สวัสดีครับ ผมชื่อเป็ด อยู่ ม 1 ผมจะเล่าเรื่องโดนเพื่อนด่าร้ายแรงที่สุดในชีวิตครับ
ที่โรงเรียนผมจะมี
ชมรมหลายชมรม เช่น ดุริยางด์ ตัดผม ดนตรีไทย ทําอาหาร
ซึ่งแน่นอนผมเล่นเปียโนได้ ผมจึงเข้าดุริยางด์ ชีวิตในดุริยางด์ไม่ได้สนุกเลยครับอยู่กลับอะไรซํ้าซํ้า
เดินเข้าห้องเห็นรุ่นพี่เล่นกีต้าร์เป็นกลุ่ม ทุกวัน จนชินตา ได้กลิ่นควันบุหรีลอยมาจากห้องโย
มีเครื่องดนตรีวางไปทั่ว สองรูหู อืออึง ไปกับเสียง แซก คาริเน็ต ทุกครับ
แต่ไม่ได้แย่เสมอไป เวลาครูตรวจผมหน้าเสาธง ผมก็จะรอด เพราะต้องซ้อมต่อ ไม่ได้
เดินมาเข้าแถว (ผมยาวมาก) ตอนพักเที่ยง เพื่อนจะซื้อขนม มานั่งกินในห้องวงโย
ผมก็ด้วย แล้วรุ่นพี่ก็จะมาด่าทุกวันเลยครับ
แต่มีวันหนึ่ง ผมซ้อมเป่า ทรัมเป็ตอยู่ เพื่อนผมก็เดินมาถือคาริเน็ตมาข้างข้าง
พูดเบาเบา ว่ากางโน๊ตออก ผมพูดว่าทําใม มันผมว่า เออออออ
ผมก็เอาแล้วแต่กลางให้มันดู มันก็บอกผม เดียวกูจะเล่น กราวกีฬานะ เป่าไปพร้อมกัน
ผมบอกอย่าเร็วนะยังเป่าไม่คล่อง มันก็เริ่มเล่น แบบผมไม่ตั้งตัว ผมก็รีบคว้าทรัมเป็ตเป่า
เป่ากันไป อาจาร์ยวงโย ก็เข้ามายืนดูแล้วยิ้ม ผมนึกว่าครูมายิ้มว่าผมเป่าเก่ง
ผมก็เริ่มเป่าดังขึ้น แต่คาริเน็ตยังไปแบบลื่นลื่น ผมจึ่งสปีดคาวมเร็ว แล้วดังขึ้น จนจบเพลง
จากนั้นคนในวงโยต่างตบมือ ผมภูมิใจมากครับ จากนั้นอาจาร์ย เรียกไอ้คาริเน็ตเค้าไปในห้อง
แล้วมันเดินออกมาหน้าตายิ้มแล้วมันบอกผมว่า เอ้าอาจาร์ยเรียกเข้าไป
ผมเดินเข้าไปคิดในใจว่าครูจะชมเรารึเปล่า เดินเข้าไป ครูพูดคําแรกว่า
เธอเร่งจังหวะมากนะ เทมโป้ของเธอมันเร็วมาก จนฟังเหมือนเครื่องจักกล
ผม งง ว่า อาจาร์ยพูดรัย ผมจึงบอกอาจาร์ยว่า ผมเป่าเก่งกว่ามันก็ว่ามาเหอะ
จากนั้นอาจาร์ยลุกขึ้นจากโต๊ะ ตบหน้าผมอย่างแรง จนคนในวงโยมายืนดูหน้าห้อง
ครูบอกว่า เธออย่าหลงตัวเองเลย ผมเลยพูดแบบไม่คิดว่าผมเป่ากว่ามัน
ทําใมครูถึงไม่ชมผม ครูตะโกนใส่ผมว่า ครูไล่เธอออก ผมเสียใจมากครับ วิ่ง
ออกจากห้องวงโย พอวันต่อมาผมก็มาเป่าปกติ แต่วันแปลกคับ เพื่อนในห้องวงโย
มองผมแบบ แปลกแปลก แล้วตอนพักเที่ยง ผมซื้อขนมมานั่งกินที่วงโยตามเคย
