ตามหัวข้อนะค่ะ
เราทำงานเกี่ยวกับการออกแบบ มันก็เป็นงานประมาณงานศิลป์ แต่มันเป็นศิลป์ที่สามารถทำเป็นทีมได้ (ขอไม่เจาะจง)
ยิ่งเรายังเป็นเด็กทำงานได้แค่ปี สองปี การมีพี่หรือเพื่อนเข้ามาประกบคู่บ้าง หรือรวมกลุ่มคุยบ้าง มันก็มีดีเหมือนกัน
อย่างหนึ่งที่ดีเลยคือ ความรับผิดชอบต่องาน ที่มันมีคนมารับผิดชอบช่วย ถ้าจะโดนติโดนด่าก็โดนด้วยกัน

แต่ปัญหาคือ เราอยู่กับคนอื่นแล้วเราไม่ได้รู้สึกดีขนาดนั้น
บางทีก็เกรงใจคนที่ทำงานด้วย ยิ่งบางทีได้คู่คนที่อายุเยอะกว่า รู้สึกว่าเขามีประสบการณ์เยอะกว่า
มีความเห็นที่เป็นประโยชน์มีคนรับฟังดีกว่าเรา เราก็ไม่กล้าพูดกล้าจา แสดงความเห็นเท่าไหร่

บวกกับเราเป็นพวกทำงานใช้สัญชาตญานและอารมณ์เยอะ
บางทีเรารู้สึกว่ามันไม่ถูก มันไม่ใช่ เรายังไม่ชอบ จริงๆเราจะมีเหตุผลนะ แต่เหมือนมันมาช้ากว่าความรู้สึกมาก
เราก็ไม่กล้าพูด เพราะเขาก็มีเหตุผลของเขา ที่สามารถงัดไฟท์กับเราได้ ตอนนั้น เวลานั้น
ยิ่งนานวัน มันยิ่งทำให้เราขี้เกียจพูด

เราไม่ได้ว่าเขาไม่ดี แต่เรากำลังพยายามหาจุดที่ตัวเองทำงานได้ดี และมีอนาคต
จะให้เราทำงานเป็นทีมต่อไป เราก็ทำได้นะ รู้ว่าต้องปรับตัว
แต่ปัญหาคือ บางทีเราอาจเหมาะที่จะทำงานคนเดียวมากกว่า
การทำงานออกมา แล้วรู้ว่ายังไม่ดี เอาไปให้คนอื่นช่วยคอมเมนท์ เราว่าเราอาจทำได้ดีกว่า
แต่เราห่วงว่า "การที่เราถนัดทำงานคนเดียว มันอาจทำใหเราไม่โต  เหมือนเกิดการเรียนรู้น้อยไป เพราะอยู่แต่กับตัวเอง"

บางคนอาจจะคิดว่า คนที่ชอบทำงานคนเดียว เป็นพวกหัวดื้อ เห็นแก่ตัว
จากใจจริง เราไม่ได้อยากทำงานคนเดียว แต่พอมาถึงจุดหนึ่งที่เราเริ่มเห็นตัวเอง ทำงานได้ดีกว่าเมื่ออยู่คนเดียว เราเองก็ทุกข์ใจ
มันเหมือนคนที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้ แต่ใครจะอยากโทษตัวเอง ถ้าโทษตัวเองยิ่งจะทำงานไม่ได้
แค่อยากเดินหน้าอย่างเป็นตัวเอง และมีความสุข

ตอนนี้เลยอยากรู้ว่าคนที่รู้ตัวว่า ถนัดทำงานคนเดียว เขารับมือกับตัวเองยังไง? และจะพัฒนาตัวเองยังไงดี?