ความเหมือนและแตกต่างของปีศาจแห่งความแค้นทั้งสาม

ชีวิตในวัยเด็ก
- โป้วอั้งเสาะ...ทั้งพิการและมีโรคร้ายติดตัวแต่กำเนิดแถมยังโดนคนสับตัวให้ไปอยู่กับคนที่ไม่ใช่แม่...เพียงแต่ถึงจะไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของแม่...แต่ก็ถูกเลี้ยงดูเสมือนลูกแท้ ๆ...เพราะแม่ก็เข้าใจว่าเขาเป็นลูกแท้ ๆ เช่นกัน...แต่มันแย่ตรงที่ตั้งแต่จำความยังไม่ได้ก็โดนเป่าหูเรื่องการแก้แค้นแทนเพลงกล่อมเด็ก...
ในวัยที่แค่พอลุกยืนและพูดได้...ก็ต้องฝึกวิชาแขนงต่าง ๆ อย่างหนัก...มีชีวิตต้องหลบซ่อนจากศัตรูและถูกมอบหมายภาระหนักอึ้งให้..แต่ก็ยังดีที่ถือว่าโตขึ้นอย่างราบรื่น
- กัซ...ชาติกำเนิดเป็นกาลกิณีและน่าอนาถ...แต่อย่างน้อยช่วง 2 - 3 ขวบปีแรกก็ได้เติบโตขึ้นแบบเด็กทั่วไป...หลังจากนั้นก็ต้องใช้ชีวิตแบบพยายามทำตัวเองให้มีประโยชน์เพื่อความอยู่รอดในค่ายทหารรับจ้าง...ถึงจะลำบากแต่อย่างน้อยก็เป็นชีวิตที่สู้เพื่อตัวเอง..
ทว่ากลับต้องสัมผัสแผลในใจถึง 2 เรื่องในวัยเด็ก...ทั้งการถูกล่วงละเมิดทางเพศและการถูกผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อทรยศ
- มาร์คัส....ช่วงวัยเด็กเหมือนคนทั่วไป

ลักษณะความแค้น
- โป้วอั้งเสาะ...เป็นความแค้นที่ถูกปลูกฝังโดยผู้อื่น..ตนเองไม่ได้แค้นเอง...ชีวิตที่ยากลำบากในวัยเด็กช่วยเผาไหม้ความแค้นให้ลุกโชน
- กัซ...สูญเสียสิ่งสำคัญไปคราวเดียวหมดสิ้นและน่าสยดสยอง...ด้วยน้ำมือของเพื่อนสนิท..มันเหมือนเป็นการออกเดินทางเพื่อสู้กับฝันร้ายมากกว่า
- มาร์คัส...สูยเสียครอบครัวที่สำคัญ...หลังจากนั้นยังเผชิญกับความสูญเสียรอบสองซึ่งก็คือภรรยาที่รัก..เป็นความแค้นที่เกิดจากประสบการณ์ตรงเหมือนของกัซ...แต่ไม่สะเทือนใจและสยดสยองเท่า

ความเย็นชา...เว้นระยะกับผู้คน
- โป้วอั้งเสาะ...ไม่เคยมีมิตรสหาย..เติบโตขึ้นมาโดยไม่รู้จักการปฏิสัมพันธ์กับใคร...พูดง่าย ๆ ก็คือ...มนุษยสัมพันธ์ไม่ดีโดยธรรมชาติ...นอกจากนี้ยังมีความระแวดระวังในฐานะ " ผู้แก้แค้น "....เป็นความโดดเดี่ยวที่ฝังรากมาตั้งแต่เกิดจนเป็นความเคยชิน
- กัซ...ถูกคนที่สำคัญที่สุดของตัวเองหักหลังถึง 2 ครา...จึงแปรเปลี่ยนเป็นไม่เชื่อใจผู้คน...นอกจากนี้การที่ตัวเองมี " ตราเครื่องเซ่น " ทำให้พยายามหลีกหนีจากผู้คน..เนื่องจากไม่อยากให้คนอื่นโดนลูกหลงไปด้วยโดยไม่จำเป็น
- มาร์คัส...เป็นความหวาดระแวงที่ถูกปลูกฝังมาจากการฝึก...และในฐานะ " ผู้แก้แค้น "....ไม่เพียงลงมือกับศัตรู...แต่ลงมือแม้แต่กับคนที่คาดว่าจะสร้างปัญหาให้ตัวเองในอนาคต...เพียงแต่ความเย็นชาหวาดระแวงนี้ยังไม่ฝังเป็นสันดาน....เพราะอย่างน้อยมาร์คัสก็มีชีวิตในวัยเด็กจนถึงวัยหนุ่มที่เป็นสุขกว่าโป้วอั้งเสาะ และ กัซ...เขาเคยเป็นคนหนุ่มที่ร่าเริงและรู้จักปฎิสัมพันธ์กับผู้อื่น

