ภาพเปิดตอนนี้







- ต่อจากตอนก่อนที่พระเอกมาเจอนายแว่นแฟนเก่าคนพี่ที่ร้านหนังสือพอดี

- พระเอกทำท่าจะตัดบทเดินหนี แต่นายแว่นคว้าตัวไว้บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย ก็เลยชวนกันไปคุยที่ร้านของลุงกะเทยควาย

- นายแว่นเล่าเรื่องที่ตัวเองไปเจอคนพี่ให้พระเอกฟัง พระเอกก็ทำท่าตกใจ ถามนายแว่นว่าคนพี่เป็นยังไงบ้าง

- แต่นายแว่นกลับไม่ตอบ กลับนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะถามกลับว่าตอนนี้พระเอกคิดยังไงกับคนพี่

- พระเอกก็งงว่านายแว่นถามทำไม แต่ก็ตอบไปชัดเจนว่าแน่นอนยังรักคนพี่ไม่เปลี่ยน นายแว่นก็สวนว่าไม่เปลี่ยนแล้วทำไมไม่คิดตามหาไม่คิดอยากไปเจอบ้าง พระเอกก็เล่าเรื่องที่คนพี่เขียนจดหมายทิ้งไว้ บอกให้ตัวเองเป็นนักเขียนนิยายมืออาชีพให้ได้ และบอกเรื่องที่ตัวเองจะไม่พบกับคนพี่จนกว่าจะถึงวันนั้น

- นายแว่นก็แทงต่อทันทีว่ากว่าจะเป็นนักเขียนได้ต้องใช้เวลาอีกกี่ปี พระเอกก็เริ่มอึกอักตอบไม่ได้ชัดเจนว่าเท่าไหร่ แต่ก็ยืนยันว่าต้องเป็นได้แน่ เพราะเพิ่งได้รางวัลใหญ่มา เพราะงั้นสักวันจะปล่อยผลงานเปิดตัวได้แน่

- นายแว่นก็สวนกลับทันควันว่า แล้วถ้าเกิดพยายามแล้วยังไม่ได้เป็นนักเขียนล่ะ จะปล่อยให้คนพี่รอต่อไปเรื่อยๆ รึไง

- เจอสวนเข้าแบบนี้ พระเอกที่ไม่ทันตั้งตัวมาก่อนก็ถึงกับใบ้รับประทานตอบไม่ออก ไม่รู้จะพูดยังไงดี

- เห็นพระเอกแสดงอาการหวั่นไหวแบบนั้น นายแว่นก็ฉวยโอกาสตอบคำถามพระเอกทันที (ที่ถามไปข้างต้นว่าคนพี่เป็นยังไงบ้าง) โดยแกล้งโกหกพระเอกว่าท่าทางเหมือนคนพี่จะลืมพระเอกแล้ว (มีหยอดอีกว่าคนพี่บอกว่าอยู่ทางโน้นงานยุ่งจนไม่ได้นึกถึงพระเอกเลย)

- เจอไม้นี้เข้าไป พระเอกก็ถึงกับจิตตก เดินหงอยเล่นมิวสิควิดีโอเพลงเศร้าออกจากร้านไปเลย

- นายแว่นเห็นท่าทางพระเอกห่อเหี่ยวแบบนั้นก็ยืนมองด้วยสายตาเรียบๆ พร้อมกับพึมพำขอโทษพระเอกในใจ บอกว่าถ้าไม่ทำให้พระเอกเป็นฝ่ายตัดใจแบบนี้ คนพี่ก็จะจมอยู่กับความรู้สึกโทษตัวเองเรื่องพระเอกต่อไปไม่มีวันดิ้นหลุด ดังนั้นถ้าพระเอกรักคนพี่จริง ก็ควรปล่อยคนพี่ไปซะ


- กลับถึงบ้านมาเจอคนน้องทำอาหารเย็นรออยู่ คนน้องก็ถามว่าจะกินเลยมั้ย แต่พระเอกบอกปัดบอกว่าไม่หิววันนี้ เก็บไว้กินพรุ่งนี้ก็แล้วกัน แล้วก็ขอตัวขึ้นห้องไป

- กลับถึงห้องก็มานอนเล่นมิวสิคบนเตียงต่อ คิดในใจถึงคำพูดที่นายแว่นบอกตัวเองเมื่อครู่กลับไปกลับมาไม่หยุด พร้อมกับนึกในใจว่าความรักของเรามันก็แค่นี้สินะ แล้วตูจะพยายามไปเพื่ออะไร


