เราไม่รู้นะ ว่าจะมีใครเพี้ยนเหมือนเราหรือเปล่า
เราเป็นคนที่ผิดหวังในความรัก และไม่คิดจะมีใคร เพราะรอ..
ทุกวันก็พยายามทำใจให้ลืม และต้องอยู่ให้ได้โดยไม่มีน้ำตา
แต่แล้วก็ทำไมได้ จนเวลาล่วงเลยมาปีกว่า
ตอนแรกที่อกหักจากรักที่คบกัน3ปี ก็มีเพื่อน มีพี่ที่ทำงานคอยให้คำปรึกษา คอยปลอบ
คอยแนะนำ คอยคุยเป็นเพื่อน เพื่อไม่ให้เราคิดมาก
ไอ้เราก็โง่และงมงายเกินจะขุดขึ้นมาให้โผล่พ้นน้ำ ยังคงบ้าบอกับอดีต จนคนรอบข้างอาจเบื่อ 555+
เราเริ่มรู้สึกได้ หลังๆเลยไม่กล้าพูด ไม่กล้าเล่าความรู้สึกให้ใครฟัง แม้กระทั่งแม่ตัวเอง
แต่พอไม่ได้ระบายมันก็เครียด พาลไม่สบายไปหลายวัน
พยายามผ่อนคลาย เล่นเกม ฟังเพลง และออกกำลังกาย แต่ก็ไม่ดีขึ้น
จนวันนึงมันคงถึงขีดสุดของการเก็บความรู้สึกทั้งหมดแล้วมั้ง
วันนั้นจำได้ร้องไห้เป็นคนบ้า!! ร้องหนักมาก หนักกว่าตอนที่เลิกกันใหม่ๆ
และก็ไม่รู้จะคุยกับใคร จึงมาระบายผ่านแอพบันทึกในโทรศัพท์

ครั้งแรกที่ทำการบันทึกผ่านข้อความลงในแอพรู้สึกถึงความโล่งแบบบอกไม่ถูก
มันเหมือนการปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ในใจออกไป
ช่วงนั้นเราทำบันทึกแทบทุกวัน และเริ่มลดน้อยลงเมื่อไหร่ เราเองก็ไม่รู้ตัว
จนตอนนี้แทบจะไม่ได้ทำบันทึก นอกจากเวลาที่เหนื่อยหรือท้อแท้ หรือคิดถึงคนนั้น

จริงๆอยากเอาบันทึกที่โคตรจะงี่เง่าให้อ่านนะ แต่กลัวโดนด่ามากกว่าเห็นใจ 5555+
แต่เราขออนุญาติตัวเรา และขออนุญาติบุคคลที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้นะ เราอยากให้อ่านบันทึกล่าสุด
ที่เราพึ่งทำเสร็จก่อนตั้งกระทู้


เราอยากโชว์ความโง่และความงี่เง่าของเราให้อ่าน (อยากระบายให้โลกรู้ ฮ่าๆๆ)
ความจริงมีบันทึกอยู่แค่ 30 กว่าบันทึกเท่านั้น ก็บอกแล้ว เราพยายามอยู่กับมันให้ได้

มาถึงตอนนี้เราแค่อยากบอกคนที่มีอาการโดดเดี่ยวแบบเราว่า หากคุณคิดว่าคุณไม่มีใคร
ขอให้รู้ไว้ว่าคุณยังมีคุณ ลองคุยกับตัวเองเยอะๆ (แต่อย่าถึงขั้นบ้า) แล้วคุณจะรู้ว่ามันไม่เลวร้ายอย่างที่คิด
เราเวลาทำบันทึกเสร็จ เรารู้สึกดีขึ้น เพราะอย่างน้อยมันเหมือนการระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกไปแล้ว
ลองดูคะ.. ลองทำดู หรือหากคุณชอบเขียน คุณเขียนก็ได้นะ เผื่อวันข้างหน้า ส่งตีพิมพ์ได้ ฮ่าๆๆ

#สุดท้ายเป็นภาพโดยรวมของบันทึกทั้งหมด(ประจานความงมงายของตัวเองให้โลกได้รู้)





ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกระทู้ไร้สาระนี้คะ