เราโดนลุงตัวเองทำอนาจาร พ่อแม่เราชอบทะเลาะกัน เลยมานอนบ้านย่าบ่อย ๆ เวลาปิดเทอมก็นอนบ้านย่าคิดว่ามันปลอดภัย
ลุงแก้ผ้ามานอนข้าง ๆ เอาไอ้นั่นมาสี เราก็ขยับตัวหนี แล้วลุกดูก็วิ่งหนีไป ทีแรกเราไม่มั่นใจว่าใครเลยไม่กล้าบอกผู้ใหญ่
ตอนนั้นเรา ป.3เองค่ะ
และหลายครั้ง หลอกไปนั่งเล่นเกมส์ในห้องแล้ว ลุงก็นอน ชัก...อยู่ข้างหลัง
หลายครั้งมากไม่เคยหันไปมองไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ เราได้ยินเสียงแปลก ๆ หนักเข้ามีร้อง
เลยหันไปมอง เท่านั้นแหล่ะค่ะวิ่งกระเจิง

ไปบอกย่า บอกป้าญาติฝ่ายพ่อมีแต่คนหัวเราะเยาะใส่หาว่าใส่ร้าย หาว่าฝันบ้างหาว่าบ้าบ้าง
แต่ไอ่เลวมันมาหัวเราะเยาะเราอีกรอบว่าฝันไปล่ะซิลุงจะไปทำแบบนั้นทำไม แล้วทำหน้ากวนส้นเท้าใส่
แม่เราก็ทำอะไรไม่ได้ พ่อเราก็เฉย ๆ เชื่อคนที่บ้านมากกว่า ตอนพ่อแม่ไปทำงานเราปิดเทอมก็ต้องมาอยู่บ้านย่า
เรากลัวลุง แต่แม่ก็สั่งห้ามออกไปเล่นข้างนอก แม่รู้ทีไรโดนฟาดทุกที เราเลยพาเพื่อนมาเล่นในบ้านเป็นเพื่อนหญิง
อายุรุ่นน้องเรา มากัน 3 คน เล่นใต้ถุนบ้านมีห้องเล็ก ๆ เล่นขายของกันอยู่ดี ๆ ลุงก็เอาไอ้นั่นแหย่มาทางประตูให้เด็กทุกคนเห็น
เด็ก ๆ กรี๊ดกันลั่น พากันวิ่งร้องไห้หนีออกจากบ้านไป ส่วนเรานี่ไปซุกบ้านเพื่อนตรงข้าม ไม่กล้าบอกว่าเจออะไรมา

แย่ที่สุดคือ ไม่มีใครกล้าบอกพ่อแม่เพราะกลัวเพราะอาย เนื่องจากอีลุงมันบอกว่า ไปบอกพ่อแม่ไม่มีใครเชื่อหรอก โดนตีเปล่า ๆ ไม่อายเหรอ
เราก็ไม่กล้าบอก แต่ออกไปเล่นข้างนอกแทน แม่กลับมาเห็นเราเล่นนอกบ้าน ฟาดเราด้วยมือเปล่าเข้ากลางหลัง ลากเราเอามือจิกหูเราดึง ด่าลั่นซอยบอกว่าไม่ให้ออกมาเล่นข้างนอกมันอันตราย ใครจับไปทำไง เราก็เอาแต่ร้องไห้ ใจก็กลัวว่าขนาดมาเล่นข้างนอกยังโดนฟาดขนาดนี้ ถ้าบอกเรื่องลุงเราคงโดนฆ่าแน่เพราะไม่มีใครเชื่อเราเลยสักคน

จนลุงเราหลอกให้เราส่งจดหมายบอกรักเพื่อนเราที่อยู่บ้านตรงข้าม (ยัง ยังเลวไม่พอ) จนเพื่อนเราไม่มาเล่นกับเราอีกพ่อแม่เค้าสั่งห้าม เราก็อยู่บ้านย่าแบบระแวงไปหมด นั่งเล่นนอกบ้านเหมือนเด็กมีปัญหา ฝนตกก็กางร่มอยู่นอกบ้าน กลัวที่จะเข้าบ้าน เกลียดและแขยง คนบ้านนั้นทุกคนมองว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา เด็กบ้าไม่ยอมเข้าบ้านชอบไปนั่งนอกบ้าน จนแม่เพื่อนที่ลุงเราส่งจดหมายโรคจิตไป สังเกตเห็นทุกวัน เลยบอกแม่เราให้ระวัง เล่าเรื่องจดหมายให้ฟังว่าคนดี ๆ ที่ไหนมันจะทำกัน จะวัยทองอยู่แล้วแอบรักเด็ก ป.2(เพื่อนคนนั้นเป็นรุ่นน้องเราปีนึงชอบโดดยางด้วยกันทุกเย็น)

หลังจากนั้นแม่จึงเริ่มเชื่อเรา และให้เราออกห่างลุง ยังดีที่น้องพ่อก็พอจะเชื่อบ้าง ก็เลยให้ไปนั่งเล่นอยู่กับบ้านของน้องสาวพ่อแทนตั้งแต่นั้นมา มันคือฝันร้าย ร้ายตรงที่ผู้ใหญ่ทำไมไม่เชื่อ โดยเฉพาะ พ่อกับแม่ เด็กน่ะถ้าถูกล่วงละเมิด อย่างแรกอาย ไม่กล้าบอกพ่อแม่ ยิ่งถ้าพ่อแม่ที่ใช้แต่อารมณ์ เด็กจะพึ่งพาใคร ทั้งอายทั้งกลัว แต่ไม่มีทางสู้ไม่รู้จะไปไหน

มีลูกสาวหลานสาวต้องสอนให้ระวังค่ะ คอยถามไถ่เสมอว่าใครทำอะไรกับลูกมั้ย บางครั้งก็ควรเชื่อที่เด็กพูดและสืบหาความจริงบ้าง อย่าเป็นเหมือนพ่อแม่เรา มันทำให้เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาตลอดจนกระทั่งเป็นผู้ใหญ่ถึงทำใจยอมรับเรื่องที่ผ่านมาได้และให้อภัยลุง โทษได้แต่เวรกรรมคงทำกันมาเป็นหนทางดีที่สุดที่จะปล่อยวางมันไปได้เวลานึกถึงก็แค่อดีตที่ผ่านไปแล้วเท่านั้นเอง