“เหมันต์จับฉ่าย ณ เหมันต์ที่ผันผ่าน”
##เหมันต์กวี##
..…โปรดเถิดสุริยา
เลื่อนเวลาให้คนเหงา
หมอกนี้เคยมีเรา
แม้นกายหนาวมิร้าวใน
มือจับ..อุ่นถึงสรร-
-พางค์กายสั่นมิหวั่นไหว
วอนท่านแสงอุทัย
คงหมอกไว้ให้นิรันดร์
แต่แล้ว..แสงรุ่งสาง
พรากเธอห่างใจเปลี่ยนผัน
มนต์รักฤทธิ์เหมันต์
สิ้นสำคัญเพราะเพลิงไฟ
ความเหงา..ย่ำเท้าถี่
เกินคนนี้จะทานไหว
ถามนัก..รักเพียงไร
ตอบเธอได้..ด้วยน้ำตา
ลมหนาวที่โหมพัด
ผูกใจมัดให้เหว่ว้า
น้ำตาหลั่งรินมา
รอเวลาเปลี่ยนฤดู
โอ้เอ๋ยอย่าทำร้าย
หัวใจหายให้อดสู
คอยรักยอดพธู
เฝ้ารอดูความเหงาจาง
เหมันต์กระทบผิว
ลอยพัดปลิวหนาวไม่สร่าง
เหมือนรักนั้นเลือนราง
ไม่เห็นทางความรักเรา
ให้รอจนวันใด
จึงสมใจคลายความเหงา
มิเห็น..แม้เพียงเงา
โอ้ใจเจ้าช่างแสนเย็น
จะทิ้ง ก็แสนเจ็บ
แม้นจะเก็บ..ก็แสนเข็ญ
อยู่กาย..ตายแบบเป็น
เจ้ามิเห็นแม้หางตา
ชีพเอ๋ย..แร้นแค้นนัก
ซ้ำขาดรัก..ช้ำนักหนา
จวบจน..ย่ำจันทรา
จมน้ำตามิเคยจาง
เหมือนมีดที่กรีดแทง
เลือดสีแดงละเลงร่าง
โลหิตไหลเป็นทาง
ไร้ช่องว่างให้หายใจ
โอ้หนอชีวิตนั้น
เสียงเครือสั่นสุดหวั่นไหว
ยื้อยุดอย่าจากไป
ตีจองไว้ให้ตรึงตรา
เลือดนี้ที่ไหลหลั่ง
เป็นพลังหวังมีค่า
โถ่เอ๋ยโง่หนักหนา
ไร้แววตาที่เหลียวมอง
สิ้นเสียสักแต่นี้
จะไม่มีเราทั้งสอง
เลือดนี้ที่ไหลนอง
เลิกจำจองเราจบกัน!
เมื่อทนจนเกินไหว
เมื่อหมดใจไม่กลับหัน
จากนี้ไม่มีวัน
รักนี้นั้นเพียงเสี้ยวเดน
เหมันต์ที่ผ่านพ้น
ไขใจคนให้ข้าฯเห็น
เอาเถิด..คงเป็นเวร
ใช้ตอนเป็นจนเจียนตาย
รักลึกถึงวิญญาณ
ยังมิทานคนใจง่าย
เลือดเย็นมิสมกาย
เธอช่างร้ายดังซาตาน
หมดแล้วความหวังดี
แม้เป็นผีสิเผาผ่าน
เล่ห์กลคนใจมาร
เพลิงไฟผลาญสิ้นเหมันต์.....
~##เหมันต์กวี##~
##เหมันต์กวี##
..…โปรดเถิดสุริยา
เลื่อนเวลาให้คนเหงา
หมอกนี้เคยมีเรา
แม้นกายหนาวมิร้าวใน
มือจับ..อุ่นถึงสรร-
-พางค์กายสั่นมิหวั่นไหว
วอนท่านแสงอุทัย
คงหมอกไว้ให้นิรันดร์
แต่แล้ว..แสงรุ่งสาง
พรากเธอห่างใจเปลี่ยนผัน
มนต์รักฤทธิ์เหมันต์
สิ้นสำคัญเพราะเพลิงไฟ
ความเหงา..ย่ำเท้าถี่
เกินคนนี้จะทานไหว
ถามนัก..รักเพียงไร
ตอบเธอได้..ด้วยน้ำตา
ลมหนาวที่โหมพัด
ผูกใจมัดให้เหว่ว้า
น้ำตาหลั่งรินมา
รอเวลาเปลี่ยนฤดู
โอ้เอ๋ยอย่าทำร้าย
หัวใจหายให้อดสู
คอยรักยอดพธู
เฝ้ารอดูความเหงาจาง
เหมันต์กระทบผิว
ลอยพัดปลิวหนาวไม่สร่าง
เหมือนรักนั้นเลือนราง
ไม่เห็นทางความรักเรา
ให้รอจนวันใด
จึงสมใจคลายความเหงา
มิเห็น..แม้เพียงเงา
โอ้ใจเจ้าช่างแสนเย็น
จะทิ้ง ก็แสนเจ็บ
แม้นจะเก็บ..ก็แสนเข็ญ
อยู่กาย..ตายแบบเป็น
เจ้ามิเห็นแม้หางตา
ชีพเอ๋ย..แร้นแค้นนัก
ซ้ำขาดรัก..ช้ำนักหนา
จวบจน..ย่ำจันทรา
จมน้ำตามิเคยจาง
เหมือนมีดที่กรีดแทง
เลือดสีแดงละเลงร่าง
โลหิตไหลเป็นทาง
ไร้ช่องว่างให้หายใจ
โอ้หนอชีวิตนั้น
เสียงเครือสั่นสุดหวั่นไหว
ยื้อยุดอย่าจากไป
ตีจองไว้ให้ตรึงตรา
เลือดนี้ที่ไหลหลั่ง
เป็นพลังหวังมีค่า
โถ่เอ๋ยโง่หนักหนา
ไร้แววตาที่เหลียวมอง
สิ้นเสียสักแต่นี้
จะไม่มีเราทั้งสอง
เลือดนี้ที่ไหลนอง
เลิกจำจองเราจบกัน!
เมื่อทนจนเกินไหว
เมื่อหมดใจไม่กลับหัน
จากนี้ไม่มีวัน
รักนี้นั้นเพียงเสี้ยวเดน
เหมันต์ที่ผ่านพ้น
ไขใจคนให้ข้าฯเห็น
เอาเถิด..คงเป็นเวร
ใช้ตอนเป็นจนเจียนตาย
รักลึกถึงวิญญาณ
ยังมิทานคนใจง่าย
เลือดเย็นมิสมกาย
เธอช่างร้ายดังซาตาน
หมดแล้วความหวังดี
แม้เป็นผีสิเผาผ่าน
เล่ห์กลคนใจมาร
เพลิงไฟผลาญสิ้นเหมันต์.....