สายใยรักสายใยแค้น


               ผมเป็นนักท่องราตรีทุกค่ำคืนหลังเลิกงานผมต้องไปสิงสถิตตามผับบาร์แหล่งสถานบันเทิงต่างๆ เป็นสถานที่ซึ่งจะทำให้จิตใจอันบอบช้ำแห้งเหี่ยวและเจ็บปวดรวดร้าวของผมให้กลับมามีชีวิตชีวาได้อีกครั้ง มันช่างยากเหลือเกินกับการรักษาบาดแผลในใจซึ่งฝังลึกมานาน นานจนผมไม่รู้ว่ากี่ปีแล้วที่ผมกลายเป็นคนขี้เหล้า ผมดื่มเหล้าราวกับว่ามันเป็นน้ำดื่มอันแสนบริสุทธิ์กระดกกลืนลงคอจนเมามายสติสัมปชัญญะขาดหาย มีหลายครั้งที่ผมต้องใช้ป้ายรถเมล์เป็นที่หลับนอน

              และทุกครั้งที่ผมนอนยังป้ายรถเมล์ผมจะเจอเธอ เธอผู้ทำให้จิตใจของผมจมปลักกับความทุกข์ทรมานแสนสาหัสยากที่ใครจะเข้าใครความรู้สึกของผม คืนนี้ก็เช่นกันผมมั่นใจมากว่าเธอต้องมาหาผม

              ผมเดินกอดขวดเหล้าขาวสามสิบห้าดีกรีหนีบไว้ข้างรักแร้ ปากตะโกนร้องเพลงที่ฟังไม่เหมือนคนร้องเพลง ผมเดินมายังป้ายรถเมล์ป้ายเดิม มีคนนั่งรอขึ้นรถสามคนผมตะโกนไล่ตะเพิดสามคนผู้เคราะห์ร้ายอย่างไม่ใยดี สามคนนั่นมองผมกล่าวหาผมว่าผมเป็นคนบ้า ไม่ ผมไม่ใช่คนบ้า ผมเป็นคนเมา คนเมาทำอะไรไม่ผิดโว้ย หูผมได้ยินเสียงของตัวเองตะโกนออกไปอย่างนั้น

              ผมทิ้งตัวลงนอนบนเก้าอี้ยึดเก้าอี้ทุกตัว ยืดร่างกายเหยียดตรงครอบครองที่นอนสาธารณะที่ไม่ควรจะมานอน และตอนนี้มันก็ได้กลายเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว

               “พี่นนท์คะ ตื่นเถอะค่ะกลับไปนอนที่บ้านเราดีกว่านะคะ” เด็กหญิงผมหน้าม้าอยู่ในชุดนักเรียนชั้นประถม เขย่าตัวปลุกชายหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่บนเก้าอี้

               ชายหนุ่มขยับตัวพลิกกายไปมาก่อนจะค่อยๆลืมตามองเด็กสาวร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า
               ผมบอกคุณแล้วว่าเธอต้องมา ชายหนุ่มคิดคะนึงในหัวก่อนจะส่งเสียงทักทายเด็กหญิง

               “ยัยนีมาทำอะไรที่นี่ ดึกแล้วทำไมยังไม่กลับบ้านอีก”
                “นีมาตามพี่นนท์ กลับบ้านพร้อมกันเถอะค่ะ อย่ามานอนตรงนี้เลยเหม็นก็เหม็น แถมยุงก็เยอะพี่นนท์กลับบ้านเราเถอะนะคะ” เด็กสาวส่งเสียงอ้อนวอน มือดึงแขนชายหนุ่มให้ลุกขึ้น

               “พี่จะนอนตรงนี้ น้องกลับไปก่อนเลย” ชายหนุ่มสะบัดแขนออกจากมือของเด็กหญิง ดวงตาของเด็กสาวมีน้ำใสๆเอ่อรื้นขึ้นมาก่อนจะปล่อยร้องไห้โฮเสียงดัง
               ชายหนุ่มดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พลางกับส่ายหน้าไปมาอย่างเบื่อหน่าย ดึงกระชับร่างเธอเข้ามากอดในอ้อมอก

