บทที่ 4
Trans-Mongolia

  ดิฉันมีรอบรถประมาณ  8-9 โมงค่ะ แต่ตื่น 6.00 เพราะไม่รู้ว่าช่วงวันทำงานของคนจึนจะวุ่นวายแค่ไหน อากาศวันนั้นราว-5 องศาค่ะ ดิฉันต้องขึ้นรถไฟใต้ดินสาย 2 ไปลงสถานี เป่ยจิงจั้น เพื่อลงที่สถานีรถไฟกลางปักกิ่ง

ตอนกลางคืนดิฉันมาเซอเวย์ก่อน ค่ะ ไม่อยากจะพลาด ไปสะดวก นั่งรถไฟสายสอง สถานีเป้ยจิงจั้น

คนไปสถานีเยอะเลยค่ะ

ภาพภายในสถานีรถไฟกลางปักกิ่ง เอาจริงๆมันใหญ่โตโอ่โถงมาก มีป้ายบอกขบวนรถเหมือนสนามบิน หน้าที่ของเราคือดูตามป้ายว่าสายของเราขึ้นชานชะลาไหน ประตู เกตที่เท่าไร เหมือนสนามบินเลยค่ะ ไม่ยาก

ก่อนเข้าชานละลา มีการตรวจประเป๋า นั่นเห็นป้า K3 ขบวนรถของเราค่ะ

เดินไปไกลเหมือนกันเพราะสถานีใหญ่มากๆๆๆๆๆๆๆๆ ลงมาถึงชานชะลา ของเรา จะมีพี่ๆรถไฟ ใส่ชุดสูทยาวเหมือน นีโอใน Matrix ยืนประจำทุกตู้โดยสาร เหมือนแต่ละตู้จะมีคนประจำอยู่ สองคน ถ้าหาตู้ไม่เจอ ก็ไปามพี่เค้าได้ค่ะ ไม่ดุ โอเคอยู่




  นี่คือสภาพห้องพักในตู้โดยสารของเรา ดีใจมากๆ เพราะอยู่ห้องนี้คนเดียวตลอด ไม่มีผู้โดยสารคนอื่น  จ่าย แค่หนึ่ง แต่ได้  4  ครองห้องเลยค่ะ กระจกใสดี มีฮีตเตอร์อยู่ด้านล่าง ไปอ่านกระทู้คนไทยเก่าๆ ถ้ามาคนเดียว เค้าก็จะให้อยู่ห้องคนเดียวหลายกระทู้เหมือนกันนะคะ เค้าคงมีนโยบาย แบ่งห้องเป็นเชื้อชาติน่ะค่ะ เพราะคนมองโกลน่ากลัวจริงๆ(บางคนนะคะ ไม่ได้เหมารวม เดี๋ยวเล่าให้ฟังว่าทำไม)

ทางเดินนอกห้องค่ะ เป็นทางเดินยาว มีที่นั่งพับได้ มีปลั๊กชาร์จไฟ

  มีปลั๊กไฟที่ทางเดินด้วย แต่พอเสียบเข้าไปจริง ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หวังว่าถ้าเพื่อนๆไปมันจะใช้ได้นะคะ แต่อย่าประมาทเหมือนดิฉันดีกว่า เตรียมแบตสำรองไปจะได้ถ่ายรูปสนุกๆ

ทุกห้องจะมีชามสแตนเลสให้ เอาไว้ต้มมาม่า อิอิ เพราะน้ำร้อนบริการฟรี

  

แล้วรถไฟก็เริ่มออก วันแรกจะเป็นวันที่อยู่ประเทศจีนทั้งวันค่ะ ดึกๆข้ามชายแดน วันที่สองจะเป็นวันมองโกเลีย วันที่ 3  จะเป็นวันรัสเซีย ขอลงรูปวิวข้างทางให้ดูรัวๆเลยนะคะ

ตามประเพณี รถไฟจีนจะให้ตั๋ว อาหารวันละสองใบ เอาไปแลกได้หนึ่งมื้อที่รถสะเบียง

เอาไปแลกอาหารฟรีที่รถเสบียงค่ะ หน้าตาอาหารที่ได้จะเป็นลักษณะอย่างนี้บอกได้คำเดียวว่า ไม่อิ่ม ขนอาหารขึ้นไปด้วยนะคะ

ภาพบรรยากาศรถเสบียง

รถไฟจีนสายนี้ใช้พลังงานถ่านหินค่ะ จริงๆเชื้อเพลิงจีนส่วนใหญ่มาจากพลังงานถ่านหินค่ะ ขับรถผ่านจะเห็นเหมืองและโรงงานถ่านหินจำนวนมาก

  การข้ามชายแดนบนรถไฟอาจเป็นสิ่งที่คนไทยไม่คุ้นชินนัก
อย่างแรก เนื่องจากรถไฟจีน รางขนาดไม่เหมือนชาวบ้าน จึงต้องไปจอดเปลี่ยนล้อที่สถานีชายแดน เอ้อเหลียน ราว 2-3 ชั่วโมงก่อน ผู้โดยสารอย่างเราจะถูกปลุกกลางดึกเพื่อลงไปนั่งรอในสถานี ทิ้งกระเป๋าไว้บนรถไฟได้ หาอะไรไปทำด้วยนะคะ เช่นหนังสือ เพลง หรือเกมส์ รอในสถานีไม่มีอะไรให้ทำเลยค่ะ นั่งอย่างเดียว

