เห็นผู้คนมากมายลำบาก บางทีก็อยากจะถามนะว่า
เพราะอะไร

ในเมื่อมีสองมือเท่ากัน สองเท้าเท่ากัน แต่ชีวิตคนเรากลับ
ไม่เท่ากัน

จะอ้างว่า โอกาสที่ได้รับไม่เหมือนกัน ถ้าอ้างแบบนั้นแล้ว
ทำไมปจุบันก็ยังมีคน"รวย"เพิ่มขึ้น

ตัวอย่างที่เห็นๆไกล้ๆตัวก็พ่อค้าหมูปิ้ง ที่เมื่อก่อนก็ขายไม่
ได้ดิบไม่ได้ดีเหมือนทุกวันนี้ที่ขายเดือนนึงเป็นล้าน
เขาก็เริ่มมาจากรถเข็นข้างทางกัน เขายังทำได้


หรือพ่อค้าขายปาท่องโก๋ เขาก็อยู่ได้ เขาไม่เห็นจะมาบ่น
ว่ารัฐบาลไม่ได้มาจากการเลือกตั้ง ทำให้เขาขายไม่ดี
ก็เห็นขายดีนับเงินสดๆทุกๆวัน เลี้ยงลูกเลี้ยงครอบครัว
หลายชีวิต


มันขึ้นอยู่ที่โอกาสหรือ??
ไม่เกี่ยวเลย งอมืองอเท้ารอโชคชะตา แล้วมันจะรวยไหม
ไม่ออกไปหา ไม่หาวิธีสร้างโอกาส แล้วมาบ่นว่าจน มันถูก
ต้องไหม?? ความสำเร็จถ้ามันง่าย ป่านนี้ไม่มีคนจนหรอก..

อย่างเกียน สมัยอายุ13 ช่วงนั้น ฐานะทางบ้านเรียกได้ว่า
ล้มละลายโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ญาติส่งจดหมายมาทวงหนี้
จากอิตาลี่ เราต้องขายสมบัติแทบทุกชิ้นเพื่อจ่ายหนี้เขา..

ทั้งบ้านมีเงินเก็บไม่ถึง20000หมื่น 5ชีวิต กับเงินยังชีพที่
น้อยสุดๆ จากที่เคยมีสมบัติเป็นล้านๆ เกียนเดินกลับมาบ้าน
ต้องผ่านตลาดที่เป็นคนดูแล เก็บค่าเช่า แผงละ50บ้าง100
บาทบ้าง แล้วแต่แผงเล็กใหญ่ ปจุบันทำเป็นที่จอดรถราย
เดือน..

ตอนนั้นเรียกได้ว่า มึดแปดด้าน จนแม่เกียนต้องออกจาก
การเป็นแม่บ้านมาค้าขาย แต่ก็ไม่เพียงพอต่อการไช้จ่าย

จนสุดท้าย เปลี่ยนอาชีพ ที่ดูธรรมดาๆ เงินลงทุนไม่ถึงหมื่น
ซื้อสินค้าเขามา แปรรูปนิดหน่อย แล้วขายไป จากที่ไม่มี
อะไรเลย ผ่านร้อน ผ่านหนาว เจอมรสุมถึงขนาดข้างบ้าน
ถือปืนมาขู่ โดนด่า โดนดูถูกสาระพัด กว่าจะผ่านมาถึงจุดนี้
เลือดตาแทบกระเดน เพราะเล่าให้ใครฟังไม่ได้ ตัวเกียนเอง
สมัยนั้น มีแต่คนมาด่าพ่อ ดูถูกพ่อบ่อยๆ คำที่ฟังและจำได้
มาจนถึงทุกวันนี้เลยก็มี พ่อมุงจนแล้วไม่เจียม ...
ทุกวันนี้คนพูดคำนี้ มีทรัพย์สินแค่20เปอเซ็นของเรา

อีกคนนี้ หนักเลย เกียนนำเช็คไปจ่าย5000บาท แกตะโกน
ซะดังแถมหัวเราะรั้นว่า ระดับเฮีย...เงินแค่5000ตีเช็คเป็น
อาทิตย์ เกียยได้แต่เศร้าใจ ..
ทุกวันนี้ คนพูดคำนี้ พ่อเกียนเรียกไช้งานประจำ

นี้แค่ตัวอย่างเล็กๆน้อยๆ ว่าคนเรากว่าจะผ่านอะไรๆมาได้
น้ำตาแทบเป็นเลือด แอบน้อยใจในโชคชะตาบ่อยๆ
ยังคิดเลยว่า เกิดมาทำไม เกิดมาแล้วลำบากอย่าเกิดเลย..

เพราะช่วงนั้น เกียนเอง แทบไม่มีเพื่อน ไปไหนไม่ได้เลย
ถ้าเกียนไม่ช่วยทำงาน ก็ไม่มีใครแล้ว เพราะตอนที่เริ่มทำ
ธุรกิจ บ้านเกียนไม่มีคนงานเลยนะ ต้องทำกันเอง ตื่นตั้งแต่
8โมงเช้า เสร็จงาน4ทุ่มบ้าง 5ทุ่มบ้าน จนคนแซวว่า ขายเอา
ถ้วยรางวัลหรือ??

เคยหนีออกจากบ้านด้วยนะ เพราะรู้สึกว่า ทำไมเพื่อนๆถึง
มีอิสระ ไปไหนมาไหนได้ ไปเที่ยวกันได้ แต่เกียนไปไม่ได้
เคยหนีงานไปเล่นเกม พ่อเอาไม้ไปหวดถึงร้านเกมเลย
ทำงานปี1มี365วัน แต่เกียนได้หยุดแค่5วันต่อปี ปิดบ้าน
เสร็จจะออกไปเที่ยว ก็5ทุ่มกว่า เล่นเกม1ชั่วโมง2ชั่วโมงก็
ต้องเลิกเล่น เพราะเงินหมดได้ค่าแรง50บาท กลับบ้านนอน
แล้วตื่น7โมงเหมือนเดิม..

ชีวิตวัยเด็กเป็นแบบนี้ตลอด จนอายุ24ถึงจะเริ่มสบายหน่อย
เพราะเราไม่รับสินค้าเขามาแล้ว เราผลิตเอง จนมีทุกวันนี้^_^

ขอเพียงไม่สิ้นหวัง ไม่ย่อท้อ เชื่อว่า จะประสบความสำเร็จครับ