                “อย่าร้องสิยัยเด็กขี้แย ตอนนี้พี่ยังไม่อยากกลับบ้านนี่น่า กลับบ้านไปพี่ก็โดนพ่อกับแม่ด่าชุดใหญ่แน่ๆ ป่านนี้คงรู้กันหมดแล้วว่าพี่หนีเรียน ให้พี่นอนตรงนี้ก่อนนะพรุ่งนี้เช้าพี่ค่อยแอบกลับบ้านตอนพ่อกับแม่ออกไปทำงานแล้ว”  ชายหนุ่มบอกเด็กสาวเสียงแผ่วเบา มือใหญ่ลูบไล้ผมของเธอด้วยความเอ็นดูรักใคร่

               เด็กสาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เธอเช็ดน้ำตาจนแห้งสนิทเงยหน้าจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าและกระซิบข้างหูเขา
              
              “พี่สัญญาว่าจะซื้อตุ๊กตาให้น้องนะ ซื้อมาหรือยังน้องอยากได้”  เสียงใสแจ๋วกรอกใส่หูชายหนุ่ม เขากระซิบตอบกลับว่า
          
               “ซื้อมาแล้ว” เขาดึงตุ๊กตาหมีสีชมพูออกมาจากกระเป๋านักเรียน แล้วยื่นมันให้กับเด็กสาว

                เด็กสาวรับตุ๊กตามากอดไว้ในอก เธอกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ แต่สีหน้าของชายหนุ่มกลับซีดเผือดดวงเบิกกว้างตื่นตระหนกตกใจ เมื่อมองเห็นเสื้อนักเรียนของเด็กสาวกลายเป็นสีแดงคล้ายเลือดแผ่กระจายเป็นวงกว้างไปทั่วทั้งตัว

                “ทำไม ทำไม เสื้อน้องถึงมีแต่เลือด” ชายหนุ่มร้องตะโกนก้องอย่างตื่นตระหนก

                 เด็กสาวหยุดกระโดด เธอก้มลงมองเสื้อตัวเองด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเงยหน้าจ้องมองชายหนุ่ม แววตามีประกายดุดันเธอแสยะยิ้มมุมปากส่งเสียงหัวเราะหึในลำคอ และพูดขึ้นเสียงดัง

                  “พี่ฆ่าฉันจำไม่ได้หรือ พี่เห็นฉัน ใช่พี่เห็นฉันชัดเจนแต่พี่ไม่ยอมหยุดรถ พี่ตั้งใจขับรถชนฉัน พี่อยากให้ฉันตายใช่ไหม” เด็กสาวตะโกนก้องใบหน้าเริ่มบิดเบี้ยวเลือดสีแดงสดไหลหยดย้อยลงพื้น เส้นเอ็นที่แขนกระตุกขึ้นสามครั้งจนได้ยินเสียงกระดูกภายในแตกหัก และไม่นานไหล่ด้านซ้ายของเธอก็หลุดห้อยออกจากบ่า

                “นี พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอตาย พี่ขอโทษ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงวิงวอนร่ำไห้น้ำตาไหลพราก พนมมือยกขึ้นเหนือหัว

                เด็กสาวก้าวย่างสามขุมเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม ใบหน้าของเธอมีบาดแผลเหวอะหวะเน่าเปื่อยเศษชิ้นเนื้อที่ใบหน้าหลุดลุ่ยออกมา กระดูกที่ลำคอหักทิ่มทะลุผิวหนัง เธอจึงต้องเดินเคียงคอชักกระตุกหลายครั้ง ค่อยๆมุ่งมาหาเป้าหมาย

               เด็กสาวยื่นใบหน้ามาใกล้ชายหนุ่มจนแทบจะชิดกัน นัยน์ตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธแค้น กลิ่นเหม็นเน่าของซากศพโชยอบอวล

               “ฉันเป็นน้องสาวพี่ แต่พี่กลับอิจฉาน้องสาวตัวเองคิดวางแผนฆ่าฉัน หึหึ คืนนี้ฉันจะพาพี่ไปอยู่กับฉัน” เสียงลากยาวชวนสยองเกล้าแทรกซึมเข้าโสตประสาทคนฟัง  

