***ถ้าtagผิดห้องขออภัยนะคะ

เราเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ต้องทำงานหาเช้ากินค่ำ
พัฒนาการชีวิตเราก็เหมือนคนทั่วๆไป เริ่มจากเรียนจบ ทำงาน เก็บเงินจนซื้อบ้านได้หลังหนึ่ง
ก็อยากจะมีบ้านที่อยู่อย่างสงบๆหน่อยๆ

ใจพี่พอเดาได้ว่าบ้านทาวเฮ้าส์ส่วนใหญ่นิยมเปิดเป็นบ้านเช่า
ยิ่งหมู่บ้านอยู่ในละแวกมหาวิทยาลัยแล้ว คนเช่าก็จะเป็นนักศึกษาค่อนข้างเยอะ
พี่ก็เห็นแล้วค่ะ ว่าหมู่บ้านพี่มันมีทั้งบ้านเดี่ยวและบ้านแฝด อีกทั้งทาวเฮ้าส์อีกจำนวนหนึ่ง
ก่อนซื้อก็มาสำรวจดูแล้ว บ้านนักศึกษาส่วนใหญ่ก็เช่าทาวเฮ้าส์อยู่กันเป็นกลุ่มๆ
แต่ก็เห็นว่าหมู่บ้านเค้าก็จัดโซนให้อย่างเป็นระเบียบ
พี่ก็เลยเลือกซื้อบ้านแฝดในละแวกที่ส่วนใหญ่ก็เป็นมนุษย์เงินเดือนเหมือนกัน

ตอนแรกๆมันก็ดีค่ะ จนกระทั่ง บ้านแฝดถัดจากบ้านของพี่เริ่มมีกลุ่มนักศึกษามาเช่าอยู่
พี่ก็โอเคค่ะ เรื่องของน้อง ผ่านไปสองสามเดือน ปริมาณผู้พักอาศัยในบ้านแฝดหลังเพียง52ตร.ม.ก็เพิ่มจำนวนขึ้น
นับได้จากปริมาณรถมอไซต์ที่จอดหน้าบ้านน้องๆ ซึ่งพี่ก็ยังโอเคค่ะ เพราะถือว่าน้องก็ไม่ได้มาเดือดร้อนบ้านพี่
จนดึกคืนหนึ่งที่พี่กำลังหลับสบายอยู่ดีๆ น้องๆก็ดันมาทะเลาะกันเรื่องแย่งผู้หญิง
ถ้าน้องๆคุยกันในบ้านพี่จะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
แต่นี่น้องเล่นตะโกนคุยกันหน้าบ้าน จนดังขึ้นมาบนห้องนอนพี่
คิดเอาละกันค่ะ ว่าน้องตะโกนคุยกันทั้งๆที่ก็ยืนยู่ตรงหน้ากันไม่ถึงคืบ
(ที่รู้เพราะมันดังมากจนพี่ต้องลุกขึ้นมาเปิดหน้าต่างเพื่อเผือกค่ะ)

พี่ไม่รู้ว่าบ้านอื่นเค้ารู้สึกยังงัยกัน แต่พี่จำได้แค่ว่าคืนนั้นกว่าพี่จะหลับก็เกือบสว่างค่ะ

อีกเคสเปิดเพลงเสียงดังออกมานอกบ้านตอนตีสอง
แค่น้องๆเบิ้ลรถสามสี่คันที่หน้าบ้านตอนช่วงเย็นๆนี่พี่ก็ประสาทจะแหลกอยู่แล้วนะคะ
อีกบ้านอยู่ฝั่งตรงข้ามเยื้องๆกัน เกิดจัดปาร์ตี้วันเกิดอยากจะแหลกกันอีก
พี่จะไม่เคืองเลยนะคะลูก ถ้าหนูจัดอยู่ในบ้านและปิดประตูเก็บเสียงให้มิดชิด
ประเด็นคือตอนนั้นมันตีสองแล้วนะคะลูกขา ถ้าอยากฟังเพลงดังๆ กินเหล้าเมามาย
ทำไมไม่ไปร้านเหล้าหรือเข้าผับละคะลูก
นี่มันเวลานอนนะคะน้องๆ คือเปิดเพลงดังมาก ปิดหน้าต่างห้องทุกบานแล้วก็ยังได้ยิน
ขนาดมีเพื่อนในบ้านน้องมาเรียกให้เข้าไปกินข้างใน น้องก็ตะโกนด่าเพื่อนน้องคนนั้น
(พี่ได้ยินและเห็นหมดค่ะ เพราะเสียงน้องมันดังจนพี่ต้องลุกขึ้นไปเผือกอีกแล้ว)
งวดนี้ก็อัดวีดีโอไว้ เพราะรู้สึกไม่ไหวละ ต้องไปคุยกับโครงการแล้ว เป็นแบบนี้บ่อยๆอยู่ยากแน่ๆ
แต่สุดท้ายโครงการก็ทำอะไรไม่ได้ จะบอกรปภ.เค้าก็ไม่มีพาวเวอร์พอ
สรุปคือทนเอา....


