สวัสดีครับผมจะมาแชร์ประสบการร์ชีวิตของผม ชีวิตของลูกชายคนนึง ที่ต้องวิ่งตามความรับผิดชอบจากผู้เป็นพ่อ ผู้ที่ให้กำเนิด

พ่อผมเค้ามีครอบครัวมาแล้วก่อนที่จะเจอแม่ผมครับ มีลูกแล้ว2คน ก็คือพี่ๆของผม แต่แล้วพ่อก็มีปัญหากับครอบครัว สุดท้ายเลิกกัน จนมาเจอแม่ผมครับ

พ่อกับแม่ก็คบกันแต่งงานกันจนมีผม แต่สุดท้ายพ่อก็มีปัญหากับแม่แล้วเลิกลากันไป ตั้งแต่ผมยังจำความไม่ได้ สุดท้ายพ่อก็กลับไปหาครอบครัวเก่าและอยู่ด้วยกันจนถึงทุกวันนี้ครับ

หลังจากนั้นชีวิตผมก็อยู่กับตากับยายและแม่มาโดยตลอด แม่ไม่เคยมีใครใหม่เลย จนวาระสุดท้ายของชีวิต แม่เสียไปเพราะโรคไตวายเฉียบพลัน ทิ้งผมให้เคว้งคว้างอยู่กับตากับยายจนผมอายุ 12 พ่อ หลังจากพ่อทราบข่าวการเสียชีวิตของแม่ พ่อก็มาแสดงตัวว่าผมยังเหลือพ่ออีกคน

แต่มันไม่จบที่แฮปปี้แอนดิ้งหน่ะสิครับ เพราะครอบครัวนั้นเค้าไม่ยอมรับผม

ผมไปอยู่กับพ่อมาพักนึงครับ ผมเจียมตัวนะครับ อยู่บ้านเค้าผมต้องทำงานช่วยเค้าทุกอย่างไม่ได้สบายอย่างอยู่บ้านกับตายาย พ่อต้องแอบที่บ้านเอาเงินให้ค่าขนมอยู่เสมอๆ พอแฟนพ่อเริ่มจับได้ และมีปากเสียงกัน พ่อก็ค่อยๆเปลี่ยนไป จนผมเริ่มอยู่ยากขึ้น เลยขอพ่อกลับไปอยู่กับตากับยายดีกว่า

ชีวิตผมถึงแม้ว่าจะลำบากหลังจากมาอยู่กับตากับยาย แต่แปลกที่ผมกลับมีความสุขมากกว่าบ้านหลังนั้น ทุกคนเหมือนจะดีกับผม แต่ก็เหมือนเสเเสร้งแกล้งทำไปงั้นๆ เพื่อให้ผมได้ทำงานแทนพวกเค้าไปวันๆ

ผมกลับมาเรียนโรงเรียนมัธยมเล็กๆแถวบ้าน และต่อปวส.จนจบ ด้วยความอนุเคราะห์จากป้า(พี่สาวแท้ๆของแม่)ซึ่งผมได้ความรู้สึกดีเหมือนว่าผมมีแม่อีกคน ทุกคนที่นี่รักผม และที่นี่คือบ้านของผม ผมไปอยู่ผิดที่ผิดทางจริงๆ

ทุกอาทิตย์ผมจะโทรหาพ่อ3-4ครั้ง เป็นประจำ ถามสารทุกข์สุกดิบ ทั่วไป เพราะผมยังอยากมีใครที่เป็นหลักในชีวิตสักคน ถึงผมจะรู้ว่าพ่อคุยไปงั้นๆ บางทีอยู่กับแฟนพ่อ พ่อก็จะบอกว่าไม่สะดวกคุย ทำงานอยู่ก็ตาม แต่ผมก็ยังโทรหาพ่อเรื่อยๆ แต่พ่อไม่เคยโทรหาผมเลยสักครั้งเดียวผมก็ไม่ว่าอะไร

