สายน้ำสามสาย


สายแรก....เย็นใสสะอาด  ไหลนิ่งลดเลี้ยวผ่านป่าเขาลำเนาไพร ให้ความร่มเย็นและชุ่มฉ่ำ
อีกสาย....ขุ่นโคลน  ไหลเชี่ยวกราก  ซัดเซาะแก่งหิน  สาดซัดริมตลิ่งพังครืนลงเป็นช่วงๆ

วันหนึ่งมีคนที่(อ้างว่า)อาศัยอยู่กินและใช้ประโยชน์จากสายน้ำสายแรกมานมนาน  อุตริคิดขุดร่องเปิดช่องให้แม่น้ำสายที่สองให้ไหลเข้ามารวมกับแม่น้ำสายแรก....แล้วความใสสะอาดของแม่น้ำสายก็แรกหายไปเพราะถูกแม่น้ำสายที่สองกลืน   กระแสน้ำที่แต่ก่อนไหลเอื่อยๆ เป็นที่พึ่งพาศัยของหมู่สัตว์ทั้งบนบกและในน้ำได้หายไป  กลายเป็นกระแสที่เชียวกราก  ทำลายล้าง ฉุดฆ่าหมู่สัตว์ไป


คนอุตริขุดร่องเปิดช่องให้แม่น้ำสายที่สองให้ไหลมารวมกับแม่น้ำสายแรกคงไม่ต่างจากพฤติกรรมของคนที่เรียกตัวเองว่าพุทธะอิสระในตอนนี้  มันเป็นอคติของคน "หัวแข็ง" "ดื้อรั้น" โดยไม่มองสถานบันศาสนาเป็นที่ตั้ง  แต่เอา "ตัวเอง" เป็นที่ตั้ง

  
พระพุทธองค์ทรงสั่งสอนให้พระสงฆ์สาวกเป็น “นักสู้และนักฆ่า”  คือต่อสู้กับสิ่งยั่วยวนของโลกิยะและฆ่ากับกิเลสภายในของตน  เพื่อหนทางแห่งวิมุตติ   แต่พฤติกรรมของเธอล่ะพุทธะอิสระ??  เธอกระโจนเข้าไปเกลือกเกลื้อกับโลกิยะทั้งๆ ที่กาสาวพัตร์ยังหุ้มกายเธออยู่  เช่นนี้เธอไม่รู้สึกละอายบ้างเลยหรือ?   คุณลักษณะของแม่น้ำสองสายที่เอ่ยมาข้างบน....ไม่อาจเทียบได้เลยกับแม่น้ำ(แห่งตัณหา)อีกสายที่ไหลเชี่ยวกรากอยู่ในใจของเธอ...พุทธะอิสระ



พุทธภาษิตว่า  นัตถิ  ตัณหา  สมา  นที   แม่น้ำเสมอด้วยตัณหาไม่มี   อุปมาว่า  ระดับน้ำในแม่น้ำมีขึ้นมีลง  แต่ตัณหาราคะของบางคนนี่สิกลับพอกพูนขึ้นเรื่อย   (ตัณหา)ยิ่งมากก็ยิ่งมืดมัวและทำลายล้างมากขึ้น