เลิกกันมาเดือนนึงละ อยู่ห้องเดียวกันเจอกันทุกวันยอมรับตรงๆเลยว่าทำใจไม่ได้เวลาไปม. ต้องทรมานทุกวันต้องแกล้งทำตัวเปนเพื่อนเพื่อให้เค้าสบายใจส่วนเราก้อต้องทน เวลาคุยกันเล่นกันภายใต้รอยยิ้มมันเศร้าเลยนะเวลาที่เค้าพูดถึงคนใหม่เราก้อจะต้องทำเปนไม่สนใจถ้าไม่ไหวก้อจะเดินออกไปอยู่คนเดียว เพราะเปนคนที่ไม่โอเคกับนิสัยเพื่อนในห้องที่คบๆกันอยู่ๆก้อมีอยู่ไม่กี่คนรวมถึงเค้าด้วย ทำใจยากมากเลยนะที่เราทำสิ่งที่เราเคยทำไม่ได้ ลองเปิดใจหาคนใหม่ละนะแต่พอคุยไปได้สักพักก้อเริ่มกลัว ไม่ไหวแล้วตอนนี้ทำไรไม่ได้เลย....สิ่งที่เราทำอยู่มันถูกแล้วใช่ไหมหรือถ้าไม่ใช่ช่วยบอกทีว่ามันต้องทำยังไง