พอเปลี่ยนล้อเสร็จ เค้าก็จะเรียกเราขึ้นรถ พอใกล้ชายแดน เค้าก็จะเอาใบออกจีน และใบเข้ามองโกล และใบศุลกากร(ตรวจของ)มองโมล  มาให้กรอก

รอบแรกที่ชายแดนจึน ตม.จีนจะขึ้นมาตรวจก่อน ตม.จีนจะตรวจคร่าวๆ ไม่ขอดูกระเป๋า แต่จะซีเรียสเรื่องหนังสือ และสื่อบันเทิงมาก(ตอนเข้าจากเวียตนาม นางก็ซีเรียสขอดูหนังสือทุกเล่ม  เปิดดูทีละเล่ม) นางก็เปิดดูอีกรอบเช่นกัน เห็นหนังสือภาษาไทยก็ไม่ซีเรียส ภาษาอังกฤษจะถามว่าหนังสืออะไร แนะนำอย่างนี้แล้วกันว่า อย่าพกหนังสือเรื่องการเมือง หรือหนังสือที่มีรูปสุ่มเสี่ยง ต่อเรื่องที่รัฐบาลจีนซีเรียสไป เช่น หนังสือที่มีเรื่องดาไลลามะ หนังสือเรื่องอุยกูร์ อะไรแบบนี้ อันนี้พี่รถไฟแนะนำมา ไปถามเพราะสงสัย ไม่งั้นจะโดนยึด หรืออาจจะโดนไปปรับทัศนคติหลายชั่วโมงได้

ตรวจเสร็จนางจะเอาพาสปอร์ตเราไปปั้ม นานทีเดียว จนเสร็จรถไฟวิ่งต่อ พี่รถไฟจะเอามาคืนเรา

พอเข้ามองโกล เค้าก็จะยึดพาสปอร์ตเราไปพร้อมใบที่เรากรอกนานสองนาน เราจะถูกให้นั่งในห้อง นานทีเดียว จากนั้น จะมี  ตม.มาพร้อมพาสปอร์ตเรา ตรวจดูหน้าเรา พร้อมถามชื่อ ดูของเราว่ามีอะไรบ้าง

จากนั้นพอรถวิ่งต่อพี่รถไฟก็จะเอาพาสปอร์ตเรามาคืน

ภาพภายนอกสถานีเอ้อเหลียนที่เราถูกปลุกให้มารอรถไฟเปลี่ยนล้อ นี่หนาวมาก จุดนี่ดิฉันได้สัมผัสอุณหภูมิน้อยที่สุดในชีวิต -30 องศา รีบวิ่งเลยค่ะ มือสั่นสุดๆ

ภายในสถานีเอ้อเหลียนค่ะ ขอบคุณฮีตเตอร์ เรามีเวลาเปลี่ยนล้อนานในสถานีเอ้อเหลียนจะมีร้านขายของอยู่ค่ะ ของเยอะมาก ไปตุนของกินที่นี่ได้ เพราะเราต้องนั่งรถไฟอีกนาน

รูปใบที่เค้าแจกมาหลังเปลี่ยนล้อค่ะ กรอกไปค่ะ อย่าเพิ่งหลับนะคะ เดี๋ยวเค้ามาตรวจ ถ้าหลับเค้าจะดุ ด้านซ้ายสุดเป็นใบออกจากจีน ใบเข้ามองโกล และใบศุลกากรมองโกล

ตื่นมาดูพระอาทิตย์แรกบนดินแดนมองโกลเลียค่ะ ที่เห็นเวิ่งว้างคือทะเลทรายโกบี อันเหน็บหนาว และยิ่งใหญ่ พอเดินทางแล้วรู้สึกดีใจค่ะ ที่ตั้งใจเรียนสังคมศึกษา ส   306  โลกของเรา ตอน ม ต้น

สถานีแรกของมองโกลเลียค่ะ จะเห็นว่าเค้าเริ่มใช้ภาษามองโกล ภาษามองโกลมีส่วนคล้ายจีนอยู่มาก แต่มายุคนึงที่รัฐบาลมองโกลโกรธรัฐบาลจีนด้วยปัญหาอะไรซักอย่าง เลยกวาดล้างอิทธิพลจีนในประเทศ และประกาศใช้ตัวอักษรรัสเซีย แทนเสียงในภาษา ตั้งแต่วันนั้นมา
ลงวิวข้างทางรัวๆเลยนะคะ ส่วนใหญ่เป็นทะเลทราย ความหนาวเย็น และเมืองต่างๆ ในมองโกลเลีย

และแล้วก็ถึง อูลานบาร์ตอร์ เมืองหลวงของมองโกลเลีย ดูใหญ่เหมือนกันนะ เอาภาพสถานีอูลานบาร์ตอร์มาฝากค่ะ แถมภาพเมืองบางส่วน

   ลงรูปมองโกลเลียอีกรัวๆ ส่วนใหญ่จะเห็น บ้านหลังเล็กๆ และทุกหญ้าเลี้ยงสัตว์กว้างใหญ่ แอบคิดนะว่า ถ้าเค้าป่วยเค้าอยากไปหาหมอในเมืองนี่ต้องทำยังไง

ปิดท้ายด้วยพระอาทิตย์ตกที่มองโกลเลียค่ะ สวยทีเดียว