- กำลังเล่นมิวสิควิดีโอเพลินๆ อยู่ๆ ก็มีของร้อนๆ มาแตะปาก เล่นเอาพระเอกสะดุ้งลืมเก๊ก

- พอลุกขึ้นมอง ก็ปรากฏว่าเป็นคนน้องนั่นเองที่เอาอาหารที่เพิ่งทำเสร็จขึ้นมาให้ถึงห้อง เห็นพระเอกกำลังนอนเล่นมิวสิคไม่รู้ตัวกระทั่งว่าตัวเองเข้ามาในห้องเลยจัดการแกล้งคีบอาหารแตะปากซะเลย




- พอตั้งตัวติด พระเอกก็ร้องถามว่าเข้ามาในห้องทำไม คนน้องก็พูดงอนๆ ว่าข้าววันนี้ทำออกมาอร่อย ก็เลยอยากให้พระเอกกินนี่นา




- พระเอกพยายามบอกปัดว่าเอาไว้กินพรุ่งนี้ แต่คนน้องก็ยังจับยัดปากให้พระเอกกินเข้าไปจนได้ (ซึ่งก็อร่อยจริงๆ อย่างที่คนน้องว่า)

- ทำไปทำมาคนน้องก็นึกสนุก คีบข้าวป้อนให้พระเอกไปเรื่อยๆ จนหมดสำรับเลย

- ป้อนข้าวไปเรื่อยๆ จนเห็นว่าพระเอกท้องอิ่มและเริ่มใจเย็นลงแล้ว ก็บอกพระเอกว่าไม่รู้หรอกนะว่ามีเรื่องอะไร แต่ถ้าไม่สบายใจ ก็กินข้าวแล้วนอนให้เต็มที่ก็พอช่วยปรับอารมณ์ให้เย็นลงได้แล้ว

- ว่าจบก็เก็บสำรับทำท่าจะเดินออกจากห้อง แต่พระเอกเรียกไว้ แล้วเล่าให้ฟังเรื่องที่เจอกับนายแว่นแฟนเก่าคนพี่ รวมถึงเรื่องที่นายแว่นบอกว่าคนพี่ลืมพระเอกแล้วจนหมด

- เห็นพระเอกยอมเล่าให้ฟังแบบนั้น คนน้องก็วางสำรับลง แล้วนั่งลงบนเตียงพร้อมยื่นมือไปลูบหัวพระเอก พร้อมบอกขอบใจที่ยอมเล่าเรื่องไม่สบายใจให้ฟัง




- คนน้องบอกพระเอกว่าไม่รู้นะว่าที่นายแว่นเล่าให้พระเอกฟังจะเป็นความจริงหรือเปล่า แต่สมมติว่าเป็นแบบนั้นจริง แล้วพระเอกจะเลิกฝันเรื่องเป็นนักเขียนนิยายเหรอ?

- ได้ยินคนน้องพูดแบบนั้น พระเอกก็นึกไปถึงคำถามของอ.คิริยะที่เคยถามว่าพระเอกอยากเป็นนักเขียนจริงๆ หรือแค่อยากได้ฐานะนักเขียนไว้กับตัว ก็เกิดอาการใบ้แ-กพูดอะไรไม่ออกอีกรอบ

- ตานี้คนน้องเลยยื่นหน้าเข้าไปใกล้พระเอก แล้วทำตาเชื่อมบอกพระเอกว่า "ถ้าเป้าหมายหายไปจริงๆ จะเขียนเพื่อชั้นก็ได้นี่นา"










ถือเป็นตอนแรกของปีนี้นะครับ

เล่นแสบเอาเรื่องเลยแฮะ สำหรับแฟนเก่าคนพี่ในตอนนี้ ใครทีมคนพี่นี่คงได้ออกอาการร้องเ-ี้ยหนักมากกันเป็นแถบๆ แหงๆ

แต่สำหรับทีมคนน้องอาจกระโดดตัวลอยกันก็ได้ เล่นเปิดฉากรุกหนักกันทั้งตอนจนชวนกิ๊วก๊าวแบบนี้


จะเป็นยังไงต่อไปก็รอดูตอนหน้าต่อโลดครับ