ครอบครัวผมมีญาติที่เป็นครอบครัวใหญ่ หลังจากผมเรียนจบผมมีความพร้อมพอที่จะย้ายไปหาที่ที่ดีกว่าเพื่อคนของผม ตอนนี้ผมมีความสุขดีและไม่ควรต้องกังวลอะไรอีกแล้ว แต่ญาติๆ ตำหนิว่าจะไปสร้างรากฐานที่อื่นทำไมอยู่นี่ก็ดีอยู่แล้ว ตอนนี้ผมยังไม่มีลูกแต่เราคุยกันแล้วว่าลูกผมจะไม่โตที่นี่ เขาจะไม่รู้ว่าที่นี่คือะไร แล้วจะไม่มีวันรู้หรือซึมซาบพฤติกรรมเฮงซวยจากผู้คนที่นี่ ญาติๆ ผมบอกว่าพวกเขามีความสุขดีที่อยู่ที่นี่ แต่ก็มีเรื่องให้บ่นทุกวันในวงกินข้าว ซึ่ง ถ้าคนที่มีความสุขจริงจะบ่นทำไม มันต่างกับวิธีคิดของครอบครัวผม เพราะเราไม่บ่น ถ้าอยู่แล้วมีความสุข เราอยู่ต่อ ถ้าไม่มีความสุข เราจะย้าย แต่ที่เราจะไม่ทำแน่ๆ คือบ่น เพราะมันเป็นหมือนวิธีของพวกอ่อนแอที่ทำอะไรไม่ได้ และได้แค่บ่น เรื่องมันค่อนข้างรุนแรงและดูท่าจะจบไม่เป็น หมอโรคจิตไม่ได้ช่วยอะไรยกเว้นคำแนะนำในสิ่งที่ผมเห็นควรซึ่งผมข้อนข้างชอบคำแนะนำของเขา ผมเลยตัดสินใจว่าถ้าจบโท เมื่อไหร่ผมจะไป ผมก็เลยโดนด่าประมาณว่าเป็นพวกลืมกำพืด เป็นคนไม่มีความอดทน ไม่สู้ความลำบาก และไม่รักชาติ ซึ่งผมจะไม่พูดถึงความไม่รักชาติเพราะมันอยู่นอกเหนือความเข้าใจของผมแต่ที่ผมอยากรู้คือ

- กำพืด คืออะไร แค่บอกว่าจะย้ายบ้านนี่ถึงกับลืมกำพืดเลยหรือ
- การมีหินอยู่บนหัวแล้วไม่ยอมยกออกทั้งที่ยกได้แบบนั้นเรียกว่าสู้ใช่ไหม หรือควรเรียกอะไร...

ปล. จริงๆ แล้วผมมีคำตอบสำหรับเรื่องนี้แล้ว แต่หมอบอกว่าผมควรหาเพื่อนแชร์เรื่องราว ผมแค่ทำตามคำแนะนำแพทย์ ผมคิดว่าพันทิปช่วยได้ พวกเขาช่วยได้เสมอ จริงไหมเดี๋ยวก็รู้