คือเราเป็นคนชอบเสพย์อะไรๆที่มันแสบทรวงอ่ะค่ะ
แบบพีคๆ บีบคั้นอารมณ์ ดราม่าสุดๆ ไม่ว่าจะเป็นเพลง นิยาย หนัง อนิเมะ ละครซีรี่ยส์ ชอบหมดจะไทยเทศญี่ปุ่นเกาหลี แค่ทรมานตับตัวเองได้ก็ถือว่าฟินทั้งนั้นค่ะ
จะเรียกว่าโดะM ก็อาจจะใช่ก็ได้ค่ะ แล้วแต่ใครจะนิยาม ฮา

ทีนี้ตอนนี้เรามีโรคประจำตัวเป็นอาการแพนิค ดิสออร์เดอร์อยู่ ซึ่งทำให้เวลาขาดสารเซโรโทนิน หรือตอนกำลังอินกับเรื่องราวอันปวดตับนั้น มันจะไม่ได้อยู่แค่ตับ แต่จะรู้สึกทรมานที่อกด้วย อารมณ์เหมือนตอนอกหักน่ะค่ะ แต่แรงกว่าหนักกว่าหลายเท่า แล้วก็ร้อนเหมือนกรดไหลย้อนค่ะ หายใจไม่ออก ประมาณนี้น่ะค่ะ
ก็ไม่ใช่ว่าอ่านนิยายดราม่าแล้วจะเจ็บหน้าอกทุกครั้งหรอกค่ะ อาจจะเพราะอ่านบ่อยจนบางพล็อตมันชิน เลยไม่ออกอาการก็ได้

แต่ถ้าไม่อยากทรมาน ทางที่ดีนอกจากรักษาทางอื่นที่กำลังนักษาอยู่เรื่อยๆนี้ ก็คือควรลดการรับรู้เรื่องพวกนี้ลงน่ะค่ะ ไม่อย่างนั้นจะเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงเอา (เพราะเป็นโรคที่ขาดสารเซโรโทนินคล้ายๆกัน)
แต่ว่าเราทำไม่ได้น่ะค่ะ ลองมาเป็นปีแล้ว มันเลิกไม่ไหว อาการก็ยังเป็นเรื่อยๆเลย เหมือนเรามีชีวิตอยู่โดยอยู่กับบทแนวนี้มาตลอด พอไม่ได้อ่านก็ทำให้ลงแดง เครียดอีก แย่กว่าเดิมอีก
ยิ่งถ้าช่วงไหนเซโรโทนินต่ำมาก จะมีอาการหดหู่บ้าง ก็ยิ่งต้องลดการอ่านหรือดูลง แล้วตอนนั้นนี่คิดเลยว่า ถ้าชีวิตนี้อ่านดราม่าไม่ได้อีก จะอยู่ไปทำไมล่ะเนี่ย ...คิดแบบนั้นเลยค่ะ

อ่านก็ทรมาน
ไม่อ่านก็ลงแดง เครียด ก็ทรมานอีก

ถ้าให้เปรียบคงอาจจะเหมือนคนกินของหวานมาทั้งชีวิต แล้วเป็นเบาหวาน กินของหวานไม่ได้อีก เลยตัดพ้อกับตัวเองว่าถ้ากินหวานไม่ได้อีกแล้วจะมีชีวิตต่อไปก็ไม่ความสุข ...ไม่รู้ว่าเปรียบแบบนั้นได้หรือเปล่านะคะ

รบกวนช่วยออกความเห็นกันทีค่ะ

ปล. เรื่องแท็กเราไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ อย่าติกันแรงเลยนะคะ