เราผ่านพ้นยุคที่ผู้คนหวงแหน “เรื่องส่วนตัว” ไปเกือบจะหมดสิ้น เพราะ “Social Media” ได้พลิกวิถีคิดและพฤติกรรมของผู้คนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เราให้ความสำคัญกับ “โลกความจริง” น้อยลง แต่ให้ความสำคัญกับ “โลกสมมุติ” มากขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างมักจะถูกแชร์ลง Social Media ให้ชาวบ้านได้รับรู้ แม้เรื่องนั้นจะเป็น “เรื่องส่วนตัว” หรือเป็นเรื่องที่ชาวบ้าน “ไม่จำเป็น” จะต้องรู้ก็ตาม

หนักไปกว่านั้น Social Media ทำให้คนเราต่างพากันโหยหาการเป็น “Somebody” อยากเด่น อยากดัง อยากเป็นที่รู้จัก และอยากให้คนพูดถึง หลายคนเสพติด “ยอดฟอลโล่ ยอดไลค์” และคลั่งไคล้ “คำชม” บนโลกอินเตอร์เน็ต

ตัวละครหญิง 3 คนของเรื่องเป็นตัวอย่างของคนที่มี “ตัวตน” บนโลกโซเชียล... “แคร์” เน็ตไอดอลที่ขายความน่ารักมุ้งมิ้ง
“เปิ้ล” บล็อกเกอร์สาวโลกสวยที่จิ้นจนคนติดตาม และ “เกรซ” เน็ตไอดอลที่ขายความสวยและเซ็กซี่

คำถามที่น่าสนใจ คือ การเป็น “Somebody” หรือการได้รับ “การยอมรับ” ในโลกโซเชี่ยลเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจจริงหรือ?
หรือจริงๆ แล้วมันเป็นแค่เรื่อง “ปลอมเปลือก” ที่ทำให้เราหลงงมงายไปกับ “ภาพมายา” ที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์หรือโทรศัพท์เท่านั้น

หนังพยายามสื่อสารกับเราว่า บางทีมันอาจจะเป็น “ดาบสองคม” เพราะการมี “ตัวตน” บนโลกโซเชียล มีโอกาสสร้างความ “อิจฉาริษยา”
เห็นได้ชัดจากพฤติกรรมการแสดงออกของตัวละคร “เกรซ” ที่อยากให้คนสนใจเหมือนกับแคร์ และสุดท้ายมันก็นำมาซึ่งสภาพใจ
ที่เข้าขั้น “จิตป่วย” และมาพร้อมกับการกระทำที่ “รุนแรง” เป็นการตอกกลับ

มีบทสนทนาสั้นๆ แต่น่าสนใจระหว่างที่เกรซจับแคร์มาทรมาน... ถ้าผู้ชายที่ชื่นชอบเน็ตไอดอลอย่าง “แจ๊ค” สำเร็จความใคร่
ระหว่างที่คลั่งไคล้แคร์อยู่หน้าจอคอม รวมไปถึงคอมเมนต์ที่ลวนลามผู้หญิงด้วยตัวอักษร สิ่งนี้ยังจะเรียกว่าเป็น “ความภูมิใจ” ได้อีกหรือไม่ เพราะมันมาพร้อมกับ “ความหื่นกระหายทางเพศ”

ผู้หญิงมองก็ “อิจฉา” ผู้ชายมองก็เหมือน “ของเล่นทางเพศ” บางที่การเป็นเน็ตไอดอลอาจจะ “น่าสมเพช” มากกว่า “น่าภูมิใจ" แบบที่เกรซว่าก็ได้ แต่ความน่าสมเพชก็ตอกกลับไปที่เกรซเข้าอย่างจัง ไม่ต่างจากที่เธอกล่าวหาแคร์เลย เพราะลึกๆ แล้ว เธอก็อยากได้รับ “การยอมรับ”
และเป็นแบบแคร์ เพียงแต่ว่าเธอ “เป็นไม่ได้”