สวัสดีเพื่อน ๆ ชาวพันธิปทุกคนนะคับ !! ผมมีเรื่องเล่าประสบการณ์ชีวิตของผมเอง มาเล่าให้ฟัง !!
ก่อนอื่นเลย ขอให้ผู้ที่อ่านใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคับ เพราะมันเป็นเรื่องที่พิสูจน์ได้ยากจิง ๆ ถ้าพิมพ์ตกหล่นอะไร ขออภัยไว้ก่อนด้วยนะคับ
เรื่องเรื่องกันเลยนะครับ
ผมเป็นคนต่างจังหวัด ได้มีโอกาสเข้ามาทำงานที่กรุงเทพ อยู่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง แถวนนทบุรี ผมทำงานที่บริษัทนี้มาเป็ฯเวลา 2 ปี กว่าๆ มีเพื่อนสนิทรุ่นพี่ 1 คน รุ่นน้อง 2 คน รุ่นน้อง 1 ใน 2 เป็นผู้หญิง ที่น่าตาน่ารัก เหมือนตุ๊กตา ดังนั้นทุกคนในกลุ่มจะดูแลและ ทะนุถนอม เป็นอย่างดี
ในกลุ่มผมก็จะมี พี่รักษ์ ไอ้ที น้องเเนน (น้องผู้หญิง) และตัวผมเอง "ต้น" ก็จะมีสมาชิกทั้งหมด 4 คน ปรกติหลังเลิกงานพวกผมจะชวนกันไปนั่งดื่นประจำห้องของผม เนื่องจากห้องของผมค่อนข้างจะมีเครื่องมืออำนวยความสะดวกครบครัน และมีแฟนผมเป็นแม่ครัวด้วยครับ....(ทำกับข้าวอร่อย จนพวกนี้มาฝากท้องแต่เป็ฯประจำ)
พี่รักษ์ : เฮ้ย พวกเมิงใกล้วันหยุดยาวปีใหม่แล้ว พวกเมิงไปไหนกันว่ะ ( บ้านพี่รักษ์ อยู่เพชรบูรณ์)
ผม : ยังไม่มีแพลนเลยพี่ หรือว่าพี่มีโปรแกรมจะไปไหน ชวนๆๆ กันมั่งนาาาาาาา ...55555
พี่รักษ์ : กูว่าจะชวนพวกเมิง ไปบ้านกูวะ พอดีที่บ้านกูเค้าจะมีทำบุญขึ้นบ้านใหม่ด้วย พวกเมิงไปด้วยกันมั๊ย
หลังจากจบคำชวนของพี่รักษ์ แล้ว ทุกคนก็ปรึกษากัน จนได้ข้อสรุป "ตกลงไปบ้านพี่รักษ์กัน"
..............ถึงวันที่เดินทาง พวกเรา เดินทางใช้รถยนต์ 2 คันครับ ในรถของผม ก็จะมี ผม แฟนผม พี่รักษ์ กับเมีย และไอทีกับแฟน (รถของผมเป็น ฟอจูเนอ) แต่ เเนนไม่ได้มารถคันเดียวกับพวกผม เเนนได้พาแฟนขับรถตามทีหลัง เส้นทางไปบ้านพี่รักษ์ นั้นเป็นเส้นทางขึ้นเขา ตามชนบท ไม่ค่อยมีไฟข้างทาง เส้นทางเป็นหลุม เป็นบ่อ คด้เคี้ยว เราเดินทางกันหลังจากเลิกงานวันที่ 30 /12/58 เวลาที่เราออกจากกรุงเทพ อยู่ประมาณ 20.20 น. ส่วนแนนออกจากกรุงเทพตามหลังพวกผมอยู่ประมาณ 2 ชั่วโมง เพราะรอแฟนเลิกงาน ตลอดเส้นทาง ไอ้ทีจะเป็นคนคอยโทรหา แนนเสมอ ว่าถึงไหนแล้ว และคอยบอกเส้นทาง แต่ทุกครั้งที่โทรไป พี่รักษ์แกจะตะโกนเข้าไปในโทรศัพตลอดว่า ขับรถดีๆๆนะ ระวังๆๆ อย่าขับไว บอกแบบนี้ทุกครั้ง ตอนนี้พวกผมเดินทางมาใกล้จะถึงบ้านพี่แกแล้ว จอดพักรถแถวตลาด....... ก็เลยโทรหาแนน เพื่อที่จะได้จอดรอแล้วไปพร้อมกัน แต่พวกผมพยามติดต่อไป ปรากฏว่าโทรไม่ติด ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะไม่มีสัณญาณหรือป่าว ทิ้งช่วงมาสักพัก โทรไปหาอีก ทีนี้ติดแต่ไม่รับ พวกผมเริ่มเป็นห่วง.....
