ทำไมเราถึงทนรักคนๆนึงได้ขาดนี้ทั้งๆที่ไม่เป็นอะไรกัน

เฮลโหล~ สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ของเรานะคะ ก่อนอื่นเลยเราขอชี้แจงก่อนว่านี่เป็นกระทู้แรกของเราอาจจะมีจุดที่ผิดพลาดบ้างแถมพิมพ์ในโทรศัพท์ด้วยคำผิดอาจจะเยอะมาก5555555555 เอาล่ะค่ะต่อไปจะเป็นการเริ่มเล่าเรื่องแล้วนะคะ ซึ่งเรื่องที่นำมาเล่าเป็นเรื่องจริงไม่ได้ติงนังหรืออะไรแต่อย่างใดแต่อาจจะทำให้คนอ่านหงุดหงิดเพราะมีต่อ ก่อนอื่นเราขอแทนตัวเองว่าบี๋นะคะ เริ่มแรกเลยคือบี๋เป็นเด็ก ม.3 ที่พึ่งย้ายมาที่โรงเรียนนึงค่ะ ในเดือนแรกๆก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยค่ะแค่ได้เพื่อนใหม่มาแค่นั้น แต่พอเข้าเดือนที่2 โรงเรียนของบี๋มีให้เลือกชมรมซึ่งชมรมที่บี๋กับเพื่อนเล็งไว้แต่แรกเลยคือชมรมดนตรีสากล แต่พอถึงวันยื่นใบสมัครบี๋กับเพื่อนก็พกความมั่นใจไปแบบเต็มๆแต่พอเข้าไปแทบจะเดินกลับไม่ทันเลยค่ะ ผู้ชายเยอะมาก~ ส่วนตัวบี๋เป็นคนขี้อายเวลาอยู่กับคนไม่รู้จักโดยเฉพาะรุ่นพี่ผู้ชายหล่อๆด้วยการเข้าไปอยู่ในที่นั้นจึงยากมากบี๋กับเพื่อนเลยตัดสินใจเปลี่ยนชมรม ในระหว่างการเลือกชมรมใหม่อยู่นั้นก็มีเสียงสวรรค์ของอาจารย์ท่านนึงดังขึ้นว่า 'ชมรมวงโยธวาธิตที่สำครับคนไม่มีชมรมจะอยู่' บี๋กับเพื่อนตอนนั้นมองตากันปุ๊ปสามารถสื่อได้เลยว่าชมรมนี้แหละที่ซุกหัวนอนสุดท้าย (บี๋กับเพื่อนต่างเคยเล่นดนตรีมาก่อนเลยอยากเข้าชมรมที่เกี่ยวกับดนตรี เพราะชมรมอื่นดูแล้วติด มผ.แน่นอน) บทสรุปการเลือกชมรมในวันนั้นของบี๋เลยเป็นการไปอยู่ในชมรมโยธวาธิตค่ะ ในวันต่อมาเราก็มีการฝึกซ้อมตอนเย็นค่ะ เป็นการซ้อมวิ่งรอบโรงเรียน 5รอบเพื่อขยายปอดค่ะ ให้วิ่งมันก็โอเคอยู่วิ่งๆเดินๆเดี๋ยวก็ครบรอบเองแต่ปัญหาที่ทำให้ทำแบนั้นไม่ได้คือมีรุ่นพี่ ม.5 ที่เป็นประธานวงวิ่งตามตลอด พอบี๋หยุดพักพี่เค้าก็จะเดินมามองบี๋แบบดุๆแล้วกพูดง่า 'หยุดทำไมวิ่งดิ วิ่ง!' ตอนนั้นบี๋แบบอีพี่นี่ไม่ติดว่ากูกลัวนะจะตบให้หน้าแหกสักที [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ พอวิ่งเสร็จก็มาออกกำลังกายต่อทำแบบนี้ประมาณอาทิตย์กว่าๆ อาจารย์ก็ให้เลือกเครื่องค่ะบี๋เลือกเล่นแซกโซโฟนที่มีขนาดกลางเรียกว่าแซก้ทนเนอร์ค่ะ ซึ่งคนที่จะสอนบี๋เล่นตัวนี้ก็คือพี่ประธานวงหรือพี่เบียร์[(นามสมมติ)บี๋เคยได้ยินชื่อพี่เค้าจากอาจารย์ตอนอาจารย์ด่าพี่เค้าเพราะพี่เค้ากวนตีน] พี่เบียร์จากตอนแรกที่ทำโหด ทำแอ้ก พออยู่ไปเรื่อยๆกลับกลายเป็นอีบ้าที่ไหนไม่รู้ สมองแลดูไม่เต็มมากค่ะ5555555 แต่พอบี๋เริ่มรู้จักพี่เค้ามากขึ้นก็ดันต้องไส้ติ่งแตกต้องผ่าตัดเลยจำเป็นไปนอนโรงบาล3อาทิตย์ พอกลับมาก็เป่าแซกไม่ได้ค่ะเดี๋ยวไส้ไหล พอบี๋กลับมาก็เป็นช่วงที่วงโยต้องไปเล่นดนตรีนำขบวนแห่เทียนวันอะไรสักอย่างตอนเช้าจำไม่ได้ และก็กลับมาตอนโรงเรียนพักเที่ยง ช่วงนั้นบี๋กับเพื่อนไปยืนกินขนมอยู่หน้าร้านค้าสวัสดิการค่ะพี่เบียร์กับรุ่นพี่ในวงอีกคนก็เดินมาเล่นกับบี๋ค่ะแล้วพี่เบียร์ก็มาชวนบี๋คุย
พี่เบียร์ : หายไปไหนมาตั้งนาน
บี๋ : ไปผ่าตัดไส้ติ่งมาเจ็บมากเลยอ่ะ TT
พี่เบียร์ : น่าสงสารจังเลยเด็กน้อยย (พร้อมยีหัวเราเบาๆ)
บี๋ : ตีพี่เค้าแล้วก็ยิ้มกว้างๆเพราะเขิน
พี่เบียร์ : เห้ย! มีเขี้ยวด้วยอ่ะ คนมีเขี้ยวยิ้มโคตรน่ารักเลย
ตอนนั้นแบบเขินมาเลยต่อยพี่เค้าแก้เขิน จากนั้นก็ขอเฟสกับไลน์พี่เค้าแล้วเล่นๆกันไปจนถึงเวลาที่ต้องไปเรียนต่อคาบบ่าย เย็นวันนั้นเราก็ไปเพิ่มเพื่อนพี่เค้าในเฟสและไลน์ แล้วก็เริ่มทักพี่เข้าไปตั้งแต่วันนั้น


เดี๋ยวมาต่อวันพรุ่งนี้วันนี้ขอปั่นการบ้านก่อนนะคะ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่