ผมผิดใจกับเพื่อน เราจะกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิมไหมครับ
คือผมพยายามที่จะทำทุกอย่างให้มันเหมือนเดิม คือพยายามทำความเข้าใจ ให้อภัย ไม่พูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ขอโทษอย่างลูกผู้ชายให้สิ่งที่เคยทำผิดพลาด พยายามเปิดอกคุยกันมากกว่าแต่ก่อน เปิดใจรับฟังกันมากขึ้น แต่เหมือนกับว่ามันมีความไม่สนิทใจกันเหมือนเดิม หรือมันอาจเป็นแค่ความรู้สึกที่คิดไปเอง เพราะเราก็ต่างรู้สึกผิดต่อการกระทำของกันและกัน ทุกวันนี้ผมคุยกับเพื่อนเหมือนคุยกับคนที่เพิ่งรู้จัก เหมือนมีช่องว่างที่กีดกันเราออกไปไกลกว่าคนคุ้นเคย
ผมยอมรับว่าไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไป เราเคยสนิทกันมาก รักกันเหมือนพี่น้อง คอยช่วยเหลือกันตลอด ตายแทนกันได้ ผมมีเพื่อนไม่มากและมันก็เป็นเพื่อนไม่กี่คนที่มีค่าที่สุดในชีวิตผม ทุกวันนี้เราก็ยังคุยกันเหมือนเดิมครับ แต่ไม่กอดคอล้อเล่นกันเหมือนแต่ก่อน เราคุยกันเหมือนคนที่เผชิญหน้าและต้องหาเรื่องคุยกัน ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย มันอึดอัด มันชวนให้เคร่งเครียดกันตลอด บางครั้งผมอยากได้ยินคำว่า กับกูเลิกคบกัน แต่แล้วพอนึกถึงวันเวลาที่ร่วมหัวจมท้ายกันมา ผมก็ไม่กล้าไปนึกถึง ถ้าหากเราจะสูญเสียมิตรภาพที่ดีงามอันนี้ไป แค่คิดผมก็รู้สึกโดดเดี่ยวหัวใจอย่างไรบอกไม่ถูก ผมไม่อยากให้สถานการณ์แบบนี้ดำเนินยาวนานเกินไป ผมกลัวว่าวันหนึ่งมันจะเรื้อรังเกินกว่าจะหันกลับมาแก้ไข ผมควรทำอย่างไรดีครับ ผมจะเยียวยามิตรภาพที่เหมือนผุพังนี้อย่างไรดี
ผมทำทุกวิถีทางที่พอได้คิดแล้ว แต่มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย หรือมันเป็นแค่ความรู้สึกที่คิดไปเองว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันต่างจากที่เคยเป็น ใครมีความคิดเห็นอย่างไรชี้นำผมได้ครับ จะเป็นความกรุณา
ขอบคุณครับ

ปล.ผมกับเพื่อนผิดใจกันเรื่องที่ค่อนข้างรุนแรงพอสมควรครับ เราให้อภัยกันแล้ว ไม่ติดใจอะไรกันแล้ว