(ภาพจากหนังสือ "ธรรม..ย้ำเตือน")

พระอาจารย์เพียร วิริโย
วัดป่าหนองกอง
ต.บ้านค้อ อ.บ้านผือ จ.อุดรธานี
บันทึกไว้เมื่อวันที่ ๑๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๔๘

...

โยมสับมะละกอ..อสุภะเกิด ผ่ามะเขือ..อสุภะก็เกิด
ภาวนาอย่างนั้นนั่นล่ะมันดี พิจารณาอสุภะ ความกำหนัดมันก็หมด
ความกำหนัดมันจะมาจากไหนถ้าไม่คาดไม่หมาย

"พ่อแม่ครูอาจารย์ (หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)"ท่านก็พูดไว้นะ
ความกำหนัดจะเกิดขึ้นได้ยังไง..เห็นแต่หนังห่อกระดูกเฉยๆ
ถ้าไม่ได้คาด ไม่ได้หมาย ไม่ได้ยินดี ความกำหนัดก็หมด
ถ้าไปสำคัญมั่นหมายว่าตัวว่าตนว่าเราว่าเขา
ไม่ได้พิจารณาอสุภะ มันก็ไม่หมดล่ะ ถ้าใจยินดี

นั่นล่ะทำไปดูไปให้มันชัดว่ามันมีอะไร "หนังห่อกระดูกเฉยๆ"
มันก็ค่อยหมดไปเองหรอกความกำหนัดยินดี
พวกเรามีโอกาสดีแล้วพากันภาวนา  ให้ทานรักษาศีลก็ไม่ดีเท่าภาวนานะ
ภาวนามันพาพ้นทุกข์ได้ แต่ว่า "ตัวเองต้องทำเอง" คิดเองอยากเอง
จะว่ายากก็ไม่ยาก จะว่าง่ายก็ไม่ง่าย แต่อยู่กับ "วาสนาบารมี" ของผู้ทำ

ถ้าทำจริงๆก็เห็นจริงๆ  ถ้าไม่ทำก็ไม่เห็นล่ะ
มันไม่ได้อยู่ไกลนะ  มันอยู่กับกายกับใจของเราเอง  
ไม่ได้อยู่กับดินฟ้าอากาศ ไม่ได้อยู่กับต้นไม้ภูเขา
แต่เป็นของเก่า ทำของเรานั่นล่ะ

...

คัดลอกจากหนังสือเรื่อง "ธรรม..ย้ำเตือน"
ประวัติปฏิปทา รูปภาพและบันทึกธรรมของ "พระอาจารย์เพียร วิริโย"
หน้า ๑๐๖- ๑๐๗.