“ปล่อยผมไป ปล่อยผมไปเถอะ ขอร้อง...”

เด็กหนุ่มมหาลัยคนหนึ่ง นั่งตัวสั่นเทาอยู่กลางถนนข้างๆมอร์ไซด์ที่ล้มอยู่ แผลถลอกปนเศษดินและหินตามร่างกายกับเลือดซิบๆยังซึมไหลอยู่ตลอด

“เฮ๊ย ไอ้โก้ของเมิงได้กี่แต้มแล้ววะ”
“12 ว่ะ แต่ถ้าเมิงจัดการไอ้เด็กคณะมนุษย์ปี 2 นี่ได้ เมิงจะได้ 2 แต้ม แล้วก็จะเท่ากูละ... เอาเหอะ รีบๆจัดการ แมร่งเยี่ยวราดหมดแล้ว สักพักได้ขี้ราดกางเกงแน่ ถ้าขี้ราดเมิงจัดการขนศพเองเลยนะ กูไม่ช่วย”

“ปล่อยผมเถอะ ปล่อยผะ.........”

สวบบบบบบบบบบบบบบ !

มีดสปาต้าปลายแหลมเสียบเข้ากลางท้องของชายเบื้องหน้าเขาทั้งสอง
ทุกอย่างเงียบ แม้แต่ลมหายใจของเขา

ฟืดดดดดดดด
ไอ้เจตค่อยๆดึงมีดออกจากร่างไร้วิญญาณ

“เอ้า ช่วยกูหน่อยดิ แมร่ง ไอ้ห้า ตัวยังกับควาย หนักชิบป๋ง”

มันเป็นเวลาตี 1 แล้ว บนถนนที่เงียบสงัด นานๆครั้งถึงจะมีแสงรถสาดส่องกระทบพื้นถนนสักที ยิ่งหน้าหนาวแบบนี้ยิ่งไม่ค่อยจะมีใครมาขับขี่ฝ่าความหนาวเหน็บกันเท่าไหร่ เว้นแต่ว่านักศึกษาที่ชอบไปเที่ยวในเมือง ไปห้าง ไปผับไปเทค ที่ต้องขับรถขี่รถกลับมหาวิทยาลัยดึกๆดื่นๆ
ถนนนี้เรียกว่าถนนหลังมอ. เป็นถนนเปลี่ยวๆลัดเลาะคูน้ำหลังมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นเส้นทางสัญจรของนักศึกษาและชาวบ้าน ที่พักอาศัยระแวกหลังมหาวิทยาลัย
ตั้งแต่มีข่าวเรื่องการล่าค่าหัวเด็กมหาลัยแห่งนี้ ก็ยิ่งทำให้ถนนเส้นนี้เปลี่ยวราวกับถนนร้าง

สวบ สวบ สวบ...

ไอ้เจตและไอ้โก้ แบกร่างนักศึกษาคณะมนุษย์หนัก 100 โล ที่หน้าท้องถูกมีดแทงจนไส้ไหลออกมาข้างนอก ฝ่าพงหญ้าไปข้างๆคันคลองส่งน้ำ

“โยนมันไว้ตรงนี้ล่ะ กูปวดหลังละ”
ฝุบ! ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ
ร่างนั้นกระแทกลงบนดินแทรกไประหว่างกอหญ้ารกๆท่วมหัว แล้วกลิ้งไปกองอยู่ริมตลิ่ง

“ไอ้โก้เมิงเอามือถือกูมาที พรุ่งนี้แต้มกูจะขึ้นเท่าเมิงละ”
แชะ แชะ แชะ!
....

ครึ่ก ครึ่ก ครื้นนนนน ......แว้น แว้นนนนนนนนนนนนน

“วะ วะ วี้วววววววววววว โอ๊ย เชี่ยเอ๊ย 2แต้ม ปวดหลังชิหาย”

เสียงตะโกนปนเสียงบ่น ค่อยๆเงียบหายไปพร้อมกับเสียงบึ่งรถมอร์ไซด์ของไอ้เจตและไอ้โก้
ทิ้งไว้แต่เพียงเสียงกอหญ้าที่ถูกลมหนาวพัดกระชากมาเป็นระยะๆ กับร่างที่มีมูลค่า2แต้มที่นอนแน่นิ่งริมตลิ่ง