นี่เป็นกระทู้แรกที่เขียนมาหากแท้กผิดหรือทำอะไรผิดก็ขอโทษและช่วยแนะนำด้วยนะค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ (พิมพ์ในโทรศัพท์เลยอ่านจะพิมพ์ผิดหรือช้าไปบ้างนะค่ะ) มาเริ่มเรื่องกันเลยค่ะ
"อิทัง สัพเพเปรตานัง โหตุ สุขิตา โหนตุ สัพเพ เปตา ขอผลบุญนี้จงสำเร็จ แก่เปรตทั้งหลายทั้งปวงขอให้เปรตทั้งหลายทั้งปวงจงมีความสุข" นี่เป็นเสียงสวดของหลวงตารอด ซึ่งมักจะท่องบทแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลทุกครั้งหลังจากลืมตาออกจากการเจริญภาวนา ทุกค่ำคืนที่แสนเย็นเยือก ฉันจะได้ยินเสียงท่องบ่นท่ามกลางความมืดที่เงียบสงัด ทำให้ฉันซึ่งนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเก่าภายในห้องของหลวงตาอดลืมตาขึ้นมองไปยังร่างผอมบางของหลวงตารอดไม่ได้แวบหนึ่งที่มองไปเบื้องหน้าของหลวงตารอดฉันถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัวด้วยคล้ายจะมองเห็นหรือสัมผัสบางสิ่งบางอย่างซึ่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะหมู่บูชา สิ่งที่ฉันเห็นปรากฏอยู่ในรูปร่างของผู้คน ทั้งเด็กและแก่ กำลังนั่งพนมมือก้มหน้า หมอบลงกับพื้น คล้ายคนกำลังรับศีลรับพร ก่อนที่ฉันจะยกมือขึ้นขยี้ตา เงารางๆของผู้คนเหล่านั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว "ทำไมไม่นอนหล่ะเณร" หลวงตารอดหันมามองดูฉันพร้อมยิ้มออกมาน้อยๆที่มุมปาก เดี๋ยวต่อนะ