เพื่อเป้าหมายไม่เกี่ยงวิธี
- โป้วอั้งเสาะ...โป้วอั้งเสาะนับว่าเป็นคนมีมโนธรรม...ไม่ถึงกับไม่เลือกวิธี...แม้บางครั้งจะเลือกทางเดินที่จะทำให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเดือดร้อนเพื่อการแก้แค้นของตนเอง...แต่ก็ยังมีความลังเลอยู่บ้าง...และไม่ถึงกับเลือกวิธีที่ต่ำช้านัก
อย่างเช่นตอนที่โป้วอั้งเสาะถูกหลอกล่อเพื่อให้ไปฆ่าอาฮุย..เพื่อแลกกับข่าวคราวของฆาตกรที่วัดดอกเหมย...เขามีลังเลบ้าง...และเมื่อรับปากรับทำงานนี้....เขาก็ไม่ยอมเลือกวิธีจู่โจมแบบไม่บอกกล่าวแบบคนที่ใช้ให้เขาไปทำงานแนะนำ..แต่เลือกที่จะขอดวลกับอาฮุยเป็นกิจลักษณะ...จึงนับว่าโป้วอั้งเสาะยังเกี่ยงวิธีอยู่บ้าง ( จริง ๆ แล้วฝ่ายตรงข้ามคิดยืมมืออาฮุยฆ่าเขา )
- กัซ....กัซถือว่าเป็นคนไม่เลือกวิธีการคนนึง...อย่างการจับเด็กผู้หญิงเป็นตัวประกัน..เขาทำได้หน้าตาเฉย....อย่างการเอาเด็กผู้หญิงเป็นเหยื่อล่อเพื่อเข้าจัดการศัตรูเขาก็ทำได้...เพียงแต่สุดท้ายยังมีใจอ่อน...ทำไม่ลงอยู่บ้าง
อย่างตอน " สาวกนางพญาผึ้ง " กัซให้หนูจิลเพื่อนสนิทวัยเด็กของสาวกนั้นเป็นเหยื่อล่อ...แล้วเข้าจู่โจม...เพียงแต่ยังไม่อำมหิตพอจะฟันเด็กสาวไปพร้อมกับสาวก
- มาร์คัส...ยังไม่ปรากฎเรื่องที่มาร์คัสจับตัวเด็กผู้หญิงเป็นตัวประกันแบบกัซ...แต่มาร์คัสถือว่าหน้าทนอย่างหนาไม่แพ้กัซทีเดียว...ทั้งลอบสังหาร..ทั้งหลอกใช้เพื่อน..
ถึงกับหลอกใช้เพื่อนอย่างไมเดนให้อาละวาดในเมืองจักรกล...โดยตัวเองฉวยโอกาสที่เมืองวุ่นวายและการป้องกันหละหลวมไปหาที่อยู่ของโจโด....แต่สุดท้ายก็ยังปรากฎตัวออกมาช่วยไมเดนสู้ในตอนที่ไมเดนหมดแรง..ไม่ได้ชั่วถึงขนาดซ่อนตัวจนถึงที่สุดจนเพื่อนถูกรุมจนตาย

