เราได้มีโอกาสไปเดินงานวัดที่นึง เราก็เดินเล่นไปเรื่อย ดูของกิน ดูเสื้อผ้าไปทั่ว จนเราไปสะดุดตากับร้านกิ๊ฟช้อปร้านนึง

ซึ่งเป็นร้านที่ตั้งกับพื้นตามปกติ แต่ที่เรารู้สึกว่าเราอยากอุดหนุนพี่เค้า คือ พี่เค้าเป็นคนพิการ ขาใช้งานไม่ได้ แขนใช้งานได้ข้างเดียว เราเห็นตอนนั้นเรารู้สึกสงสารพี่เค้ามาก เลยอุดหนุนที่หนีบผมมา 2 อัน

พอเรามาเดินงานวัดวันที่ 2 เราก็อุดหนุนอีก เราซื้อผ้าเช็ดหน้ามา 2 ผืน ยางรัดผมสตรอเบอร์รี่ 1 อัน
จนกระทั่งวันนี้ วันที่ 13/1/59 เราเจอพี่เค้าที่วัดใหม่ผดุงเขต เราก็ได้มาเจอพี่เค้าอีก ตอนเราจะเดินเข้าไปซื้อ พี่เค้ามองที่ผมเรา เรารัดยางรัดผมสตรอเบอร์รี่ของพี่เค้าไปพอดี พอเค้าเห็นหนังยางเรา เค้าก็บอกว่า "ยางรัดผมมีมาใหม่สวยๆเยอะเลยนะครับ"
เราก็เดินเข้าไปซื้อตามปกติ แต่กางเกงพี่เค้าเปียกน้ำเลอะเทอะไปหมด แต่เราก็ไม่ได้ถามอะไร จนคนที่เก็บค่าที่เดินมาพอดี เค้าก็ถามว่ากางเกงไปเปียกอะไรมา พี่เค้าบอกว่า "อ่อ พอดีเมื่อกี้ลื่นในห้องน้ำครับ กางเกงเปียกหมดเลย" เราได้ยินประโยคนี้เราหันไปมองหน้าพี่เค้า คือตอนนั้นเราสงสารพี่เค้าแบบจับใจมาก
แต่พี่เค้ายังคงยิ้มให้เราเหมือนว่าพี่เค้าไม่ได้เป็นอะไร แต่เราก็รู้สึกสงสารพี่เค้าอยู่ดี รอบนี้เราซื้อกิ๊ฟอันเล็กๆมา 1 คู่ หนังยางรัดผม 2 อัน ผ้าเช็ดหน้าอีก 2 ผืน
พอกลับมาบ้าน ลองพิมพ์เข้าไปใน Google โดยพิมพ์ว่า "คนพิการขายกิ๊ฟช้อป" ก็ไปอ่านเจอในเว็ปๆนึง  ซึ่งลงรูปพี่เค้าไว้ ไปอ่านประวัติเค้ามา พี่คนนี้ชื่อกอล์ฟ แกจะขายอยู่แถวๆบางใหญ่ ชีวิตแกน่าสงสารมาก
แกจะขับรถพ่วงเพื่อไปขายตามตลาดนัด ตามงานวัดต่างๆ เวลาพี่เค้าไปรับของที่สำเพ็งมาขาย ก็จะโดนแม่ค้าไล่บ้าง รังเกียจบ้าง หาว่าเป็นขอทานบ้าง แต่พี่เค้าไม่ได้มาขอทาน แค่จะมารับของไปขายเท่านั้นเอง อยากให้ลองเปิดใจกันสักนิด เพื่อช่วยเหลือคนไทยในสังคมของเราค่ะ ใครเคยพบเจอพี่เค้าก็ช่วยพี่เค้าอุดหนุนหน่อยนะคะ ถ้าเราแท๊กห้องผิดเราก็ขออภัยมา ณ ที่นี้นะคะ พอดีเราไม่รู้อ่ะค่ะว่าต้องแท๊กห้องไหนบ้าง เราคิดว่าเราต้องแท๊กห้องที่มีคนสนใจเยอะๆค่ะ จะได้ช่วยเหลือพี่เค้าได้