               ชายหนุ่มหวาดกลัวจนร่างกายสั่นสะท้าน

               “ตายเป็นผีแล้วก็ไปอยู่ส่วนผีสิ อย่ามาหลอกมาหลอนพี่อีกเลยนะพี่กลัวแล้ว”  ชายหนุ่มพูดเสียงสั่นพนมยกมือไหว้วิญญาณน้องสาวตัวเอง

               “เราต้องไปด้วยกัน” เธอดึงกระชากแขนชายหนุ่ม



                ผมสะดุ้งตื่นด้วยความหวาดกลัวสุดขั้วหัวใจ มือสั่นเทาจนต้องปล่อยขวดเหล้าที่เหลือครึ่งขวดให้ร่วงหล่นลงพื้น เสียงขวดแตกกระจายเรียกสติผมกลับมา อย่างที่ผมบอกตั้งแต่ต้นว่าเธอจะต้องมาหาผม ใช่ เธอมาหาผมทุกคืนทุกวันตลอดเวลา เธอมาเพื่อล้างแค้นผมมาเพื่อฆ่าผม แต่น่าสมเพชไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอฆ่าผมได้ เธออยู่แค่ในฝันของผมแค่ฝันเท่านั้น

                 ยัยน้องสาวตัวแสบตายไปซะก็ดี พอผมคิดมาถึงตอนนี้น้ำตาผมก็ไหลพรากราวกับคนบ้า ผมร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้ไหลออกมาอีกแล้ว ผมมันไอ้คนเลวคนชั่วฆ่าแม้กระทั่งน้องสาวตัวเอง จริงอย่างที่เธอบอกผมอิจฉาเธอ อิจฉาที่เธอได้ความรักจากพ่อเพียงคนเดียว

                 ส่วนผมเป็นได้เพียงไอ้หมาหัวเน่า พ่อกับแม่หย่าร้างกันตอนผมอายุได้เจ็ดขวบ แม่ผมมีชู้ทิ้งผมไปอยู่กับผู้ชายโดยไม่สนใจว่าผมจะอยู่อย่างไร ผมอยู่กับพ่อแบบตามมีตามเกิดผมไม่เคยได้รับความสนใจใดๆจากพ่อเลย นอกเสียจากเป็นกระสอบทรายให้พ่อทุบตียามเมา

                และวันหนึ่งพ่อก็หาแม่ใหม่มาให้ผมได้ และเธอก็ตั้งครรภ์คลอดลูกสาวหน้าตาน่ารักมาให้พ่อ ทุกคนรักเธอทะนุถนอมเธอ ผมก็รักน้องสาวผมเช่นกัน แต่ผมกลับไม่สามารถแตะต้อง อุ้ม หยอกล้อหรือหอมแก้มน้องสาวตัวเองได้เลย ทุกคนกีดกันผมออกจากเธอหาว่าผมเป็นตัวจัNไR ห้ามผมเข้าใกล้น้องเด็ดขาด ผมทำได้แค่แอบดูน้องอยู่ไกลๆ หากวันไหนพ่อกับแม่เลี้ยงเผลอ ผมก็จะทำหน้าตาตลกแกล้งน้องให้หัวเราะเล่น เสียงหัวเราะของเธอสดใสและไพเราะน่าฟังมาก เมื่อเธอหัวเราะผมก็หัวเราะ เมื่อเธอยิ้มผมก็ยิ้ม เธอคือนางฟ้าตัวน้อยๆของผม

               ผมออมเงินที่เหลือจากไปโรงเรียนเพื่อซื้อตุ๊กตาหมีสีชมพูให้เธอในวันเกิดครบรอบสี่ขวบ เธอชอบมันมากแต่พอแม่เลี้ยงของผมรู้เข้าก็หาว่าผมขโมยเงินไปซื้อ ทั้งที่ผมบอกว่าผมออมเงินเก็บไว้เอง ผมถูกพ่อตีจนก้นแดงแม่เลี้ยงเอาตุ๊กตาของผมไปทิ้งถังขยะ เพราะน้องสาวผมชอบตุ๊กตาตัวนั่นมากกว่าของเล่นที่แม่เธอซื้อให้

