สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องเล่าที่อยู่ในใจ อยากบอกใครก็พูดไม่ได้ เรื่องมีอยู่ว่า คือเราอยู่ปี3 มหาลัยแห่งหนึ่ง แอบชอบรุ่นพี่ วิศวะ ไฟฟ้า สูงๆ ขาวๆๆ พี่เขาเป็นคนเฟรนลี่มาก เราชื่อ ทิชา (นามสมมุติ) พี่เขาชื่อ นัท(นามสมมุติ) เราแอบชอบพี่นัทมาเกือบ1ปี เจอกันบ่อย แต่พี่นัทไม่รู้จักเรา มาวันหนึ่งเราตัดสินใจทักเฟสพี่นัทไปทุกวัน คุยกันทุกวัน บอกฝันดีบอกมอนิ่งทุกวัน พี่เขาน่ารักตอบเราตลอด หาเรื่อบมาคุยกันตลอด แต่เรากับพี่นัทยังไม่นัดเจอกัน จนเราคุยกับพี่นัท 3เดือนจนปีใหม่ เราจึงตัดสินใจส่งข้อความไปสวัสดีปีใหม่ พร้อมบอกว่าแอบชอบพี่นัทนานแล้ว. ทีแรกคิดว่าจะเลิกคุยหลังจากบอกชอบ เพราะปฏิกิริยาพี่เขาเฉยชามาก จนผ่านมา2สัปดาห์พี่นัทก็ทักเฟสมาคุยด้วย เราก็เริ่มคุยกันมาเรื่อยๆ ยิ่งคุยยิ่งคิดไปเอง(ผู้หญิงชอบมโน) จนช่วงงานกาชาดของจังหวัด พี่นัทไปเปิดกล่องทำค่ายอาสา เราก็คุยกันจะเจอกัน แต่เราก็ไม่กล้าจะเดินไปหาพี่เขา เพราะเขิลหนักมาก แต่ก็ตัดสินใจไปหยอดกล่อง แต่ตอนนั่นพี่นัทไม่เห็นเราเพราะมัวแต่กดโทรสัพ เราก็แอบเสียใจนะเพราะอุส่าตัดสินใจเดินไปแล้ว พอเดินผ่านเราก็ทักบอกว่าเราหยอดกล่องแล้วนะ พี่นัทตกใจว่ามาตอนไหนทำไมไม่เห็น เราก็บอกว่าเดินผ่านแล้ว พี่นัทชะเง้อมองหาเรา น่ารักมาก แต่ก็ไม่ได้เจอกัน เราเจอพี่นัทตลอด แต่พี่นัทไม่เคยเจอตัวจริงเรา บางครั้งเราก็ท้อนะที่เหมือนกับพี่เาจะแคร์เราแต่ไม่ใช่เลย พี่นัทอาจแค่เหงา. แล้ววันต่อมาทั้งวันเราก็ไม่ได้คุยกับพี่นัท แล้วพี่นัทก็ทักมาว่าทำไรอยู่กินข้าวยัง แล้วพี่นัทก็เล่าเรื่องนั้นนี้นู้นให้ฟัว แล้วก็คุยกัน. พี่นัทชอบนอนดึก เราเป็นห่วงกลัวพี่เค้าาไม่สบายถ้านอนดึกทุกวัน เราเลยบอกด้วยความเป็นห่วงให้นอนเร็วๆ