ของขวัญวันแม่
ยายนิลนั่งนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ ข้างกายมีกระเป๋าใบใหญ่วางอยู่ มาลีจำได้ว่าก่อนหน้านี้แกยังร่วมสนุกกับเพื่อนๆ รุ่นราวคราวเดียวกันในงานวันแม่ซึ่งสถานที่แห่งนี้จัดขึ้น เพื่อให้ลูกหลานได้กลับมาเยี่ยมพ่อแม่ของตนเอง แม้ไม่ได้เลี้ยงดูตามที่ควรจะเป็น แต่การกลับมาเยี่ยมแต่ละครั้งของลูกหลานทำให้คนชราที่นี่หัวใจเบ่งบานพองโต
เวลาล่วงเลยไปถึงบ่ายแล้ว ลูกหลานที่พาพ่อแม่มาฝากเลี้ยงไว้ในสถานที่นี้ด้วยเหตุผลต่างๆ นาๆ เริ่มทยอยกลับกันจนหมด เหลือแต่ยายนิลที่ยังนั่งอยู่เดียวดาย มาลีเข้าไปพูดคุยจึงทราบว่า ลูกสาวพายายนิลเดินทางมาจากภาคเหนือเพื่อมาเที่ยวงานวันแม่ในกรุงเทพฯ และขณะนี้ยายนิลกำลังนั่งรอลูกสาวไปซื้อข้าวมาให้อยู่
ยายนิลเป็นอัมพฤกษ์ช่วงล่าง มีอาการหลงๆ ลืมๆ จำไม่ได้กระทั่งชื่อจริงของลูกสาว มาลีเฝ้าดูอยู่ห่างๆ จนเวลาล่วงเลยถึงตอนเย็นก็ยังเห็นยายนิลนั่งอยู่ในท่าเดิม ที่เดิม มาลีตัดสินใจเข้าไปชวนยายนิลพูดคุยอีกครั้ง “คุณยาย ในกระเป๋ามีของกินมาด้วยไหม ขอหนูเปิดดูหน่อยนะคะ” เมื่อเปิดกระเป๋าออกดูมาลีพบเสื้อผ้าคนแก่จำนวนหนึ่งกับน้ำหนึ่งขวด พร้อมจดหมายน้อยข้อความว่า “ฝากดูแลแม่ด้วย”
หน้าที่ของมาลีเริ่มต้นทันที เธอพยายามโน้มน้าวจิตใจยายนิลด้วยเหตุผลว่า ลูกสาวแกโทรแจ้งว่าติดธุระไม่สามารถกลับมารับได้ แต่มันยากที่แม่ชราจะเชื่อ “เขาออกไปซื้อข้าว เดี๋ยวมา ให้ฉันรออยู่ตรงนี้” ยายนิลเริ่มไม่ไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างมาลี ความมืดเริ่มโรยตัวเข้ามา จิตใจของทั้งคู่เริ่มหม่นหมองกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด น้ำตาของแม่ชราวัย 82 ปีเริ่มซึมออกมาด้วยความเป็นห่วงลูกสาว กลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้น
“ยายอย่าร้องไห้นะ อยู่กับหนูก่อน เดี๋ยวเขาก็มารับ” มาลีพูดทั้งน้ำตา
“ทำไมพี่เอาแม่มาไว้ที่นี่ ทำไมพี่ไม่บอกแกหรือ” มาลีถามเมื่อพบลูกสาวของยายนิลกลับมาเยี่ยมหลังจากนั้น 5 เดือน ได้รับคำตอบว่า “พี่ขอโทษ พี่มีความจำเป็น” น้ำตาของมาลีไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ด้วยความสงสารและเศร้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น แม้ความจำของยายนิลจะเสื่อมไปมากแต่เมื่อพบหน้าลูกสาวแกกลับจำได้ด้วยสัญชาตญาณของแม่ มาลีปล่อยให้ทั้งคู่คุยกันตามลำพัง ภาพที่เธอเห็นก็คือน้ำตาของแม่ไหลราวกับสายเลือดจากดวงตาอันแดงก่ำ ไร้คำพูดจา
“ถามคำเดียวนะคะ ถ้าแกตายพี่จะมาเอาร่างแกไหม” มาลีเอ่ยขึ้นก่อนที่ลูกสาวยายนิลจะลากลับ แต่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ มาลีได้แต่ยืนมองรถเก๋งคันโตค่อยๆ คลานพ้นประตูรั้วออกไปอย่างช้าๆ
หลังจากนั้น 3 ปีกว่าๆ ยายนิลก็จากโลกนี้ด้วยความแก่ชราคาอ้อมแขนของมาลีขณะป้อนโอวัลติน ร่างของแกถูกรวมไว้กับศพไร้ญาติคนอื่นๆ และค่อยๆ ทยอยเผาไปตามลำดับ ไร้เงาของลูกสาวมารับศพ มีเพียงเจ้าหน้าที่บ้านบางแคอย่างมาลีเท่านั้นร่วมส่งแกในวันสุดท้าย นับเป็นของขวัญวันแม่ที่มาลีไม่เคยลืม
“ทำไมปล่อยแม่ไว้...” คำพูดเดียวยังกึกก้องในความรู้สึกของมาลีเมื่อครั้งยายนิลพบหน้าลูกสาว
(ปล.ลงครั้งแรกครับ ผิดพลาดขออภัยด้วยไม่รู้ถูกห้องรึเปล่า ช่วยแนะนำด้วยครับ)