                 เมื่อผมโตขึ้นความเหินห่างระหว่างผมกับคนในครอบครัวก็มีมากขึ้น น้องสาวผมเธอได้ทุกอย่างที่เธออยากได้โทรศัพท์รุ่นใหม่กระเป๋ารองเท้า ส่วนผมเหรอ?ก็เป็นโจรสิขโมยหรือไม่ก็ปล้นคนที่เดินในซอยเปลี่ยว ผมเริ่มเป็นโจรขโมยของตามบ้านคนตอนอายุสิบสามถูกจับเข้าสถานพินิจตอนอายุสิบห้า ไม่นานก็ถูกปล่อยออกมาผมคบเพื่อนที่เป็นเด็กแว้นและพวกขี้ยา

                ในเย็นวันหนึ่ง ณ ป้ายรถเมล์แห่งนี้ผมขับมอเตอร์ไซด์ซิ่งแข่งกับเพื่อน ผมมองเห็นน้องสาวตัวเองกำลังเดินข้ามถนน ผมกะจะขับรถเข้าไปใกล้เธอแล้วเบรกในระยะกระชั้นชิดเพื่อทำให้เธอตกใจเล่น เป็นการแก้แค้นเธอสักหน่อยที่บังอาจมาแย่งความรักจากพ่อไปคนเดียว ผมรู้ถ้าผมทำแบบนี้เธอต้องกรีดร้องเสียงหลงหรือไม่ก็ตกใจจนตัวสั่น

               ผมแค่คิดจะแกล้งเธอเล่นๆบวกกับความคึกคะนองและความบ้าดีเดือดเริ่มเข้ามาครอบงำ ผมบิดรถมอเตอร์ไซด์มาด้วยความเร็วเร่งเครื่องเต็มสูบ ผมคิดว่าผมคุมรถได้แน่นอนและสามารถหยุดมันได้ทันก่อนถึงตัวเธอ

                แต่ผมคิดผิดรถมอเตอร์ไซด์รุ่นดัดแปลงท่อไอเสียชนเข้ากับร่างน้องสาวผมเต็มแรง ร่างของเธอกลิ้งไปตามถนนหลายตลบก่อนจะถูกรถสิบรถแล่นมาทับซ้ำ เลือดสีแดงสาดเกลื่อนถนน เสียงผู้คนกรีดร้องดังสะท้อนทั่วถนนฟังดูน่าสยดสยอง ผมนอนมองดูนางฟ้าตัวน้อยนอนตายไปต่อหน้าต่อตา หัวใจผมแตกสะลายปวดร้าวทุกข์ทรมานแสนสาหัส ผมถูกขับไล่ออกจากบ้าน ผมไม่มีบ้านให้กลับไม่มีครอบครัว ไม่เหลืออะไรอีกแล้วในชีวิต

               ในเวลานี้ผมตัดสินใจแล้วว่าจะชดใช้สิ่งที่ผมได้กระทำ อีกไม่นานแล้วผมจะไปหาน้องสาวผม ผมลุกขึ้นยืนจ้องมองไปยังถนนเบื้องหน้าไม่คิดอะไรให้มันมากความ ผมออกตัววิ่งทะยานพาร่างกายอันแสนทุกข์ตรมปะทะเข้ากับรถบรรทุกปูนคันใหญ่ ร่างกายของผมถูกล้อรถบีบอัดบดขยี้จนแหลกเละเลือดสีแดงทาวาดไปกับพื้นถนน สวยสดงดงามราวกับภาพวาดจิตกรที่กำลังละเลงสีสันแต้มเติมแต่งจรดปลายพู่กันลงบนพื้นกระดาษแผ่นใหญ่ ..

               รถบรรทุกปูนถอยมาเหยียบร่างผมช้ำอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าผมตายสนิท ผมไม่ได้ยินใครส่งเสียงกรีดร้อง ไม่มีเลย ไม่มีใครร้องเรียกหารถพยาบาล ผมจึงมั่นใจการตายของผมครั้งนี้ไม่มีใครเห็นไม่มีใครสนใจคนเมาที่ถูกรถชนตาย

              มีแต่เธอ…

               น้องสาวของผม เธอยืนอยู่ริมฟุตปาธกำลังส่งยิ้มหวานและโบกมือให้ผม ก่อนที่ดวงตาและลมหายใจของผมจะมืดดับลงไปตลอดกาล ….



จบ ^^