ก็อย่างหัวข้อกระทู้เน๊าะ คือเราเป็นคนนึงที่ไม่มีแฟน จริงๆเราเคยมีนะแต่ครอบครัวเราไม่อยากให้มี...
เราเลยโสดมาจะ3ปีแล้ว ตอนมีก็แอบๆมีอะสุดท้ายก็ต้องเลิก แต่มันก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญที่เราจะมาพูดหรอก
   เข้าเรื่องเลยเรามีเพื่อนที่สนิทมากๆอยู่2คนรวมเราก็เป็น3 เราเป็นคนที่ตอนนี้ยังไม่มีแฟนในกลุ่มเพื่อน
ทีแรกเรารู้ว่าเพื่อนมีแฟนเราก็ดีใจด้วย เพราะคิดว่ายังไงพวกมันก็ไม่มีทางลืมเราอยู่แล้ว... แต่สุดท้ายพวกมันก็มีคนๆนึงที่ลืมเรา
เราเป็นคนที่รักเพื่อนนะ รักมากเพราะเราไม่มีใครแล้วไงนอกจากพวกมัน เพื่อนขออะไรเราให้ทุกอย่าง ขอสิบเราให้ร้อย
ขอให้ไปรับไปส่งเราก็ไปทั้งที่บ้านไม่ใช่ทางผ่านไปโรงเรียนเลย แต่พอเราอยากขอมันบ้างมันกับเฉยๆกับเรา
ตอนแรกก็ไม่ติดใจอะไรแต่มันบ่อยไง แต่เราก็ทนนะ มีอยู่วันนึงมันเลิกกับแฟนมันบอกเราเป็นคนแรก เราก็ปลอบมันอยู่ข้างมัน
แต่พอไม่ถึงชม.แฟนมันโทรมามันก็ไปกับแฟน แล้วลืมเราที่นั่งอยู่ข้างๆ มันลุกออกไปโดยที่ไม่บอกด้วยว่าจะไปไหนกับใคร
เข้าใจมั้ยเราก็เป็นห่วงเพราะเห็นมันกำลังเศร้า แต่พอตกเย็นมาถ่ายรูปแฟนลงเฟส แคปชั่นก็ไม่ธรรมดา เราก็สงสัยเอ้าดีกันแล้วหรอ
ดีกันตอนไหน ตอนอยู่กับกูทำไมยังน้ำตาคลออยู่เลย

   ทุกวันนี้ก็ยังสงสัยว่ากูมีเพื่อนด้วยหรอ? เวลาอยู่กับพวกมันเหมือนเราเป็นอากาศอะ เรารู้สึกว่าเราไม่สำคัญเหมือนเดิม
พวกแกมีคนไปไหนด้วยแต่เราไม่มีน่ะเว้ย ไม่ได้อยากน้อยใจพวกแกเลย แต่พวกแกก็เปลี่ยนไปจริงๆ
เราอยากได้เพื่อนคนเดิมของเรากลับคืนมา... ได้ไหมนิดเดียวก็ยังดี...