ของขวัญวันแม่
ยายนิลนั่งนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ ข้างกายมีกระเป๋าใบใหญ่วางอยู่ มาลีจำได้ว่าก่อนหน้านี้แกยังร่วมสนุกกับเพื่อนๆ รุ่นราวคราวเดียวกันในงานวันแม่ซึ่งสถานที่แห่งนี้จัดขึ้น เพื่อให้ลูกหลานได้กลับมาเยี่ยมพ่อแม่ของตนเอง แม้ไม่ได้เลี้ยงดูตามที่ควรจะเป็น แต่การกลับมาเยี่ยมแต่ละครั้งของลูกหลานทำให้คนชราที่นี่หัวใจเบ่งบานพองโต
เวลาล่วงเลยไปถึงบ่ายแล้ว ลูกหลานที่พาพ่อแม่มาฝากเลี้ยงไว้ในสถานที่นี้ด้วยเหตุผลต่างๆ นาๆ เริ่มทยอยกลับกันจนหมด เหลือแต่ยายนิลที่ยังนั่งอยู่เดียวดาย มาลีเข้าไปพูดคุยจึงทราบว่า ลูกสาวพายายนิลเดินทางมาจากภาคเหนือเพื่อมาเที่ยวงานวันแม่ในกรุงเทพฯ และขณะนี้ยายนิลกำลังนั่งรอลูกสาวไปซื้อข้าวมาให้อยู่
ยายนิลเป็นอัมพฤกษ์ช่วงล่าง มีอาการหลงๆ ลืมๆ จำไม่ได้กระทั่งชื่อจริงของลูกสาว มาลีเฝ้าดูอยู่ห่างๆ จนเวลาล่วงเลยถึงตอนเย็นก็ยังเห็นยายนิลนั่งอยู่ในท่าเดิม ที่เดิม มาลีตัดสินใจเข้าไปชวนยายนิลพูดคุยอีกครั้ง “คุณยาย ในกระเป๋ามีของกินมาด้วยไหม ขอหนูเปิดดูหน่อยนะคะ” เมื่อเปิดกระเป๋าออกดูมาลีพบเสื้อผ้าคนแก่จำนวนหนึ่งกับน้ำหนึ่งขวด พร้อมจดหมายน้อยข้อความว่า “ฝากดูแลแม่ด้วย”
หน้าที่ของมาลีเริ่มต้นทันที เธอพยายามโน้มน้าวจิตใจยายนิลด้วยเหตุผลว่า ลูกสาวแกโทรแจ้งว่าติดธุระไม่สามารถกลับมารับได้ แต่มันยากที่แม่ชราจะเชื่อ “เขาออกไปซื้อข้าว เดี๋ยวมา ให้ฉันรออยู่ตรงนี้” ยายนิลเริ่มไม่ไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างมาลี ความมืดเริ่มโรยตัวเข้ามา จิตใจของทั้งคู่เริ่มหม่นหมองกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด น้ำตาของแม่ชราวัย 82 ปีเริ่มซึมออกมาด้วยความเป็นห่วงลูกสาว กลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้น
“ยายอย่าร้องไห้นะ อยู่กับหนูก่อน เดี๋ยวเขาก็มารับ” มาลีพูดทั้งน้ำตา
“ทำไมพี่เอาแม่มาไว้ที่นี่ ทำไมพี่ไม่บอกแกหรือ” มาลีถามเมื่อพบลูกสาวของยายนิลกลับมาเยี่ยมหลังจากนั้น 5 เดือน ได้รับคำตอบว่า “พี่ขอโทษ พี่มีความจำเป็น” น้ำตาของมาลีไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ด้วยความสงสารและเศร้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น แม้ความจำของยายนิลจะเสื่อมไปมากแต่เมื่อพบหน้าลูกสาวแกกลับจำได้ด้วยสัญชาตญาณของแม่ มาลีปล่อยให้ทั้งคู่คุยกันตามลำพัง ภาพที่เธอเห็นก็คือน้ำตาของแม่ไหลราวกับสายเลือดจากดวงตาอันแดงก่ำ ไร้คำพูดจา
“ถามคำเดียวนะคะ ถ้าแกตายพี่จะมาเอาร่างแกไหม” มาลีเอ่ยขึ้นก่อนที่ลูกสาวยายนิลจะลากลับ แต่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ มาลีได้แต่ยืนมองรถเก๋งคันโตค่อยๆ คลานพ้นประตูรั้วออกไปอย่างช้าๆ
หลังจากนั้น 3 ปีกว่าๆ ยายนิลก็จากโลกนี้ด้วยความแก่ชราคาอ้อมแขนของมาลีขณะป้อนโอวัลติน ร่างของแกถูกรวมไว้กับศพไร้ญาติคนอื่นๆ และค่อยๆ ทยอยเผาไปตามลำดับ ไร้เงาของลูกสาวมารับศพ มีเพียงเจ้าหน้าที่บ้านบางแคอย่างมาลีเท่านั้นร่วมส่งแกในวันสุดท้าย นับเป็นของขวัญวันแม่ที่มาลีไม่เคยลืม
“ทำไมปล่อยแม่ไว้...” คำพูดเดียวยังกึกก้องในความรู้สึกของมาลีเมื่อครั้งยายนิลพบหน้าลูกสาว
(ปล.ลงครั้งแรกครับ ผิดพลาดขออภัยด้วยไม่รู้ถูกห้องรึเปล่า ช่วยแนะนำด้วยครับ)