ตั้งแต่จำความได้ก็ประมาณช่วงประถมที่เราเป็น คือบางทีเราก็คุยเล่นหัวเราะปกติแต่พอไม่อยากคุยไม่อยากได้ยินเสียงคนนั้นเราก็จะหน้าบึ้งหน้างอไปเลย เราเป็นอย่างนี้มาจนปัจจุบันนี้อายุ28แล้วค่ะ บางทีก็คิดว่าหรือเป็นเพราะปจด.จะมาอารมณ์เลยแปรปรวนแต่พอสังเกตดีๆแล้วมันไม่ใช่อ่ะปจด.ไม่มาเราก็เป็น พ่อแม่เราว่าเราตลอดเลยว่าชอบทำหน้าบึ้งหน้างอเป็นอะไรนักหนายิ้มแย้มบ้างไม่ได้รึไง เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันวันไหนเราอารมณ์ดีเราก็ดีมากแม่เราบ่นว่าเราก็เฉยๆแต่ถ้าอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาแม่เราพูดนิดเดียวเราไล่ออกจากห้องเลยไม่ให้พูด ทุกวันนี้อยู่ที่ทำงานเราก็เป็นคุยกับเพื่อนอยู่ดีๆซักพักก็มีอาการไม่อยากคุยซะงั้นทั้งที่ตอนแรกยังดีๆอยู่เลย และพอไม่อยากคุยกับเพื่อนเพื่อนเราพูดเก่งเค้าก็จะพูดอยู่นั่นแหละจนบางทีเราคิดในใจว่าเลิกพูดได้มั้ยหรือไม่บางครั้งเราก็ปวดหัวเลย เราเป็นโรคอะไรรึป่าว และเราจะแก้ไขยังไงดีเพราะเราไม่อยากให้เพื่อนเราเสียความรู้สึกเวลาเห็นเราหน้าบึ้งยิ่งเค้าเห็นเราหน้าบึ้งเค้ายิ่งชวนเราคุยให้เราอารมณ์ดีแต่เรากลับยิ่งรู้สึกรำคาญเค้า