เล่าเลยล้ะกันนะ


มหาลัยเราปีนี้มีกฎใหม่คือให้นศ.ลงทะเบียนแล้วจดเลขท้ายเอาไว้ รอจับฉลาก จับได้เลขไหน คนที่ลงท้ายด้วยเลขนั้นก็ค่อยไปไฝว้กดจองหออีกที (ซึ่งไม่ใช่เรา TvT) เราเพิ่งมาได้หอตอนช่วงปิดเทอมแล้วอ่ะ ซึ่งหอที่เราได้เป็นหอใน ห้องนึงอยู่กันสามคน มีห้องน้ำในตัว

เราติดบ้านมากกกกก กว่าจะกลับมามอ.ก็สองวันก่อนเปิดเทอม
เข้าห้องมาคือช็อคแรง ห้องแคบกกว่าที่เราคิดเยอะมาก แต่ละเตียงห่างกันประมาณหนึ่งช่วงแขน ซึ่งรกไปด้วยกล่องเก็บของ พื้นห้องเต็มไปด้วยแป้งและเส้นผม ข้างประตูมีขยะกับรองเท้าเน่าๆ ในห้องน้ำมีทั้งขวดที่ใช้หมดแล้ว ก้อนสบู่แห้งกรัง เพดานคือหยากไย่ครบอ่ะ


เอาจริงๆถ้าคิดว่าทำเพื่อสุขภาพตัวเองมันก็ควรจะเก็บก่อนป่ะวะ (เราไม่แน่ใจว่าต้องมีแม่บ้านมาเก็บก่อนเปิดหอหรือเปล่า)
แต่ที่เราเห็นคือไม่เลย... เหมือนมาปูเตียงจองที่ไว้แล้วก็จบอ่ะ
เราก็.. เอาวะ! เค้าไม่ทำ กรูทำเองก็ได้เพื่อคุณภาพชีวิตตัวเอง เพราะเราเป็นภูมิแพ้
สองวันก่อนเปิดเทอมก็กลายเป็นอิแจ๋วไปเลยค่ะ ปัดหยากไย่ กวาดห้อง เก็บของไปทิ้ง ขัดห้องน้ำจนมือลอกอ่ะ T_____T แสบมาก




พูดถึงเมทบ้าง...
เมทเราสองคน เป็นรุ่นพี่ทั้งคู่
พี่เอเป็นพี่คณะเดียวกับเรา ส่วนพี่บีอยู่อีกคณะนึง



เริ่มที่พี่เอก่อนล้ะกัน.. พี่เอเป็นคนอ้วนที่กลิ่นตัวแรงมาก เราไม่ได้รังเกียจคนอ้วนนะ เพื่อนเราก็อ้วนแต่มันไม่มีกลิ่นแบบนี้อ่ะ คือด้วยความที่ห้องมันแคบอ่ะ พอพี่เอเดินเข้าห้องปุ้บ กลิ่นจะอบอวลมาก อีกอย่างคือกลิ่นรองเท้า เราเชื่อว่าหลายคนเป็นแหละ รองเท้ามีกลิ่นอ่ะ แต่ของพี่เอนี่ต้องยอมใจอ่ะ รองเท้าพละสีขาวแต่ไม่มีส่วนไหนขาวเลย เป็นสีน้ำตาลมีคราบดินกรังหน่อยๆแบบที่ว่าคงไม่เคยโดนน้ำแฟ้บมาก่อนอ่ะ ขนาดตั้งข้างประตูห้อง กลิ่นยังมาถึงเราที่อยู่บนเตียงเลย ครั้งนึงเราต้องใส่แมสนอน (อันนี่ไม่เวอร์เลย ไม่ไหวจริงๆ)

