ใต้ คืน จันทร์ เดียว ดาย ใน ผืน ฟ้า
หัว ใจ ข้าฯ ร้อง รำ พัน ผ่าน วัน เหงา
รอ คอย เจ้า คืน มา สบ พบ รัก เรา
ที่ เคย เคล้า ไอ อุ่น มอบ ตอบ กรุ่น กาย

ดาว กระ พริบ ริบ แสง แสร้ง สาด ส่อง
ลม ไล้ ล่อง ผ่าน พริ้ว ปลิว หม่น หมาย
ปล่อย คืน วัน อ้าง ว้าง อย่าง เดียว ดาย
ขอ คลี่ คลาย ความ หวัง รอ ที่ พ้อ มา

โปรด เชื่อ ใจ รัก ข้าฯ มั่น มิ ผัน เปลี่ยน
แม้ เว ลา เวียน วน ทน ค้น หา
ข้าฯ รอ คอย เจ้า หวล คืน จน รื้น ตา
ชล นัยย์ นา หลั่ง ริ้น แทบ สิ้น ใจ

แม้ ลม หนาว เหน็บ ย้ำ ทำ ขม ขื่น
ทรวง อก ฝืน ใจ หม่น จน หวั่น ไหว
ก็ จะ ขอ รอ รัก หวล ทวน สาย ใย
จาก เคย ไกล ให้ กลับ มา ข้าฯ ร้อง วอน

หลับ ตา พริ้ม ปริ่ม ปรางค์ คราง สะ อื้น
น้ำ ตา รื้น ไหล ริน จินต์ ทอด ถอน
ขอ จง จำ ความ หลัง ยัง ครั้ง อา ทร
เก็บ ซุก ซ่อน ใน ย้อน กาล ผ่าน เว ลา

รฤก  ถึง คืน เก่า เรา รัก มั่น
จาก ห้วง วัน กาล เล  สิ เน่ หา
หาก ย้อน ได้ ข้าฯ ขอ วอน ก่อน จาก มา
บอก เจ้า ว่า " รัก" ซึ่ง ก้น บึ้ง ใจ

ทุก คืน ค่ำ เจ็บ ปวด ร้าว รวด นัก
มิ อาจ ผลัก ใจ ห่าง เหิน เกิน ทน ไหว
อยู่ เดียว ดาย บน ทาง ร้าง คว้าง ฤทัย
เป็น สุข ได้ เมื่อ เจ้า มา  ข้าฯ ขอ รอ

คอย เจ้า คืน กลับ มา สัญ ญา มั่น
กี่ คืนวัน มิ ผัน ไป ใจ ข้าฯ ขอ
แม้ เยือก เย็น เพียง ใด ใจ ที่ รอ
อบ อุ่น พอ เพียง เจ้า ยื่น ชื่น จิต ใจ

รำ ลึก ถึง ความ ทรง จำ ย้ำ ร่วม รัก
ฝัง สลัก ลง คืน หนึ่ง ซึ่ง หวาม ไหว
รัก ข้าฯ คง เคียง มั่น มิ หวั่น ไกล
ดั่ง ดอก ไม้ บาน สด ใส ใน ใจ พลัน

เรา จะ ผ่าน ห้วง เว ลา พา ไป ได้
หาก ดวง ใจ สาน ส่ง คง ความ ฝัน
รัก สอง เรา จะ ยืน ยง คง นิ รันดร์
ผ่าน คืน วัน เป็น ตำนาน ใน กาล มา...

         "  เพ็ญพิชญา  "