ผมเคยมีแฟนคนนึงตอน มัธยมครับ แล้วเราก็เลิกกันครับ แต่ที่เลิกกันก็ความผิดผมเองแหละ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึง ยังรักเขาอยู่ผมร้องไห้เสียใจ แต่ก็ไม่อาจหวนกลับมาได้ ? ลืมเขาไม่ได้จริงๆครับ
เคยมีแฟนอยู่ 2-3 คน แต่ในใจผมรู้สึก เหมือนยังคิดถึงเขาอยู่ สุดท้ายก็ไปกันไม่ได้ก็เลิกกัน เลิกกันมาตอนนี้จะ 6 ปีแล้วน่ะครับ ช่วงเวลา 6 ปี ผมไม่ได้อยู่เฉยน่ะ ทั้งๆที่เราอยู่ จังหวัดเดียวกันแท้ๆ ผมก็ไม่เจอเธอเลย (โหดร้าย ) ผมคิดถึงเขาเหลือเกินครับ ช่วงเวลาที่ๆด้คุยกับเขา หัวใจผมเหมือนโดนเติมเต็ม เธอคือ สิ่งที่ผมอยากไปโรงเรียนบ่อยๆ เธอคือ ความตั้งใจ พอจากไปผมก็ได้แต่ใช้ชีวิตห่วยๆ ไร้ค่าไปวันๆ
วันๆเล่นแต่เกมส์ งานการไม่ทำ ทำตัวไร้สาระ ผมคิดว่าผมอยากโอบกอดเธอให้นานๆ เป็นห่วงเธอ อยากเห็นยิ้มของเธออีก อยากเห็นคนที่ร่าเริงและกวนๆอีก 6ปีเหมือนฝันสลาย เป็นการรอคอยที่แม้งไรค่า มาก (ปัจจุบันผมทำตัวมีสาระล่ะครับ) จนมาวันนึง วันที่ วันศุกร์ ที่25 ธันวา 58 ผมคิดว่า ผมแม้งจะตัดใจจากเธอล่ะ แม้งจะเลิกคิดถึงเขา เราจะมองหาอะไรใหม่ๆ เริ่มต้นกับคนใหม่ๆ เราจะต้องเริ่มตั้งแต่วันนี้ ใช่ๆเราต้องลืมเขาให้ได้ ในใจคิดว่าเราต้องทำได้พยายามดู แต่แล้ววันนึงวันที่แสนจะใจร้าย กับผู้ชายที่เริ่มจะลืมสิ่งที่ทำให้ตัวหยุดนิ่ง เสาร์26 ธ.ค58
ผมไปผับครับ ผมไปเจอเธอ เธอทัก ผมถามว่า จำเราได้ไหม ตอนแรกก็มึนๆน่ะ เพราะ6ปีเจอแต่รูปใน เฟส เขาบอกว่านี่.....เอง ผมอ่อ ไอเพื่อนผมมันก็เห็นคน น่ารักๆไม่ได้อ่ะน่ะ ก็เลยถามว่านั้นใคร ถามดิว่า มีโต๊ะไหม ผมก้ถามๆไปแต่เขาบอกว่า ไม่มี เพื่อนก็บอกว่าชวนมาดิ (น่าม่อน่ะมุงสัส 5555)
เขาก็ไปน่ะ แต่พอเวลาผ่านไป ก้เขาใจว่าผับมันเสียงดัง เธอก็กินเหล้าน่ะ แตาผมนี่ซิ โคตรเป็นห่วงเลย ทำท่าจะล้ม ผมก็โอบไว กอดไว้ จับมือไว้
(เป็นห่วงโว้ยยในใจ ) พอผับปิด ผมก็คิดว่า ทำไมมันง่ายจังว่ะ กู พยายาแทบตาย แต่แม้งดันเจอหน้าผับแบบง่ายๆ ทั้งที่เมื่อมันเป็นเรื่องยากทั้งๆที่เมื่อก่อน กอดเขาได้ไม่นาน โอบเขาก็ไม่บ่อย แต่ทำไมวันนี้ทุกๆสิ่ง ที่รอคอย6ปี กลับเจอมันแค่1 วัน
พออยู่ใกล้เธอผมรู้สึกถึงกลิ่นเดิม เส้นผมเดิมๆ แก้มที่เคยหยิก
ทำไม โชคชะตา คุณใจร้ายกับผมจังเลยครับ คุณไม่สงสารผมบ้างหรอ !! พูดตรงๆถึงจะบอกว่าตัดใจ แต่ในใจลึกๆก็ยังหวังอยู่ ผมคิดว่าซักวันจะบอกสิ่งที่ผมรอมาตลอด6ปี เรื่องราวมันจะได้จบๆ ผมจะได้ไม่ค้างคาใจ ถ้าบอกไปถึงโดนปฏิเสธ ผมก้ไม่เสียใจถือว่า ผมได้ทำมันแล้ว
ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านเรื่องเน่าๆของผม
มันง่ายไปไหมครับ
เคยมีแฟนอยู่ 2-3 คน แต่ในใจผมรู้สึก เหมือนยังคิดถึงเขาอยู่ สุดท้ายก็ไปกันไม่ได้ก็เลิกกัน เลิกกันมาตอนนี้จะ 6 ปีแล้วน่ะครับ ช่วงเวลา 6 ปี ผมไม่ได้อยู่เฉยน่ะ ทั้งๆที่เราอยู่ จังหวัดเดียวกันแท้ๆ ผมก็ไม่เจอเธอเลย (โหดร้าย ) ผมคิดถึงเขาเหลือเกินครับ ช่วงเวลาที่ๆด้คุยกับเขา หัวใจผมเหมือนโดนเติมเต็ม เธอคือ สิ่งที่ผมอยากไปโรงเรียนบ่อยๆ เธอคือ ความตั้งใจ พอจากไปผมก็ได้แต่ใช้ชีวิตห่วยๆ ไร้ค่าไปวันๆ
วันๆเล่นแต่เกมส์ งานการไม่ทำ ทำตัวไร้สาระ ผมคิดว่าผมอยากโอบกอดเธอให้นานๆ เป็นห่วงเธอ อยากเห็นยิ้มของเธออีก อยากเห็นคนที่ร่าเริงและกวนๆอีก 6ปีเหมือนฝันสลาย เป็นการรอคอยที่แม้งไรค่า มาก (ปัจจุบันผมทำตัวมีสาระล่ะครับ) จนมาวันนึง วันที่ วันศุกร์ ที่25 ธันวา 58 ผมคิดว่า ผมแม้งจะตัดใจจากเธอล่ะ แม้งจะเลิกคิดถึงเขา เราจะมองหาอะไรใหม่ๆ เริ่มต้นกับคนใหม่ๆ เราจะต้องเริ่มตั้งแต่วันนี้ ใช่ๆเราต้องลืมเขาให้ได้ ในใจคิดว่าเราต้องทำได้พยายามดู แต่แล้ววันนึงวันที่แสนจะใจร้าย กับผู้ชายที่เริ่มจะลืมสิ่งที่ทำให้ตัวหยุดนิ่ง เสาร์26 ธ.ค58
ผมไปผับครับ ผมไปเจอเธอ เธอทัก ผมถามว่า จำเราได้ไหม ตอนแรกก็มึนๆน่ะ เพราะ6ปีเจอแต่รูปใน เฟส เขาบอกว่านี่.....เอง ผมอ่อ ไอเพื่อนผมมันก็เห็นคน น่ารักๆไม่ได้อ่ะน่ะ ก็เลยถามว่านั้นใคร ถามดิว่า มีโต๊ะไหม ผมก้ถามๆไปแต่เขาบอกว่า ไม่มี เพื่อนก็บอกว่าชวนมาดิ (น่าม่อน่ะมุงสัส 5555)
เขาก็ไปน่ะ แต่พอเวลาผ่านไป ก้เขาใจว่าผับมันเสียงดัง เธอก็กินเหล้าน่ะ แตาผมนี่ซิ โคตรเป็นห่วงเลย ทำท่าจะล้ม ผมก็โอบไว กอดไว้ จับมือไว้
(เป็นห่วงโว้ยยในใจ ) พอผับปิด ผมก็คิดว่า ทำไมมันง่ายจังว่ะ กู พยายาแทบตาย แต่แม้งดันเจอหน้าผับแบบง่ายๆ ทั้งที่เมื่อมันเป็นเรื่องยากทั้งๆที่เมื่อก่อน กอดเขาได้ไม่นาน โอบเขาก็ไม่บ่อย แต่ทำไมวันนี้ทุกๆสิ่ง ที่รอคอย6ปี กลับเจอมันแค่1 วัน
พออยู่ใกล้เธอผมรู้สึกถึงกลิ่นเดิม เส้นผมเดิมๆ แก้มที่เคยหยิก
ทำไม โชคชะตา คุณใจร้ายกับผมจังเลยครับ คุณไม่สงสารผมบ้างหรอ !! พูดตรงๆถึงจะบอกว่าตัดใจ แต่ในใจลึกๆก็ยังหวังอยู่ ผมคิดว่าซักวันจะบอกสิ่งที่ผมรอมาตลอด6ปี เรื่องราวมันจะได้จบๆ ผมจะได้ไม่ค้างคาใจ ถ้าบอกไปถึงโดนปฏิเสธ ผมก้ไม่เสียใจถือว่า ผมได้ทำมันแล้ว
ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านเรื่องเน่าๆของผม