เราไม่กล้าพูดก็เลยลองนำร่องด้วยการเอารองเท้าตัวเองไปวางนอกระเบียง แบบคิดว่าพี่เค้าจะทำตตามมั้ง(คิดเอาเอง)แต่ก็ไม่มีวี่แวว วันนึง! ฝนตกหนักมาก น้ำมันสาดเข้ามาทางใต้ประตูถึงในห้อง ต้องเอาของออก ซึ่งหนึ่งในนั้นคือรองเท้าพี่เอ...และพระเจ้าก็ทำร้ายเรา พี่เอย้ายรองเท้าจากข้างประตูมาวางใต้โต๊ะพี่แก ซึ่งอยู่ปลาายเตียงเรา OMG ใกล้กว่าเดิมอีก Y__________Y เราทำได้มากที่สุดก็คือซื้อถุงหอมมาแขวนหัวเตียงกับน้ำยาดับกลิ่น


อีกเรื่องคือพี่เอนอนกรน กัดฟันด้วย เราเหมือนจะเป็นบ้าอ่ะ TwT นอนไม่ได้เลยแรกๆ ต้องใส่หูฟังนอน สักพักหูมีปัญหาโดนหมอด่าอีกต้องเลิกใส่ หลังๆนางกลับดึก เราหลับไปแล้วก็ยังพอโอเค แต่ตอนเช้าดิ สนั่นหวั่นไหวๆ เรากลายเป็นตื่นเช้าไปเลย ค่อยนอนอีกทีตอนบ่ายๆเย็นๆ
//ส่วนตัวคิดว่าคนใกล้ตัวน่าจะเตือนนางบ้าง หาวิธีรักษาบ้างอ่ะ เพื่อคุณภาพชีวิตตัวเอง



++++++++++++++++

ส่วนพี่บี นางเป็นปู่โสมเฝ้าทรัพย์ วันๆอยู่แต่ห้อง กินข้าวเช้าเที่ยงเย็นบนห้องตลอด ไม่รู้คณะนางเรียนยังไง อาทิตย์นึงแทบไม่เคยเห็นนางไปเรียนเลย น่าจะเป็นรุ่นพี่ปี4ด้วยมั้งเลยไม่ค่อยมีเรียน นางจะตื่นแต่เช้ามาเปิดคอมตั้งไว้แล้วก็จิ้มๆกดๆสักพัก จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนสักพักก็ลุกขึ้นมากดอีก วนอยู่อย่างนั้นอ่ะจนหมดวัน เราเกาว่านางน่าจะเป็นติ่ง workpoint เพราะนางดูทุกรายการที่ชาแนลจะมีอ่ะ ดูทั้งวัน

ปัญหาของเรากับนางก็คือสาย LAN ที่หอเราจะมีรูเสียบรูเดียว เลยต้องผลัดกันใช้ แรกๆเคยใช้ฮับ แต่มันต้องเสียบปลั๊ก เปลืองไฟ เลยเลิกใช้และเสียสละตัวเองเล่น WiFi หอ (ดูจิตใจงาม) เราใช้สายแลนบ้างเวลาที่พี่บีไม่อยู่ (่เช่นนางกลับบ้าน) ข้อเสียของพี่บีคือถ้านางกลับมาห้อง นางต้องได้สายแลน! แต่นางไม่พูดตรงๆหรอกนะ แต่นางจะรอเวลาแบบถ้าเราเล่นอยู่งี้ นางก็จะเปิดคอมตั้งไว้ ต่อสายแลนกับเครื่องตัวเองทิ้งไว้เลย พอสบโอกาสเราลุกออกไปเติมน้ำ ซื้อข้าวหรือเข้าห้องน้ำปุ้บ นางจะดึงสายเราออกจากรูแล้วเสียบของตัวเองทันที

มีครั้งนึงเราพูดออกมาเลยว่า 'สันดานว่ะ' นางซึ่งใส่หูฟังอยู่ หันขวับมาเลยจ้าาา
แต่เราก็เฉยได้ยินก็ดี นี่คือความในใจ


.


.


.