ครั้งสุดท้ายที่ไอ้ที โทรหาแนน
ไอ้ที : ถึงไหนแล้วว่ะ เเนน
เเนน : ไม่รู้สิ แต่ขึ้นเขามาแล้วล่ะ แมร่งโครตมืดเลย น่ากัวมากก ไฟข้างทางก็ไม่มี แล้วแกถึงไหนแล้ว
ไอที : อยู่ ตลาด.... ว่ะ แกขับมาเรื่อยๆๆอ่ะ เด่วก็เจอ เด่วพวกเราจอดรอ จะได้ไปพร้อมๆกัน
แนน : ไม่ต้องหรอก ไปก่อนเลย ถ้าถึงตลาด..... เราจะโทรหา อีกที
ไอที : ตามใจแกนะ มีรัยก็โทรมานะ
แนน : จร้าาาาาา นี้คือบทสนทนา สุดท้ายที่ได้คุยกับแนน
หลังจากที่พวกผมพยามติดต่อแนน แต่ติดต่อไม่ได้ เลยตัดสินใจ วนรถกลับ ขณะที่เราขับรถกลับไปเส้นทางเดิม แนนโทรมา
แนน : พี่ๆ อยู่ไหนกัน แนนอยู่ตลาด......แล้วเนี้ย
ไอ้ที : อ้าวหรอ พวกกูวนรถกลับมาหาเมิงเนี้ย ห่าเอ๊ย ตกใจหมด โทรไปไม่รับ ... เออ ๆ รออยู่นั้นหล่ะ เด่วเจอกัน
แนน : เคร จร้า
*** พวกผมโล่งใจที่แนนติดต่อกลับมา จนลืมเฉลียวใจว่า ทำไมเราไม่ขับรถสวนกัน ถนนเป็นแค่ 2 เลน เท่านั้น ***
เด่วมาต่อนะครับ ...
เชื่อ เรื่องวิญญาณกันมั๊ย
ก่อนอื่นเลย ขอให้ผู้ที่อ่านใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคับ เพราะมันเป็นเรื่องที่พิสูจน์ได้ยากจิง ๆ ถ้าพิมพ์ตกหล่นอะไร ขออภัยไว้ก่อนด้วยนะคับ
เรื่องเรื่องกันเลยนะครับ
ผมเป็นคนต่างจังหวัด ได้มีโอกาสเข้ามาทำงานที่กรุงเทพ อยู่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง แถวนนทบุรี ผมทำงานที่บริษัทนี้มาเป็ฯเวลา 2 ปี กว่าๆ มีเพื่อนสนิทรุ่นพี่ 1 คน รุ่นน้อง 2 คน รุ่นน้อง 1 ใน 2 เป็นผู้หญิง ที่น่าตาน่ารัก เหมือนตุ๊กตา ดังนั้นทุกคนในกลุ่มจะดูแลและ ทะนุถนอม เป็นอย่างดี
ในกลุ่มผมก็จะมี พี่รักษ์ ไอ้ที น้องเเนน (น้องผู้หญิง) และตัวผมเอง "ต้น" ก็จะมีสมาชิกทั้งหมด 4 คน ปรกติหลังเลิกงานพวกผมจะชวนกันไปนั่งดื่นประจำห้องของผม เนื่องจากห้องของผมค่อนข้างจะมีเครื่องมืออำนวยความสะดวกครบครัน และมีแฟนผมเป็นแม่ครัวด้วยครับ....(ทำกับข้าวอร่อย จนพวกนี้มาฝากท้องแต่เป็ฯประจำ)
พี่รักษ์ : เฮ้ย พวกเมิงใกล้วันหยุดยาวปีใหม่แล้ว พวกเมิงไปไหนกันว่ะ ( บ้านพี่รักษ์ อยู่เพชรบูรณ์)
ผม : ยังไม่มีแพลนเลยพี่ หรือว่าพี่มีโปรแกรมจะไปไหน ชวนๆๆ กันมั่งนาาาาาาา ...55555
พี่รักษ์ : กูว่าจะชวนพวกเมิง ไปบ้านกูวะ พอดีที่บ้านกูเค้าจะมีทำบุญขึ้นบ้านใหม่ด้วย พวกเมิงไปด้วยกันมั๊ย