ได้ยินรุ่นน้องวงโยกระซิบเพื่อนว่า เห็นพี่คนนั้นใหม
หลงตัวเอง ผมโกรธมากครับ
แต่ทําไรไม่ได้
จนวันที่ผมได้บทเรียน ราคาแพงมาถึง
มีงานโรงเรียน พวกวงโยต้องไปออกงาน ซึ่งมีผมไปด้วย
แต่วันนัน ต้องตื่นตี5 แต่ผมดันตื่น 7โมง ผมรีบวิ่งไปโรงเรียนกลัวไม่ทัน
พอไปถึงคนในวงกําลังจะไปผมบอกรอก่อน
ผมวิ่งไปวงโย รีบแต่งตัวเดินลงมา แต่ภาพที่เห็นคือ รถวิ่งออกไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ กล่องทรัมเป็ตผมบนไม้หินอ่อน
ผมจึงรู้แล้วว่า ที่ผ่านมา เราหลงตัวเองไปซะทุกอย่าง ผมมองไปที่หน้าโรงเรียนเห็นรถวงโยวิ่งกลับมา
ผมจึ่งรีบวิ่งขึ้นรถ กําลังจะขึ้น เด็กในวง มันบอกว่า
เฮยรถมันเต็มแล้ว ลงไป ผมพูด งง ว่า แล้วกลับมารับทําใม เด็กในวงบอกว่า ครูลืมของเลยกลับมาเอา จากนัน
ก็ได้ยินเสียงตะโกนจากคนทั้งวงโยว่า ออกไปซะ รถเต็มแล้ว
ผมเดินลงมาจากรถ ร้องไห้ กลับบ้าน เรื่องมันผ่านมาหลายปีและตอนนี้ผมอยู่ ม 3 ผมเปลี่ยนชมรม ไปทําอาหาร
จากวันนั้นก็เป็นบทเรียนราคาแพงครับ ใครที่เคยอยู่วงโย ลองมาเล่ากันดูครับ
เป็ด
ชีวิตในวงโย ม ต้น
ที่โรงเรียนผมจะมี
ชมรมหลายชมรม เช่น ดุริยางด์ ตัดผม ดนตรีไทย ทําอาหาร
ซึ่งแน่นอนผมเล่นเปียโนได้ ผมจึงเข้าดุริยางด์ ชีวิตในดุริยางด์ไม่ได้สนุกเลยครับอยู่กลับอะไรซํ้าซํ้า
เดินเข้าห้องเห็นรุ่นพี่เล่นกีต้าร์เป็นกลุ่ม ทุกวัน จนชินตา ได้กลิ่นควันบุหรีลอยมาจากห้องโย
มีเครื่องดนตรีวางไปทั่ว สองรูหู อืออึง ไปกับเสียง แซก คาริเน็ต ทุกครับ
แต่ไม่ได้แย่เสมอไป เวลาครูตรวจผมหน้าเสาธง ผมก็จะรอด เพราะต้องซ้อมต่อ ไม่ได้
เดินมาเข้าแถว (ผมยาวมาก) ตอนพักเที่ยง เพื่อนจะซื้อขนม มานั่งกินในห้องวงโย
ผมก็ด้วย แล้วรุ่นพี่ก็จะมาด่าทุกวันเลยครับ
แต่มีวันหนึ่ง ผมซ้อมเป่า ทรัมเป็ตอยู่ เพื่อนผมก็เดินมาถือคาริเน็ตมาข้างข้าง
พูดเบาเบา ว่ากางโน๊ตออก ผมพูดว่าทําใม มันผมว่า เออออออ
ผมก็เอาแล้วแต่กลางให้มันดู มันก็บอกผม เดียวกูจะเล่น กราวกีฬานะ เป่าไปพร้อมกัน
ผมบอกอย่าเร็วนะยังเป่าไม่คล่อง มันก็เริ่มเล่น แบบผมไม่ตั้งตัว ผมก็รีบคว้าทรัมเป็ตเป่า
