พิมพ์ในโทรศัพท์อาจเว้นวรรคไม่ค่อยดีนิดนึงนะคะ

บ้านของฉันเป็นบ้านกึ่งไม้หลังใหญ่ขนาดสองชั้นตั้งอยู่บรที่ดินขนาดหนึ่งไร่ บ้านหลังนี้ไม่มีศาลพระภูมิและถูกสร้างมาโดยคุณตาคุณยายกว่า 40 ปีแล้ว
เมื่อไม่นานมานี้ พี่สาวของยายที่อาศัยอยู่ด้วยกันได้เสียชีวิตลงบนเตียงของเธอซึ่งอยู่ติดกับห้องครัวชั้นในของบ้าน
เดิมทีตรงเคาท์เตอร์ที่วางผลไม้และขนมนั้นมีหน้าต่างบานใหญ่และต่อมายายได้สร้างห้องให้พี่สาวต่อออกไปตรงนั้นโดยมีเตียงวางติดอยู่กับหน้าต่างบานดังกล่าวและใช้ม่านสีเหลืองปิดคั่นเอาไว้
ปกติแล้วทุกครั้งที่ไปยืนกินผลไม้ตรงนั้นก็จะสามารถมองทะลุผ่านช่องรอยต่อของม่านเข้าไปเห็นพี่สาวของยายนอนอยู่ และพี่สาวของยายก็ชอบที่จะบ่นทุกคนที่ไปยืนกินผลไม้และขนมตรงนั้น

เมื่อวานก่อนนี้เวลาประมาณตี2 ฉันที่พึ่งอ่านหนังสือเสร็จก็ได้เดินลงมาจากชั้นสองเพื่อที่จะอาบน้ำ ทั้งบ้านเงียบและมืดสนิท ไม่มีแม้แต่แสงไฟจากข้างนอกที่ผ่านเข้ามาเพราะทั้งหลังถูกปิดด้วยผ้าม่าน ยังไม่ทันจะก้าวถึงพื้นชั้นหนึ่ง
ทันใดนั้นเอง ฉันได้ยินเสียงก็อกแก็กดังออกมาจากครัวตรแถวเคาท์เตอร์ผลไม้

"แกร็ก แกร็ก" เสียงคล้ายบางคนหยิบถุงพลาสติกดังมาจากในความมืด
ฉันค่อยๆ เดินลงมาจากบันได พยายามเพ่งสายตามองไปในความมืดก็เห็นบางอย่างเป็นเงาสีดำ รูปร่างคล้ายคนขยับไปมา ปกติเวลานี้ทุกคนต้องนอนหมดแล้วนี่!? แล้วนั่นล่ะ ใครกัน?!
ฟิ้ววว
จู่ๆ ก็มีลมเย็นที่ไม่รู้พัดมาจากไหนพัดมาพร้อมกับเสียงพูดเบาๆ จากเงาสีดำนั่น
"...หาอะไรกินหรอ..." เสียงเย็นเบาราวกับเสียงกระซิป ฉัยรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเอื้อมมือไปเปิดไฟทันที!!
พรึ่บ!
ภาพที่เห็นตรงหน้าคือน้าของฉันที่กำลังหาจองกินยามดึก และลมเย็นคือพัดลมติดผนังที่กำลังส่ายหน้าไปมา

ฝันดีค่ะ จบ.