ความเจ็บปวดที่เกาะกินบั่นทอนร่างกาย
- โป้วอั้งเสาะ...เป็นโรคที่ติดตัวตั้งแต่กำเนิดที่เรียกว่า " ลมบ้าหมู "....จะกำเริบเมื่อไหร่ไม่มีบอกล่วงหน้า...อาจเกิดวันเดียวสองครั้ง...หรือไม่แสดงอาการเป็นปี ๆ...แต่มีตัวเร่งปฎิกริยาคือจิตใจที่สลดหดหู่...
ถ้าเกิดอาการเมื่อไหร่จะไม่สามารถควบคุมทรงกายอยู่ได้เลย..หากไปเกิดอาการตอนเผชิญหน้ากับศัตรูโดยไม่มีผู้ช่วยอยู่ข้าง ๆ..เป็นหมูรอเชือดได้ทันที...
- กัซ...เป็นตราประทับที่ต้นคอที่เรียกว่า " ตราประทับเครื่องสังเวย "...เจ็บแบบมีแบบแผนกฏเกณฑ์แน่นอน...เจ็บทุกวี่ทุกวัน..อย่างน้อยก็ตอนกลางคืน...แต่ความเจ็บนี้ก็กลับเป็นจุดแข็งตรงที่สามารถเตือนภัยจากปีศาจได้
อาการเจ็บจะมีหลายระดับ...เริ่มตั้งแต่เจ็บจี๊ดเวลาเจอผีน้อย...เลือดไหลเวลาเจอฝูงผี...เลือดทะลักยามเจอสาวก...เลือดกระฉูดและเจ็บจนสิ้นสติยามเจอก็อดแฮนด์....ถึงจะมีอาการเจ็บมาสร้างความรำคาญตอนสู้...แต่ก็ไม่ได้แย่ถึงขั้นสู้ใครไม่ได้แบบเวลาที่โรคของโป้วอั้งเสาะกำเริบ...ยกเว้นจะเจอก็อดแฮนด์..ซึ่งความเจ็บจะมากจนสิ้นสติไปเลย...แต่ปีศาจแบบนั้นไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ
- มาร์คัส...เป็นดาบที่ฝังอยู่ที่หัวใจเรียกว่า " ดาบหักกระดูก "...เป็นความเจ็บที่มีกฎเกณฑ์แน่นอน...แต่ต่างจากการเจ็บของกัซตรงที่เป็นการเจ็บตามกำหนดเวลา...ซึ่งจะเกิดแค่เดือนละครั้ง...เมื่อรู้วันแน่นอนก็จะสามารถเตรียมตัวรับมือได้ทัน
ความเจ็บของพิษดาบหักกระดูกจะเจ็บปวดเจียนตาย...เวลาเจอเข้าไปทีนึง...ไม่ถึงกับสู้หมูหมากาไก่แบบโรคของโป้วอั้งเสาะไม่ได้ก็จริง...แต่บางทีจะเหมือนคุมสติไม่อยู่...เหมือนคนพี้ยา....มาร์คัสเคยฆ่าคนโดยไม่รู้ตัวในวันที่อาการกำเริบมาแล้ว

การเลือกและการชนะใจตัวเอง
- โป้วอั้งเสาะ...มีอยู่หลายคร้งโป้วอั้งเสาะมักถูกทำลายเนื่องจากมีเรื่องที่เข้ามากระทบจิตใจและกลับมายืนหยัดได้..อย่างในเรื่อง ขอบฟ้า จันทรา ดาบ โป้วอั้งเสาะเกือบถูกบีบให้ท้อแท้จนฆ่าตัวตายได้..แต่ในที่สุดก็ชนะใจตัวเองได้
- กัซ...กัซมักรู้สึกตัวชัาเสมอว่าอะไรที่สำคัญกับตัวเองที่สุด...หลายครั้งก็สายเกินไป...บางครั้งก็เกือบสาย...จนตอนนี้ยังไม่ถือว่ามีเรื่องใดที่เป็นการชนะใจตัวเองที่ยิ่งใหญ่ซักครั้ง
- มาร์คัส...เขาเพียงเลือกทางล้างแค้นอย่างเดียว...ภายหลังถลำลึกจนถึงกับเกลียดชังตัวเองด้วย..มุ่งสู่หนทางทำลายตัวเองอย่างไม่มีความหวัง...แต่เขากลับเลือกทางที่ถูกต้องอย่างยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่ง...เลือกที่จะเลิกชิงชังตัวเอง...เลิกที่จะสู้โดยใช้ความแค้นเป็นประจุเชื้อเพลิงนำชีวิต

จบ...ไม่นึกว่าจะยาวขนาดนี้...
ลองเพิ่มเติมความเห็น..หรือแสดงมุมมองมาได้ครับ..ผมรอคุยกับทุกท่านอยู่
ขอบคุณครับ