To my little prince..

        วันนี้ฉันไปเดินเล่นที่ทุ่งข้าวสาลีมา สีทองของรวงข้าวทำให้ฉันคิดถึงเธอขึ้นมาอีกครั้ง.. นานแล้วที่เสียงฝีเท้าของเธอเงียบไป  แต่ช่างเถอะ ฉันเข้าใจดี เธอมีดอกกุหลาบแสนรักของเธอที่ต้องดูแล และฉันก็รู้ว่าเธอจะทำมันได้ดี ฉันเอาใจช่วยเสมอ ..อืม ลมพัดเย็นดี 555 แล้วเขียนไรต่ออ่ะ ไม่รู้ ..แต่อยากเขียนถึงหนิ เหงาหนิ ... ^^  

            ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดีๆที่เธอเข้ามาเป็นเพื่อนฉัน  เราวิ่งเล่นด้วยกัน  ร่องรอยฝีเท้าปรากฏอยู่เต็มไปหมด ดาวดวงน้อยที่โดดเดี่ยว ห่างไกลจากผู้คนมีชีวิตชีวาขึ้นมาเพราะเธอ เมื่อครั้งที่เธอจากไปใหม่ๆ ฉันไม่กล้าออกจากโพรงมาแหยมที่ทุ่งข้าวนี่เลย ไม่อยากเห็นรอยเท้าเก่าๆ เหล่านั้น   เธอเองเป็นฝ่ายเตือนฉันตั้งแต่แรกที่ฉันขอให้เธอฝึกให้ฉันเชื่องว่า
  

" ฉันก็อยากจะช่วยอยู่หรอก แต่ฉันไม่มีเวลามากนัก มีเพื่อนอีกมากมายให้แสวงหา และมีอะไรๆ อีกเยอะให้ฉันเข้าไปรู้จัก "

          ใช่...ฉันเข้าใจและยอมรับเงื่อนไขนั้น   จนวันจากลามาถึง เมื่อเธอเห็นฉันร้องไห้ เธอพูดว่า

  

           เอ่า เชรี่ยย แล้วเมิงจะมาย้ำทำไม งือ.. เอ่า ไม่ใช่ละๆๆ 55..เข้าใจสิ เข้าใจๆๆ ฉันเข้าใจและกด accept มาตลอดหนิ จะมาผิดเงื่อนไขได้ไง 55

         จริงๆเรากล่าวคำอำลาต่อกันแล้วนะ แต่ฉันยังคิดถึงไง...

      ที่จริงตอนนั้นก็ดีนะ ^^ ..เออ ไม่ขอให้มาวิ่งเล่นด้วยกันอีกหรอก แต่เพราะบรรยากาศของทุ่งข้าววันนี้ไงทำให้ฉันเวิ่น 55 [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เอ่อ...ดูกระทู้วันนี้ที่ฉันตั้งสิคะ แหะๆ ดราม่ามั่กๆ เฮ่ออ...

         เดินทางต่อไปนะเจ้าชายน้อย ไปให้สุดโพ้นฟ้าเลยนะเพื่อเดินทางตามหาความฝันของเธอ ฉันยังคงอยู่ตรงนี้..และจะรอฟังเสียงฝีเท้าของเธอบนดาวดวงนี้ตลอดไป แม้รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ที่สิ่งนั้นจะกลับมา ไม่เป็นไร ...ไม่เป็นไร
          

http://www.geocities.ws/piggyfoon/chapter21.html