เล่าย่อๆเลยแล้วกัน คือมีญาติมาอาศัยอยู่ด้วย
ขอใช้ชื่อเค้าว่านางนะคะ(นางเป็น ผญ)  นางไม่เคยช่วยทำงานบ้านอะไรเลยสักนิด ไม่เคยช่วยค่าใช้จ่ายอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นค่าน้ำ ค่าไฟ ไวไฟ นางก็เล่นอยู่ทุกวัน แม้กระทั้งน้ำยาปรับผ้านุ่ม ผงซักฟอก ทุกอย่างในบ้านคือ นางไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆเลย แล้วนางยังพาแฟนมาอยู่บ่อยๆ เวลาแฟนนางมา แฟนนางก็จะเสียงดัง แหกปากเหมือนบ้านตัวเอง ตัวเราเองก็อยู่ในบ้านแต่ก็ไม่เคยเกรงใจเจ้าของบ้านเลย รู้สึกอึดอัดคะ ไม่ชอบเลย

จริงๆเราเป็นคนใจดีนะ ตอนแรกๆเต็มใจให้มาอยู่คะ เพราะสงสารนางเพราะครอบครัวนางมีปัญหา
อยุ่แรกๆเราก็ไม่ได้คิดอะไรเลยคะ เพราะว่า เห็นว่าไม่มีที่พึ่ง แต่อยู่ไปอยู่มา บางครั้งก็ไม่มีจิตสำนึกเลยอะ จานเต็มอ่างไม่เคยคิดจะล้าง ทั้งๆที่นางเองก็อยู่บ้านทั้งวันไม่ได้ทำอะไร ตอนนี้นางเรียนอยู่นะ อยู่มหาลัยปี 3  แต่กลับมานางก็เข้าห้องคะ ไม่เคยสนใจโลกภายนอกว่าจานล้างหรือยัง บ้านกวาดถูหรือยัง

เราคิดว่าการที่คนเราอาศัยบ้านคนอื่นอยู่เราต้องหัดเกรงใจเจ้าของบ้านบ้าง ช่วยแบ่งเบาภาระหรือช่วยหยิบจับภายในบ้านให้ดูสะอาดตาบ้าง แต่นี่คือถ้าเราไม่ทำก็อยู่อย่างนั้นไม่มีอะไรทำ บางครั้งเราอยู่บ้านตัวเองยังอึดอัด

แต่ที่เราไม่พูดไม่ว่า เพราะไม่อยากให้เสียความรู้สึกคะ อยากให้มีจิตสำนึกเอง อยากให้เค้ารู้จักทำให้เป็นนิสัยและหน้าที่
แต่มันอาจจะเป็นเพราะการเลี้ยงดูของบ้านนางด้วย ตอนนางเด็กๆนางสบายคะ มีคนคอยทำให้ทุกอย่างเลย นางปอกผลไม้ยังไม่เป็นเลย แม้แต่แตงโมก็ผ่าไม่เป็น แต่พอโตมาครอบครัวนางเริ่มมีปัญหาคะ คือแม่ที่เลี้ยงดูส่งเสียนาง เกิดเสียชีวิตขึ้นมา เลยทำให้ครอบครัวมีปัญหา เลยต้องมาอาศัยอยู่บ้านเรา
นางมาอาศัยแต่อยู่สบายกว่าเจ้าของบ้านอีก

อยากรู้ว่าใครเคยเจอปัญหาแบบนี้ไหม ?
ใครพอมีวิธีอะไรที่ทำให้นางมีจิตสำนึกไหม
เราต้องทนใช่ไหม พี่สาวเราบอกให้อดทน เดี่ยวนางมันเรียนจบมันก็ไปแล้ว ไปหรือป่าวไม่รู้แต่เราอยากให้ออกไป เพราะเราไม่อยากให้อยู่แล้ว