ปัญหาส่วนบุคคลจบไป มาที่ปัญหาส่วนรวมกันบ้าง


กวาดห้อง - ตั้งแต่มาอยู่จนตอนนี้จะห้าเดือนล้ะ เรายังไม่เคยเห็นเมทคนไหนจับไม้กวาดเลย ทั้งๆที่เส้นผมเต็มห้อง บางทีก็มีขนหมอ-ย-ร่วงงี้อ่ะ ไม่ละอายบ้างหรอ หรือต้องรอให้เราพูดว่าช่วยกันกวาดห้องด้วยนะคะ #งี้หรอ เวลาเรากวาดเค้าก็นอนมองกันนะ แต่ก็ไม่เห็นเคยลงมือทำ กลับมาทีไรก็พื้นเละทั้งผมทั้งแป้งตลอด

ห้องน้ำ - อย่างที่เล่าข้างบนว่าเราซื้อน้ำยามาขัดเองตั้งแต่วันแรก จนบัดนี้เราก็ยังขัดเองอยู่ ไม่มีมนุษย์หน้าไหนสำเหนียกเลยยยยยยย คราบไหลที่พื้นจากการอาบน้ำ เส้นขนนี่ร่วงตั้งแต่หน้าประตูอ่ะ ทุเรศไหมล่ะ - - สระผมก็ไม่เคยเก็บเส้นผมไปทิ้ง ปล่อยให้มันอุดท่ออยู่นั่นแหละ จนเราต้องเขียนโพสอิทติดหน้าห้องน้ำว่าเสร็จแล้วช่วยเก็บไปทิ้งด้วย #นั่นแหละถึงกระเตื้องบ้าง คอห่านเหลืองจนทุเรศลูกกะตาก็ไม่มีใครขัด จนเราทนนั่งไม่ได้ต้องขัดเอง พวกนางไม่เคยมาถามเลยว่าค่าน้ำยาห้องน้ำเท่าไหร่ หารกันไหม #เรื่องเงินไม่ซีหรอก แต่ถ้าสำเหนียกบ้างก็น่าจะถามอ่ะ อย่างน้อยถ้าห้องน้ำมันสกปรกมาก็ควรถามว่าน้ำยานี้ใช้ได้ไหม หรือไม่ก็ซื้อมาขัดเองบ้าง ถามบ้างว่าน้องขัดแล้ว เดี๋ยวรอบหน้าพี่ขัดเองนะ ผลัดกัน #ไม่มีซักคำที่หลุดออกมา



***เมทเราสองคนนี่รักสวยรักงามมากนะ ออกจากห้องต้องแต่งหน้า ฉีดน้ำหอมฟุ้งไปหมด แต่เรื่องห้องนี่ไม่มีใส่ใจเลย ซกมปสกปรกมาก ยกตัวอย่างป้าปูที่นอนอ่ะ เราเปลี่ยนไปสามรอบแล้วมั้ง นี่ห้าเดือนแล้ว พวกนางยังไม่เคยเปลี่ยนกันซักครั้งเลย***