หลังจากจบคำชวนของพี่รักษ์ แล้ว ทุกคนก็ปรึกษากัน จนได้ข้อสรุป "ตกลงไปบ้านพี่รักษ์กัน"
..............ถึงวันที่เดินทาง พวกเรา เดินทางใช้รถยนต์ 2 คันครับ ในรถของผม ก็จะมี ผม แฟนผม พี่รักษ์ กับเมีย และไอทีกับแฟน (รถของผมเป็น ฟอจูเนอ) แต่ เเนนไม่ได้มารถคันเดียวกับพวกผม เเนนได้พาแฟนขับรถตามทีหลัง เส้นทางไปบ้านพี่รักษ์ นั้นเป็นเส้นทางขึ้นเขา ตามชนบท ไม่ค่อยมีไฟข้างทาง เส้นทางเป็นหลุม เป็นบ่อ คด้เคี้ยว เราเดินทางกันหลังจากเลิกงานวันที่ 30 /12/58 เวลาที่เราออกจากกรุงเทพ อยู่ประมาณ 20.20 น. ส่วนแนนออกจากกรุงเทพตามหลังพวกผมอยู่ประมาณ 2 ชั่วโมง เพราะรอแฟนเลิกงาน ตลอดเส้นทาง ไอ้ทีจะเป็นคนคอยโทรหา แนนเสมอ ว่าถึงไหนแล้ว และคอยบอกเส้นทาง แต่ทุกครั้งที่โทรไป พี่รักษ์แกจะตะโกนเข้าไปในโทรศัพตลอดว่า ขับรถดีๆๆนะ ระวังๆๆ อย่าขับไว บอกแบบนี้ทุกครั้ง ตอนนี้พวกผมเดินทางมาใกล้จะถึงบ้านพี่แกแล้ว จอดพักรถแถวตลาด....... ก็เลยโทรหาแนน เพื่อที่จะได้จอดรอแล้วไปพร้อมกัน แต่พวกผมพยามติดต่อไป ปรากฏว่าโทรไม่ติด ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะไม่มีสัณญาณหรือป่าว ทิ้งช่วงมาสักพัก โทรไปหาอีก ทีนี้ติดแต่ไม่รับ พวกผมเริ่มเป็นห่วง.....
ครั้งสุดท้ายที่ไอ้ที โทรหาแนน
ไอ้ที : ถึงไหนแล้วว่ะ เเนน
เเนน : ไม่รู้สิ แต่ขึ้นเขามาแล้วล่ะ แมร่งโครตมืดเลย น่ากัวมากก ไฟข้างทางก็ไม่มี แล้วแกถึงไหนแล้ว
ไอที : อยู่ ตลาด.... ว่ะ แกขับมาเรื่อยๆๆอ่ะ เด่วก็เจอ เด่วพวกเราจอดรอ จะได้ไปพร้อมๆกัน
แนน : ไม่ต้องหรอก ไปก่อนเลย ถ้าถึงตลาด..... เราจะโทรหา อีกที
ไอที : ตามใจแกนะ มีรัยก็โทรมานะ
แนน : จร้าาาาาา นี้คือบทสนทนา สุดท้ายที่ได้คุยกับแนน
หลังจากที่พวกผมพยามติดต่อแนน แต่ติดต่อไม่ได้ เลยตัดสินใจ วนรถกลับ ขณะที่เราขับรถกลับไปเส้นทางเดิม แนนโทรมา
แนน : พี่ๆ อยู่ไหนกัน แนนอยู่ตลาด......แล้วเนี้ย
ไอ้ที : อ้าวหรอ พวกกูวนรถกลับมาหาเมิงเนี้ย ห่าเอ๊ย ตกใจหมด โทรไปไม่รับ ... เออ ๆ รออยู่นั้นหล่ะ เด่วเจอกัน
แนน : เคร จร้า
*** พวกผมโล่งใจที่แนนติดต่อกลับมา จนลืมเฉลียวใจว่า ทำไมเราไม่ขับรถสวนกัน ถนนเป็นแค่ 2 เลน เท่านั้น ***
เด่วมาต่อนะครับ ...