เป่ากันไป อาจาร์ยวงโย ก็เข้ามายืนดูแล้วยิ้ม ผมนึกว่าครูมายิ้มว่าผมเป่าเก่ง
ผมก็เริ่มเป่าดังขึ้น แต่คาริเน็ตยังไปแบบลื่นลื่น ผมจึ่งสปีดคาวมเร็ว แล้วดังขึ้น จนจบเพลง
จากนั้นคนในวงโยต่างตบมือ ผมภูมิใจมากครับ จากนั้นอาจาร์ย เรียกไอ้คาริเน็ตเค้าไปในห้อง
แล้วมันเดินออกมาหน้าตายิ้มแล้วมันบอกผมว่า เอ้าอาจาร์ยเรียกเข้าไป
ผมเดินเข้าไปคิดในใจว่าครูจะชมเรารึเปล่า เดินเข้าไป ครูพูดคําแรกว่า
เธอเร่งจังหวะมากนะ เทมโป้ของเธอมันเร็วมาก จนฟังเหมือนเครื่องจักกล
ผม งง ว่า อาจาร์ยพูดรัย ผมจึงบอกอาจาร์ยว่า ผมเป่าเก่งกว่ามันก็ว่ามาเหอะ
จากนั้นอาจาร์ยลุกขึ้นจากโต๊ะ ตบหน้าผมอย่างแรง จนคนในวงโยมายืนดูหน้าห้อง
ครูบอกว่า เธออย่าหลงตัวเองเลย ผมเลยพูดแบบไม่คิดว่าผมเป่ากว่ามัน
ทําใมครูถึงไม่ชมผม ครูตะโกนใส่ผมว่า ครูไล่เธอออก ผมเสียใจมากครับ วิ่ง
ออกจากห้องวงโย พอวันต่อมาผมก็มาเป่าปกติ แต่วันแปลกคับ เพื่อนในห้องวงโย
มองผมแบบ แปลกแปลก แล้วตอนพักเที่ยง ผมซื้อขนมมานั่งกินที่วงโยตามเคย
ได้ยินรุ่นน้องวงโยกระซิบเพื่อนว่า เห็นพี่คนนั้นใหม
แต่ทําไรไม่ได้
จนวันที่ผมได้บทเรียน ราคาแพงมาถึง
มีงานโรงเรียน พวกวงโยต้องไปออกงาน ซึ่งมีผมไปด้วย
แต่วันนัน ต้องตื่นตี5 แต่ผมดันตื่น 7โมง ผมรีบวิ่งไปโรงเรียนกลัวไม่ทัน
พอไปถึงคนในวงกําลังจะไปผมบอกรอก่อน
ผมวิ่งไปวงโย รีบแต่งตัวเดินลงมา แต่ภาพที่เห็นคือ รถวิ่งออกไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ กล่องทรัมเป็ตผมบนไม้หินอ่อน
ผมจึงรู้แล้วว่า ที่ผ่านมา เราหลงตัวเองไปซะทุกอย่าง ผมมองไปที่หน้าโรงเรียนเห็นรถวงโยวิ่งกลับมา
ผมจึ่งรีบวิ่งขึ้นรถ กําลังจะขึ้น เด็กในวง มันบอกว่า
เฮยรถมันเต็มแล้ว ลงไป ผมพูด งง ว่า แล้วกลับมารับทําใม เด็กในวงบอกว่า ครูลืมของเลยกลับมาเอา จากนัน
ก็ได้ยินเสียงตะโกนจากคนทั้งวงโยว่า ออกไปซะ รถเต็มแล้ว
ผมเดินลงมาจากรถ ร้องไห้ กลับบ้าน เรื่องมันผ่านมาหลายปีและตอนนี้ผมอยู่ ม 3 ผมเปลี่ยนชมรม ไปทําอาหาร
จากวันนั้นก็เป็นบทเรียนราคาแพงครับ ใครที่เคยอยู่วงโย ลองมาเล่ากันดูครับ
เป็ด