ค่าน้ำค่าไฟ - อันนี้ไม่เกี่ยวกับมูลค่าแต่เกี่ยวกับความใส่ใจ หอเราจะประกาศค่าน้ำค่าไฟวันที่ 1 ของทุกเดือน จ่ายไม่เกินวันที่ 15 เราไม่เคยอยู่หอนี้หรอก คือคิดเอาว่ารุ่นพี่เค้าเคยอยู่มาก่อนน่าจะจัดการได้ เดือนแรกก็มาเลยจย้าา... ไม่รู้เกิดนึกอะไร วันที่ 14 ไปถามสำนักงานหอว่าห้องเราจ่ายหรือยัง #ยังว่ะเฮ้ย #เกือบโดนค่าปรับอ่ะ วันละตั้งร้อยนึง เราก็วิ่งไปกด ATM มาจ่ายเลย หลายวันผ่านไป..เมททั้งสองก็ไม่มีใครถามเลยนะว่าจ่ายหรือยัง จนเราตังไม่มีใช้อ่ะ เราถึงออกปากพูดว่า 'พี่คะ ไปจ่ายค่าน้ำไฟมาแล้วนะคะ คนละสามร้อย *กางใบเสร็จ*' พวกนางก็ไม่พูดอะไร ทำหน้าแบบอ๋ออืมๆแล้วก็เอาตังมาจ่าย เดือนที่สองก็เหมือนเดิมเรายังต้องจี้ให้จ่ายตังเช่นเดิม เดือนที่สามเราเลยเขียนโพสอิทสีชมพูแปร๋นๆติดไว้หน้าประตูห้อง คนเราเปิดเข้าเปิดออกก็ต้องอ่านบ้างแหละเนอะ แต่ก็ไม่ค่ะ... จนเราบ่นว่า 'ชิหายแล้ว ลืมจ่ายตัง' พวกนางตกใจกันใหญ่ แล้วก็ถามขึ้นมาทันทีว่าลืมค่าอะไร ค่าน้ำไฟหรอ โดนค่าปรับแน่ เราก็บอกเปล่าค่ะ อันนั้นจ่ายแล้ว อันนี้ค่าเครื่องบิน จองไว้แต่ลืมจ่าย พวกนางก็ทำเฉยหันกลับไปทำกิจกรรมส่วนตัวต่อ...
.
.
.
ไม่มีใครถามถึงจำนวนเงินที่เราเสียไปเลย
จนเราพูดต่อว่าคนละ 24x บาทนะคะ #นั่นแหละถึงได้กระเตื้องไปหยิบกันมาจ่ายเรา
เดือนที่สี่และห้าก็เหมือนเดิมค่ะ เรายังคงต้องจี้ตลอดว่าเอาตังมาให้ด้วย ไม่มีจะแดร๊กแล้ว


เราเหนื่อยอ่ะ ปกติอยู่บ้านแม่ทำทั้งนั้น เรานี่ลูกเทวดาแรง 5555555555
บ่นให้แม่ฟัง แม่ก็ถามนะว่าย้ายห้องไหม ย้ายหอไหม แต่เราไม่มีที่ไปไง
จะให้ไปอยู่หอนอกก็แพงกว่า เราขับรถไม่เป็นด้วย ลำบากหลายสิ่ง
#เอาง่ายๆคืออยากจะหนีแต่ไม่มีที่ไปค่ะ T_________T



ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าที่บ้านเค้าสอนกันมายังไง
เราไม่ได้เพอเฟคชั่นนิสหรือรักสะอาดอะไรหรอกนะ
แต่อยากให้อย่างน้อยก็มีสำเหนียกบ้าง มีจิตสำนึกในการอยู่ร่วมกันบ้าง
-------------------------------------
ปกติเราเป็นคนพูดตรงมากนะ มากจนเพื่อนด่าว่าจะไม่รักษาน้ำใจคนฟังหน่อยหรอ แต่นั่นกับเพื่อนไง มันรู้ว่าเราเป็นคนยังไงเราเลยกล้าพูด แต่พอกับเมทที่เป็นใครไม่รู้ ต้องมาอยู่ห้องสี่เหลี่ยมด้วยกันวันละๆหลายชั่วโมง พอพูดไปก็จะอึดอัด เข้าหน้ากันไม่ติด อีกอย่างคือกลัวโโนแกล้งอ่ะ เราเห็นในละครเยอะไง ชักกลัวแบบของหาย มาทำแปลกๆกับของๆเราโดยที่เราไม่รู้งี้อ่ะ เออ กลัว..



นั่นแหละ นี่ร่ายมาทั้งหมดคืออยากลองรู้ความเห็นคนอื่นอ่ะว่าเคยเจอเมทประมาณไหน แล้วควรทำยังไงกับเมทที่น่ารัก *กัดฟันพูด* ทั้งสองของเราดี เทอมหน้ายังต้องอยู่ด้วยกันอีกค่ะ #ร้องไห้ล่วงหน้า Y________Y