ไม่รู้เรียกมีปมหรือเปล่า แต่กลายเป็นเราปลงกับความรักของชายหญิง
เพราะเห็นตัวอย่างของพ่อแม่มาเยอะ เลยปลง
ไม่ใช่ไม่เชื่อว่ารักแท้มีจริง เชื่อว่ามี แต่ไม่คิดว่าจะเกิดกับตัวเอง
และอีกอย่าง เวลามีคนเข้าหา หรือ เวลามีเหตุการณ์ที่เหมือน ความรักกำลังจะก่อเกิดตัวขึ้น บรรยากาศดีๆกำลังมา เราจะมองออกไปหมด
มองออกมากเกินไป

มองเห็นว่าผช.คิดอะไร (ไม่ได้หมายถึงคิดไม่ดีนะคะ) คือมองออกว่า เขาเองก็ไม่แน่ใจตัวเอง, คนนี้ชอบเรามาก, คนนี้ชอบเรามากแต่ยังเด็กไป, ฯลฯ
แบบมันรู้ทันธรรมชาติผู้ชายไปหมด ทำให้ไม่มีความเป็นสีชมพูในใจเท่าไร มองไปเหมือนป้าแก่ๆมองเด็กหนุ่มอย่างรู้ทันตลอด (ทั้งที่เราก็อายุเท่ากัน)
เหมือนเรากร้านโลกมากไปทำให้ไม่กิ๊วก๊าวกับความรักเอาเสียเลย

จนตอนนี้ก็อยู่แบบเงียบๆ ไปเอง