คือ ผมเดือดร้อนเวลามันอกหัก (บ้าง) แต่ก็เป็นห่วงเพื่อน (ญ) คนนึงหนะครับ ก็โตๆ กันแล้ว (30+) กลัวมันไปเสียคนประชดชีวิต (ผมก็รับฟังมันในระดับนึงครับ)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เพื่อนกันจริงๆ ครับ ห่วงแบบเพื่อนครับ

ขอเล่าแบบกระชับที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ครับ

เพื่อนผมออกแนวเอาแต่ใจตัวเอง แต่กับเพื่อนก็ไม่ค่อยเอาแต่ใจเท่าไหร่ครับ (มีบ้าง) แต่เคยฟังมันเล่าพฤติกรรมเวลามันเจอแฟนให้ผมฟัง ออกแนวค่อนข้างเยอะไปนิด (ในมุมมองผม)

ถ้ามันมีแฟนมันจะหายไปเลย โทรไปหรือไลน์ไปมันจะแทบไม่ตอบเลย (ตอบบ้างตามมารยาท เท่าที่จำเป็น เหมือนกับไม่สำคัญจริงมันจะไม่คุยด้วย) แต่ถ้าแฟนไม่ว่างก็จะชวนผมไปข้างนอก ตอนแรกผมก็ไม่ชอบนะครับพฤติกรรมแบบนี้เหมือนเห็นเพื่อนเป็นที่ฆ่าเวลา
หลังๆ ผมเริ่มปลงด้วยการคิดซะว่า ถ้ามันมีแฟน ผมจะไม่คุยกับมันเลย อยากคุยให้มันมาคุยกับผมเอง

ลักษณะชีวิตหลักๆ คือ มันเต็มที่กับแฟนมากๆ ให้เต็ม 100% แต่ด้วยความเอาแต่ใจของมัน (จากที่ผมฟังมันเล่า) มันก็เลยทำให้อยู่กันไม่ยืดครับ ก็เลิกกับแฟน ถ้าอกหักก็จะหันเข้าหาธรรมมะ (80% จะอกหัก) พูดเป็นทฤษฎีทางธรรมมาเลย แต่ผมก็ไม่เห็นว่า ไม่เห็นจะช่วยอะไรได้ เหมือนหลอกตัวเองว่าช่วยได้ ไอ้ช่วงอกหักเนี่ยแหละชวนผมยิกๆ เพราะถ้าอยู่คนเดียวมันจะป่วย จิตตก ฯลฯ

แต่มันเลิกกับแฟนได้ไม่นานมันก็หาแฟนใหม่ได้เลย (มันออกแนวเปลี่ยนแฟนบ่อย ครึ่งปีบ้าง 1-2 ปีบ้าง) เท่าที่ผมรู้คือมันเข้าไปในเว็บ (ผมไม่รู้ว่าเว็บอะไร เกิน 50% จะเป็นแฟนที่หาจากในเว็บ) แต่ละคนก็ประวัติดีนะครับ มีหน้าที่การงาน มีฐานะดีระดับนึง (มันเคยบอกผมว่า แฟนมันต้องทำให้มันมีชีวิตดีกว่าเดิม อย่างแย่ก็คือต้องเท่าๆ กัน)
พอมีแฟนมันก็หายไป ไปอยู่กับแฟนเลย

แล้วชีวิตมันก็วนอยู่แบบนี้เนี่ยแหละครับ

หาแฟน >> ให้แฟนเต็ม 100% >> เอาแต่ใจตัวเอง >> เลิกกับแฟน (อกหัก) >> หาเพื่อน, เข้าหาธรรมมะ >> หาแฟน

ที่ผมรู้สึกได้คือเหมือนมันอยู่คนเดียวไม่ได้ครับ
แบบนี้ป่วยทางสุขภาพจิตไหมครับ แล้วถ้าป่วยจริงตรงกับลักษณะโรคจิตประเภทไหนครับ
จะได้บอกมันให้ไปหาหมอ

รบกวนแนะนำ และแสดงความคิดเห็นครับ
ขอบคุณครับ