ก่อนอื่นขอเกริ่นก่อนเลยนะคะว่าเรื่องนี้ ผ่านมาประมาน10กว่าปีแล้ว คือ ประสบการณ์
ที่เจอกับตัวเองมีอยู่ 2 เรื่องคะ  จะเล่าเรื่องแรกก่อน สมัยนั้น เราเรียนอยู่พณิชแห่งหนึ่ง กลุ่มเราจะมีกัน ประ มาณ 6คนที่สนิทกัน ผู้หญิงทั้งหมดใน6คน  แต่ กลุ่มเรา ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนไห้คัย มีแต่เพื่อนๆรักกลุ่มเรากันทั้งห้อง กลุ่มเราจะเป็นออกแนน กิจกรรม มีเป็นลีดเดอร์  ถือป้าย ดัมเมเยอร์  อ้อ กลุ่มเรา จะมี เรา  แยม  แป้ง  เล็ก  อุ้ม  หญิง   ซึ่ง แยมจะเป็นคนที่สวยที่สุดในกลุ่ม และในห้องคะ แยมเป็นคนที่สวยมาก ตาโศก ผมยาว เป็นคนเหนือ แต่มาอยู่กทม มาเช่าห้องอยู่คนเดียว มาเรียนต่อที่นี้คนเดียว เพราะแยมอยากมาเรียน ที่ กทม อ้อ  เรื่องนี้ เกิดขึ้นตอนปี2 เทอม2 คะ  ตั้งแต่ปี1 ยันปี2 กลุ่มเราไปไหนจะไปกันตลอด ส่วนมากจะไปนอนเล่นห้องแยมกัน ไปเปิดเพลงฟังกัน อะไรงี้ค่ะ สมัยนั้นกระโปรงสั้นกำลังนิยมไส่คะ พวกเราจะเอามาสับเปลี่ยนแลกกันไส่ ส่วนมาก จะ มีเรา แยม แป้ง ที่  เอามาผลัดกันไส่ เพราะ พวกเราหุ่นไกล้กันคะ พวก ของประดับไรๆก้อจะ แบ่งๆกันไส่  อ้อ  แยมมีแฟนคนหนึงชื่อบอยคะ บอยมีรถกะบะเอาไว้รับส่งแยมเที่ยวอะไรยังงี้คะ เขาสองคนคบมาประมาณ2ปี  พวกเราในกลุ่ม ก็รับรู้ความเป็นไปของแยมกับบอยเสมอมาคะ แยมเป็นคนรักสวยรักงาม และก่อนหน้านั้น พวกเราเจอ รุ่นน้องคนหนึ่งเขาเพิ่งไปตัดผมสั้นมา และดูสวยมาก พวกเรานั้ง กันอยู่ข้างล่าง ของ รร และเริ่มคุยกันถึง เรื่อง ทรงผม เราบอก หน้าอย่างเราตัดสั้นไม่ขึ้น และพวกเราทุกคนบอก แยม สวย ทำทรงไหนก้อสวย ไปตัดสิท่าทางจะสวยนะ ถ้าแยมตัด แต่แยมบอกว่า ไห้ตายก้อไม่ตัดสั้น ชอบผมยาว และบอยแฟนแยมก้อชอบผมยาว พวกเราก้อเลยไม่ได้พูดถึงเรื่องทรงผมอีก ก้อไปคุยกันเรื่องแต่งหน้า อื่นๆๆกัน จน วันรุ่งขึ้น แยมมาเรียนตามปกติ แต่ วันนี้แยมดูเศร้าๆและเงียบๆไปพวกเราถามแยมไปกินไรกันเที่ยงแล้ว แยมก้อ บอกไปเลยจะอยู่บนห้องเรียนไม่หิว เรารู้สึกเป็นห่วงแยมมาก ถาม
