จริงๆเรื่องมีอยู่ว่า เราและพี่เค้าทำงานที่เดียวกัน เค้าเป็นหัวหน้างานหนูเอง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดความรู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไร เพราะเราเพิ่งเจอกันได้ไม่นานนี้เอง รู้สึกว่าคุยด้วยแล้วสนุก เวลาเราคุยกะใครแล้วถูกคอ ก็มักจะคุยกะคนนั้นถูกมั้ยคะ หนูเป็นคนไม่ค่อยคุยกับใคร แต่ถ้าสนิทด้วยจะพูดมากจริงๆ แล้วที่ทำงานที่หนูพูดด้วยมากสุดก็คือพี่คนนี้ อายุเราห่างกัน12ปี เค้าจะเรียกแทนตัวเองว่าพี่ และเรียกจขกท.ว่าหนู แรกๆก็แปลกๆนะ เหมือนเราเป็นเด็กน้อยอะ ที่บอกว่านิสัยคล้ายกันคือ เป็นพวกติสส์ โลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยสุงสิงกะใคร เพื่อนน้อย เป็นคนเข้าใจยาก พอมารู้จักกะพี่เค้าเหมือนเจอมนุษย์ประเภทเดียวกันที่พูดแล้วเข้าใจ มีอะไรก็มาปรึกษา คุยกันได้ทุกเรื่อง แต่เราไม่ได้สนิทกันฉันชู้สาว เพราะถึงยังไงก็มีการวางตัวเป็นอย่างดี เพราะเราเป็นลูกน้อง เค้าเป็นระดับหัวหน้า ไม่มีอะไรเกินไปกว่านั้น แต่ที่สับสนและความรู้สึกที่มันเปลี่ยนไป ทำให้เริ่มวางตัวลำบาก เริ่มมีความรู้สึกที่อึดอัด เหมือนเพลงหน่วง ของroom39 ไม่รู้อะไรของพี่เค้า อยู่ๆเหมือนปิดสวิตส์ไฟตัวเอง ขาดการติดต่อ จากเมื่อก่อนจะโทรมาหา โทรมาคุยด้วยทุกวัน มีอะไรก็จะถาม มาคุย มาเล่ากันสนุกสนาน แต่ตอนนี้พี่เค้าเปลี่ยนไป สรรพนามที่ใช้เรียกก็เปลี่ยน จากหนู เป็นน้องสาว เวลาพิมพ์ข้อความมา ย้ำมากกะคำว่าน้องสาว แล้วก็จากที่ไม่เคยเอ็ด ตอนนี้ก็โดนบ่อยมากขึ้น บางคำที่เค้าพิมมา บางครั้งซี้ดเลย เลือดขึ้นหน้า ยอมรับว่าเป็นคนอารมณ์ร้อนเหมือนกัน พิมพ์มาแบบไหนก็ตอบกลับไปแบบนั้น วันนั้นมองหน้ากันไม่ติดเลยจ้า รู้สึกไม่ดีเลย แต่ถามว่าเรื่องงานคุยได้เหมือนเดิมมั้ย ได้ แต่เหมือนเล่นสงครามประสาทอะ มันไม่สนิทใจกันเหมือนเมื่อก่อนเลย ลืมเล่าไปว่า ที่ทำงานจะมีพี่ผู้หญิงอยู่คนนึงที่สนิทมากกะพี่หัวหน้าคนนี้ ดูแลกันเหมือนเป็นเลขาส่วนตัว นอกจากเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวเค้าดูสนิทสนมกันมากมาก จนบางทีเหมือนพี่เค้าจะค่อนข้างหึงเราด้วยซ้ำ เวลาอยู่ด้วยกัน3คน จะชอบถามเรื่องส่วนตัวเราตลอด ว่ามีแฟนรึยัง เมื่อไรจะมีแฟน คือโดนถามบ่อยมาก ก็ไม่ทราบว่าจะหึงไปไหน แล้วมันอึดอัด เพราะไปไหนไม่ได้ เช่น นั่งกันอยู่ด้วยกันในรถ3คน ก็ต้องทน กะบรรยากาศที่เงียบมาก กริบเลยอะ เพลงก็ไม่เปิด คุยกันนับคำได้ จากเมื่อก่อนนี้คุยกันน้ำไหลไฟดับ นั่งกินข้าวด้วยกัน3คนบ้างละ ก็ถามเรื่องแฟน เมื่อไรจะมี คือคงหวงมากกลัวเรามาแย่งมั้ง ถึงโสดแต่ก็ไม่ชอบแย่งของๆคนอื่น เราแยกแยะออก โตๆกันแล้ว บางทีก็แสดงความเป็นเจ้าของเกิน เช่น หยิบเส้นผมจากเสื้อด้านหลังให้ อะไรติดแก้มก็หยิบออกให้ มีอะไรก็ประเคนให้ทาน คือถ้าป้อนได้นางคงทำไปแล้ว แต่ด้วยพี่หัวหน้าแกก็คงห่วงภาพลักษณ์ด้วยมั้ง ไม่เปิดเผยต่อหน้าสาธารณะชนว่าเป็นไรกัน แต่ด้วยเซนส์มันบอก ว่าใช่ ทำถึงขนาดนี้ไม่ใช่เพื่อนหรือหัวหน้าลูกน้องกันธรรมดา  แต่ที่ไม่เข้าใจ คือรู้ว่ามีเมียอยู่แล้วมาทำให้เรารู้สึกดีทำไม พอเรารู้สึกดีด้วย กลับเป็นฝ่ายตีตัวออกห่างจนน่าตกใจ ระวังตัวเองสุดๆไม่โทร ไม่คุย เจอหน้าคุยกันน้อยมาก จนตอนนี้อยากหนีหน้าออกมาเอง อยากบอกเขาว่าไม่ต้องทำตัวเหินห่างหรอก เดียวหนูจะถอยออกมาเอง รู้สึกเกลียดตัวเองที่เคยรู้สึกดีด้วย ไม่ชอบเลย ตอนนี้ไม่อยากเห็นหน้าพี่เค้า ไม่อยากคุย เมื่อก่อนไม่เข้าใจที่เค้ามีสัญญาณจากการขาดหายไป เราก็เป็นห่วงโทรไปคุย  ก็ได้ความว่าไม่ได้เป็นไร แค่เหนื่อยและงานยุ่ง จนหลังๆมาตรัสรู้ได้เองว่าอะไรคืออะไร  และถ้าสมมติโดนถามเรื่องแฟนอีก ก็คงจะตอบไปว่ามี เพื่อความสบายใจของพี่เค้าสักที
#เจ็บที่ใจอะ