่งที่เราไม่ได้ทำ เราเชื่อว่าทุกคนก็อยากอธิบายให้ท่านเข้าใจเราเหมือนกัน เราแค่อยากให้เค้าใจเย็น มีเหตุและผล รับฟังซึ่งกันและกัน เราจะได้ไม่ทะเลาะกันนอกจากแม่จะไม่ทะเลาะกับเราแม่ก็จะไม่ทะเลาะกับยายหรือคนอื่นๆด้วยถ้าแม่มีเหตุและผลพอ
เราอยากบอกทุกคนว่าเรารักแม่นะ เราไม่ได้เกลียดหรือโกรธแม่เลย เราเเค่ต้องการคำแนะนำ ว่าเราควรทำอย่างไร เพราะเราค่อนข้างจะจนปัญญาจริงๆ