ส่วนกรณีล่าสุดเป็นอะไรที่ช็อกเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าในที่สุด...ก็มีน้องๆมาเช่าบ้านตรงข้ามบ้านพี่พอดี....
ก่อนหน้านี้คิดมาตลอดว่านี่ขนาดไม่ได้อยู่ตรงข้ามกันเสียงมันยังขนาดนี้
โชคดีมากที่บ้านตรงข้ามเป็นครอบครัวคุณหมอ มีพ่อแม่ลูกอยู่ครบ...

แต่แล้วเกมส์กลับพลิกเมื่อคืนนี้ซะงั้น
เมื่อจู่ๆขณะที่พี่เข้าสู่ห้วงนิทราหลังจากที่ตรอมตรมกับไข้หวัดมาหลายวัน
เสียงเม้ามอยเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง เป็นการเรียกสติให้ตื่นขึ้นมากลางดึก

นอนกลิ้งไปกลิ้งมาพักหนึ่ง ทนไม่ไหว ลุกจะเดินไปปิดหน้าต่าง
ตอนเปิดม่านก็เหลือบมองบ้านฝั่งตรงข้ามซึ่งอยู่เยื้องๆกัน
ไอหลังที่เมาแล้วเปิดเพลงนั่นหละ
เพราะคิดว่าต้นเสียงคงมาจากหลังนี้อีกละมั้ง
แต่ที่ไหนได้ เหลือบไปเห็นกลุ่มน้องๆนักศึกษาหญิงสี่ห้าคนจับกลุ่มนั่งคุยเม้ามอยเสียงดังมากบนระเบียงห้องชั้นสอง
ประเด็นคือละแวกนั้นเค้าเงียบกันหมดทุกบ้านแล้ว
ก็เลยได้ยินทุกอย่างชัดแจ๋ว
ซึ่งบอกตรงๆว่าพี่ไม่ได้อยากได้ยินเสียงใสๆของน้องๆตอนนี้เลย
เดินกลับมาที่เตียงถอนหายใจยาวๆหนึ่งที ก่อนพยายามทำใจหลับต่อ
เดินไปดูห้องพ่อ พ่อก็กลิ้งไปกลิ้งมา
เพราะนอนไม่หลับเหมือนกัน

พยายามจะหลับอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง หวัดก็เป็น คอก็เจ็บเพราะมันอักเสบ
โมโหก็โมโห เลยลุกขึ้นเดินไปดูที่หน้าต่างอีกครั้ง
ใจน่ะ มันลงไปถึงหน้าบ้านแล้ว แต่ตัวมันไม่อยากลงไป เพราะไม่อยากจะมีปัญหากับใคร
ยืนมองอยู่พักนึง เหมือนน้องๆก็เริ่มลุกจากระเบียงเข้าห้อง
ไอเรารึก็คิดว่าคงได้เวลานอนแล้วสินะ เอาวะ งั้นเราไปนอนบ้าง
ที่ไหนได้ ไม่ถึง10นาที จู่ๆก็ได้ยินเสียงผู้หญิงจากในกลุ่มร้องกรี๊ดกร๊าด
ไอเราก็นึกว่าเป็นอะไร เพราะมันกรี๊ดซะเราคิดว่าบ้านไฟไหม้

พอลุกมาดู ที่ไหนได้ มีหมาที่คงเป็นของใครซักคนพยายามจะขี่ที่ขาของน้องผู้หญิง
นางก็เลยวี๊ดว๊ายวิ่งหนี ซึ่งตอนนั้นก็พากันมายืนอยู่หน้าบ้านพี่พอดี
โดยมีเพื่อนๆคอยหัวเราะราวกับเสียงคอรัส
เราก็แบบ...เฮ้อ....โกรธก็โกรธ แต่ดูสภาพตัวเองแล้ว ลงไปตอนนี้ก็ไม่ไหว เรี่ยวแรงมันก็แทบจะไม่มี
สรุปคือบ้านหลังนั้น ที่บอกว่ามีครอบครัวคุณหมอ คือคุณหมอแกไม่อยู่แล้ว
ก็เลยให้ลูกชายซึ่งอยู่ในวัยนักศึกษามาอยู่ แล้วก็เหมือนจะมีผู้หญิงอยู่ด้วย
คืนนั้นก็เลยพาเพื่อนมานั่งเม้าท์มอย (ได้อย่างไม่มีมารยาท)