อะไรก้อบอกไม่มีอะไร  พวกเราก้อไม่ได้คิดอะไรกัน ก้อลงไป กินที่โรงอาหารตามปกติ  พอบ่าย รรเลิก พวกเราก้อไปเล่นห้องแยม เหมือนเดิมคราวนี้  มีเรา  แป้ง แยม ไป3คน ยังงงทำไมวันนี้ บอยไม่ลิงค์ส่งข้อความมารับแยม  อ้อ  สมัยนั้น พกแพคลิงคกันคะ ยังไม่มีมือถือ ไวไฟเหมือนสมัยนี้  พอไปถึงห้อง เราก้อนอนเล่นกัน แยมถอดแหวนทองของตัวเอง มาไห้เราไส่เล่น แหวนที่บอยซื้อไห้ คือ เราทักไปหลายครั้ง ว่าแหวนสวย อยากได้บ้างไรงี้ค่ะ วันนี้ แยมนึกไงไม่รู้ถอดมาไห้เราไส่เล่น อพาตเม้น ของแยมจะอยู่แถวลาดพร้าว ตึกจะ5ชั้น ห้องแยมอยู่ชั้น5ค่ะ ข้างล่าง จะเป็นร้านข้าวอาหารตามสั้ง รามเสริมสวย  ร้านของชำค่ะ ทุกคนที่นั้น รู้จักพวกเรา และรักแยมคะเพราะแยมเป็นคนคุยเก่งและน่ารัก คะ พอวันนั้นผ่านไปเรากลับบ้านปกติ ติดแหวนแยมมาอีก ลืมถอดคืน พอเช้า วันรุ่งขึ้น มาถึงรร แยมยังไม่ถึง พอไกล้เข้าเรียน แยมเดินเข้ามาในห้อง ทุกคนตกใจกับสิ่งที่เห็นคะ คือแยม ตัดผมสั้นถึงติ่งหู แต่ถึงแยมจะตัดสั้น แยมก็ยังสวยอยู่คะ พวกเราถามว่าทำไมตัดทำไม แยมก้อแค่บอก เป่า อยากลองตัด เบื่อผมยาว พวกเราก้อสงสัยกันอยู่ แต่ไม่ได้อะไรกับเพื่อนมากมายนะคะ กลัวเพื่อนไม่อยากเล่า สงสารเพื่อน แต่คิดๆคงทะเลาะกับบอยมั้งเราคิดเองนะคะ วันนั้นแยมดูไม่ค่อยพูด เงียบ ดูเศร้าๆๆ เราคุยไรๆก้อไม่คุยมากมาย เราเอาแหวนคืนแยมไป และถามบอยจะมารับไหมวันนี้ แยมบอกไม่รู้ พอเลิกเรียนวันนั้นเราก้อกลับบ้านเลย เพราะ พ่อเราจะพาไปกินข้าวนอกบ้านกัน เราจะไม่ได้ร่ำลาไรแยม และไม้ได้บอกคัยว่าเรากลับแล้วไรงี้ พอถึงบ้านช่วงเย็น  เราไปกินข้าวกับครอบครัว กลับ มาถึงบ้าน ประมาณ2ทุ่มน่าจะได้  อ้อ ลืมบอก แถวอพาตเม้นที่แยมอยู่ จะเป็นเส้นถนนลาดพร้าวคะ คือนึกภาพตามนะคะ สมัยนั้นถนนจะโล่งๆตรงกลางถนนจะมีเกาะกลางเล็กๆๆเอาไว้อ้ะค่ะ เราเรียกไม่ถูกอ้ะ  พอเรากลับมาถึงบ้านคะ 2ทุ้ม  กว่าๆๆ มีเสียงโทรศัพย์มาค่ะ พ่อเรารับ บอก แป้งโทรมา เรารับสายบอกมีไรว่ะ   ไอ้แป้งบอก เอ้ยยังไม่รู้เหรอ เราบอกรู้ไร มันบอก ไอ้แยมตายแล้ว!!! เราพอได้ยิน เราตะโกน หะ!!  พ่อเราแม่เรา หันมามอง เราบอกได้ไงที่ไหน