เราเป็นเด็กปี 2 คณะวิศวะมหาวิทยาลัยอันดับต้น ๆ แห่งหนึ่งค่ะ ทุกวันนี้รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตมาก ๆ แบบหมดแรงกับทุกอย่าง เราเองก็ไม่รู้ค่ะว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่ช่วงหลังเราดิ่งง่ายมาก ๆ แค่ที่บ้านพูดอะไรนิดหน่อยเราก็ดิ่งแล้ว มันเหมือนมันเครียดไปหมดแบบรู้สึกไม่มีอิสระ โดนกดดัน โดนขัดในสิ่งที่ชอบ เหมือนไม่มีใครเข้าใจอะไรเราสักอย่าง เป็นชีวิตมหาลัยที่เหมือนจะมีความสุขแต่มันก็เศร้าอยากไปเที่ยวห้างในเมืองกับเพื่อนแค่ไปเดินเล่นที่บ้านก็ไม่ค่อยให้บอกเราเที่ยวบ่อย ทำไมไม่เอาเวลาไปอ่านหนังสือ ซึ่งบ่อยในที่นี้คือการออกจากบ้านเดือนละครั้งถ้าไม่นับที่ไปเรียนมหาลัย ไม่เคยได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน เพื่อนไปกินข้าวกันตอนเย็นก็แทบไม่เคยไป (เรียนมา 2 ปีไป 4 ครั้ง) ร้านเหล้าไม่ต้องพูดถึงไม่เคยได้เข้า งานรับเพื่อนใหม่ตอนปี 1 มีนักร้องมาเลิกดึกก็ให้กลับก่อน

จนกระทั่งวันหนึ่งที่เราได้ลองทำในสิ่งที่เราทำแล้วมีความสุข นั่นคือการแต่งนิยาย มันอาจจะไม่ได้ประสบความสำเร็จมากเท่าไหร่แต่ก็เป็นยอดที่เราภูมิใจที่มีคนชอบงานเขียนเราขนาดนี้ ได้มีรายรับจากที่เราหามาได้เอง ตอนเดิอนแรกที่ได้มา 4 พันกว่าบาทนั่งยิ้มไปทั้งวันเพราะเป็นเงินก้อนแรกที่หามาได้เอง แต่เรื่องที่เราแต่งนิยายคือเราแอบที่บ้านแต่งเพราะเขามักจะพูดเสมอว่ามันไร้สาระ ไม่ว่าเราจะอยากเล่นดนตรี อยากวาดรูป หรืออ่านนิยาย เขาพูดว่ามันไร้สาระมาตลอดจนเราไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับที่บ้าน เพราะการที่โดนคนอื่นว่าว่ามันไร้สาระมันไม่เจ็บเท่าคนในบ้านว่า เราก็แต่งไปเรียนไป จนในที่สุดเราก็ต้องจำใจบอกคนในครอบครัวคนหนึ่งที่คิดว่าเขาน่าจะเข้าใจเราที่สุดว่าเราแต่งนิยาย เพราะเราต้องเอาเล่มไปส่ง แต่ทุกวันนี้เริ่มคิดเหมือนกันว่าตัวเองคิดผิด ไม่น่าบอกไปเลยจริง ๆ จากตอนแรกที่เขาก็พูดดีกับเราเรื่องนี้ บอกภูมิใจที่เรารู้จักหาตังเองแล้ว กลายเป็นเริ่มบอกว่าฉันเห็นแกเอาแต่แต่งนิยายแล้วเรื่องเรียนแกอ่านทบทวนตอนไหนทั้งที่เพิ่งเปิดเทอมมาได้ 1 อาทิตย์หรือไม่ก็บอกว่าเอาเรื่องเรียนก่อนนะเพราะถ้าแกเอาเวลาไปแต่งนิยายมันไม่คุ้มหรอกกับอนาคต เราไม่เข้าใจว่าเขาคาดหวังคะแนนของเราขนาดไหน คือเราต้องเป็นที่ 1 ในทุกวิชา ต้องได้ A ทุกวิชาเหรอคะแนนเทอมล่าสุดที่ออกมาคือ

A  2 ตัว มี 1 ตัวที่ได้คะแนนสูงสุด

B+ (ตัวนี้กลางภาคได้รองท็อป)

B

C+

C

เรียกได้ว่ามีแทบทุกเกรด ซึ่งเอาจริง ๆ เราค่อนข้างภูมิใจนะ แต่คนในครอบครัวไม่มีใครชมเลย อย่างพ่อเราคือแกต้องขยันมากกว่านี้ เกรดแบบนี้ไม่ได้เกียรตินิยมแล้ว เรานั่งร้องไห้ตั้งแต่หนึ่งทุ่มถึงสี่ทุ่มร้อง ๆ หยุด ๆ มันเฟลนะเอาจริง คือไม่ว่ากี่ครั้งที่เราได้เอ หรือเราได้คะแนนสูงสุดเขาไม่เคยชม(ตั้งแต่เรียนมหาลัยเคยได้คะแนนสูงสุดมา 4 วิชา) แต่พอมีวิชาที่แย่(ที่แปลว่าเท่าค่าเฉลี่ย)เขาก็กดดัน บางครั้งเราแค่อยากได้คำชมอะ สักครั้งอะพูดไม่ได้เหรอคำว่าเก่งมากอะ แบบในบ้านทุกคนมักพูดตลอดให้เรียน ๆ จนบางครั้งเราก็อยากถามเหมือนกันว่าชีวิตเราต้องมีแต่เรียนเหรอ เราขอเอาแค่เวลาว่างไปทำสิ่งที่เราชอบบ้างไม่ได้เหรอ

ไม่ใช่ว่าเราไม่รู้ว่าที่เขาพูดเพราะเขาเป็นห่วง เพราะเขาอยากให้เราได้ดี ไม่อยากให้เราออกนอกลู่นอกทาง แต่บางครั้งเราแค่รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตอะ มันเหมือนไม่ใช่ชีวิตเราด้วยซ้ำ ที่บ้านมักจะพูดตลอดว่าเขาปล่อยเรามากนะ แกโตขึ้นอยากเป็นอะไรเขาไม่ว่าขอให้เลี้ยงตัวเองได้พอ แต่ไม่เคยเปิดโอกาสให้เราได้ทำสิ่งที่เราชอบเลย ไม่เปิดโอกาสให้เราได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นกับเพื่อน สำหรับเรามหาลัยมันเป็นช่วงสุดท้ายที่อยากลองอะไรก็สามารถลองได้แล้ว ทำไมเราถึงต้องผูกชีวิตของเราเอาไว้กับการเรียนคะ ถ้าเราเกรดแย่ได้ D ได้ F ทั้งแผงเราจะไม่ขัดเลยถ้าเขาอยากให้เราเรียน แต่นี่คือเกรดแย่ที่สุดของเราคือเท่าค่าเฉลี่ยปกติ คะแนนสูงสุดก็ทำให้แล้ว ทำไมเขายังไม่ปล่อยเราอีกคะ