ผมเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึงไม่มีอะไรพิเศษ ไม่ได้รวยไม่ได้หล่อหรือมีต้นทุนทางสังคมมากมายนัก
ผมเป็นผู้ชายที่ไม่สนเรื่องผู้หญิง เลยไม่เคยคิดว่าจะมีแฟนกับใครเขา
ผมสนแต่เรื่องเรียนกับเล่นเกมส์สนุกไปวันๆ พอเลิกเรียนก็เล่นเกมส์ ใช้ชีวิตไปวันๆไม่มีจุดมุ่งหมายอะไร
ไม่อยากพัฒนาตัวเอง ไม่อยากคิดว่าจะอยากมีอนาคตที่ดีได้ ...แต่เรื่องราวก็เกิดขึ้นเมื่อวันนึงผมพบผู้หญิงคนนึงในเกมส์ออนไลน์ที่ผมบ้าเล่น
เรารู้สึกคุยกันถูกคอจนอยากรู้จักตัวตนจริงๆของเธอ ผมจึงตัดสินใจขอเบอร์เธอ (จะจีบสาวครั้งแรกในชีวิต 555+)
จนเวลาผ่านเลยมา เราคุยกันค่อนข้างนานกว่าจะเจอตัวจริงกัน เราเรียนรู้กันผ่านการพูดคุยก่อนค่อนข้างเยอะ เพราะผมขี้อายมากๆเลยละ
ไม่กล้าจะเจอตัวจริงซักเท่าไหร่ พอมาเจอกันจริงๆเราก็okไปกันได้ด้วยดี
ไม่ว่าทั้งด้านความชอบเรื่องเดียวกัน นิสัยคล้ายๆกัน คุยเรื่องแปลกๆสนุกๆกันได้ลงตัวเสมอ
แต่ผมกับเธอมีภาระหน้าที่ต่างกัน ทำให้เราต้องอยู่ห่างกันมากๆ
ปีนึงเราจะได้เจอกันแค่1-3ครั้ง ครั้งละไม่กี่วัน แน่นอนว่ามันทรมานใจมากๆ
แต่ว่าผมก็ไม่เคยนอกใจเธอหรอก ผมซื่อสัตย์กับเธอเสมอไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง
ผมคิดว่าจะรักผู้หญิงคนนี้เป็นคนแรกและคนสุดท้ายของชีวิตจริงๆ
ช่วงเวลาที่ห่างกันผมต้องพบกับความยากลำบากต่างๆในชีวิตมากมาย (ผลพวงจากการทำตัวเองก่อนหน้านี้ ที่ไม่สนใจอนาคตของชีวิตตัวเอง)
แต่ตอนนั้นผมมีกำลังใจมาก ผมรู้สึกว่ามีเธอที่รอผมอยู่ ผมจะต้องผ่านพ้นมันไป
ผมเริ่มมีความคิดถึงชีวิตถึงอนาคตของตัวเอง ผมเริ่มวางแผนการเรียนการเงิน
ผมต้องการที่จะดูแลเธอให้ได้โดยที่เธอไม่น้อยหน้าใครที่มีผมเป็นแฟน ผมอยากให้เธอเดินควงผมได้โดยที่ไม่ต้องอายเพื่อน
และแล้วช่วงเวลาที่เราห่างกันหลายปีก็ผ่านไป เราผ่านมันมาได้ด้วยกันโดยที่ยังรักกันดีอยู่
จนผมเริ่มเข้าใกล้ความฝันของผมจริงๆ ที่จะได้เธอมาอยู่ด้วยกันใกล้ๆ
ผมใกล้ประสบความสำเร็จในชีวิต(ถึงจะยังไม่ใช่จุดสูงสุดก็เถอะนะ) แต่แล้วเธอก็เริ่มรู้สึกเปลี่ยนไป....
เธอต้องการคนที่ดูแลเธอได้มากกว่านี้ มีเวลาให้เธอมากกว่านี้ จนถึงวันที่เธอบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า
ผมรู้สึกชาไปหมด ผมคิดอะไรไม่ออกเลยสมองตื้อๆไปหมด ผมรู้สึกว่าเบื่อชีวิตขึ้นมาทันที
ผมอยากตายไปให้พ้นๆ ผมรู้สึกไม่เหลือใครอีกแล้ว
ผมรู้สึกว่าแล้วสิ่งที่ผมทำมาทั้งหมด สิ่งที่ผมพยายามวางแผนมีชีวิตที่ดีเพื่อจะได้ดูแลเธอ
อนาคตที่ผมวาดฝันเอาไว้กับเธอ แม้แต่แผนการดำเนินชีวิตต่างๆของผม
ผมจะทำให้ใครต่อจากนี้ไป ผมจะประสบความสำเร็จไปเพื่อใครอีก
ผมอยากที่จะฆ่าตัวตายจริงๆ แต่ผมก็กลัวบาปแล้วก็ไม่กล้าผิดสัญญาด้วย (ผมเคยทะเลาะหนักๆกับเธอจนถึงขั้นอยากฆ่าตัวตายมาแล้ว)
แน่นอนว่าผมผ่านจุดที่คิดโง่ๆแบบนั้นมาได้และก็ได้สัญญากับเธอไว้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะไม่คิดสั้นอีก
แต่ตอนนี้ผมไม่มีใครเลย จะเดินต่อไปก็ไม่ได้ จะตายก็ไม่ได้ จะหยุดก็ไม่ได้ ผมรู้สึกเคว้งคว้างเหลือเกิน
ตลอดเวลาที่ผ่านมาชีวิตผมมีเธอคนเดียวที่ทำให้ผมเป็นตัวของตัวเองที่สุด
ผมคุยกับเธอได้ทุกเรื่อง ผมมีเธอคนเดียวเป็นที่ปรึกษาเป็นกำลังใจให้ชีวิต...แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
ผมไม่มีเพื่อนที่สนิทถึงขั้นระบายเรื่องนี้ได้ ผมพูดคุยปัญหาของผมให้ครอบครัวฟังไม่ได้
ผมได้แต่เก็บมันเอาไว้ ต้องยิ้มต่อหน้าทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ความเจ็บปวดจากการถูกทิ้งมันทำให้ผมไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว ผมไม่รู้จะมีชีวิตไปเพื่อใคร ผมไม่รู้จะเดินหน้าชีวิตต่อไปของผมยังไง
ตลอดเวลาที่ผ่านมา5ปีผมได้ทุ่มเทจนสุดหัวใจของผมแล้ว ผมไม่เหลือความรู้สึกให้ใครได้อีก
ผมคิดว่าถ้าผมรักษาเธอไว้ไม่ได้ก็คงจบแล้ว ผมคงไม่คิดจะมีใครอีกแล้วในชีวิต
จากนี้ไปผมนึกอะไรไม่ออกจริงๆว่าผมจะต้องอยู่ต่อไปยังไง ต้องทำอะไรต่อ ต้องสานต่องานของผมอีกไหม เพื่อใครและทำไม?
ตอนนี้ชีวิตผมเหมือนไม่มีค่าอะไรแล้ว ไม่ดีพอเพื่อใครเลย
ก็แค่นี้ละครับที่อยากระบายความรู้สึก เพราะผมบอกใครไม่ได้จริงๆ