ทุกครั้งที่ผมไปเยี่ยมพ่อ พ่อก็จะโทรไปหาลูกๆของพ่อว่าผมมา ซึ่งก็คุยกันนาน นานกว่าผมเยอะ ซึ่งพ่อไม่เคยโทรหาผมแบบนี้เลย เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการทำนู่นนี่นั้นของพ่อ ซึ่งผมนึกในใจว่าผม มาทำไมกันนะ

หลายต่อหลายครั้งผมก็เริ่มรู้สึกห่างเหิน จากเดิมที่ก็ไม่ค่อยมีอะไรดีอยู่แล้ว ก็ยิ่งห่างไปอีก จากเดือนกลายเป็นปี ผมเริ่มไม่โทรหาพ่อ แต่ก็ไม่มีสายเรียกเข้าจากพ่อเลยสักครั้ง ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยเปลี่ยนเบอร์โทรเลยก็ตาม

ผมติดตามเฟสบุ๊คของพี่ๆผม ทุกวันเค้ามีความสุข ถ่ายรูปครอบครัวพ่อแม่ลูกกัน คงไม่มีใครนึกถึงผมหรอก ผมเป็นแค่คนอื่น ส่วนเค้าเป็นครอบครัวเดียวกัน

ผมเรียนจบเริ่มทำงาน เริ่มมีแฟน จนวันนี้ผมแต่งงาน พ่อผมก็มาร่วมยินดีนะ มากับแฟนพ่อ แต่พี่ๆไม่มาแถมยังแชทเฟสมาด่าผมอีก ว่าผมให้พ่อขับรถไกลมางานแต่ง พ่อแก่มากแล้วตาไม่ค่อยดี ขับรถไกลอันตราย สรุปคือผมผิดที่วันแต่งงานของผมทำลายความสัมพันธ์ภายในครอบครัวของเค้า

วันแต่งงาน พ่อมาแล้วเหมือนรีบไปรีบกลับ ชีวิตผมหลังจากนั้นก็อยู่กับพ่อแม่แฟนเรื่อยมา ชีวิตใหม่ของผมดีกว่าเดิมหลายเท่า ผมได้ความรักจากพ่อตาแม่ยายของผมดูแลเอาใจใส่ผมเป็นอย่างดี หลายปีแล้วก็ยังเหมือนเดิม พอผมเริ่มตั้งตัวได้ก็มีน้องครับ

ผมโทรไปบอกพ่อว่าหลานคลอดแล้วนะ แต่ก็ได้คำยินดีแบบแห้งๆ ซึ่งผมผิดหวังมาก ผมพาหลานไปให้พ่อดู เชื่อมั้ยครับว่าพ่อผม ไม่อุ้มหลานเลย ดูแค่หน้า ลูกผมคงน่ารังเกียจมั้ง ผมคิดในใจ

ครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมตัดสินใจจะไม่ไปเหยียบบ้านพ่ออีกเลย ผมบอกแฟนและพ่อตาแม่ยายว่าผมขอนะ ลูกผมมีแต่ตากับยายก็พอแล้ว ในเมื่อปู่ของเค้าไม่ยอมรับ ผมก็จะเป็นพ่อให้ดีกว่าพ่อของผมให้ได้ ถ้าหลานโตมาอยากมีปู่กับย่า ผมจะพาไปหา ลุงกับป้าที่ส่งเสียผมเรียนจนจบ เพราะเค้าก็มีศักดิ์เป็นปู่กับย่าเหมือนกัน

ผมพาลุกผมไปหาลุงกับป้าที่ส่งเสียผมเรียน เค้าให้ทั้งความรัก ความเอ็นดูลูกผมเป็นอย่างมาก ผิดกับปู่แท้ๆของเค้า สิ่งนี้ผมให้ผมรู้สึกตื้นตันใจ ที่หลานผมยังมีญาติๆฝ่ายผมบ้าง เหมือนลูกคนอื่นๆ ที่มีพ่อแม่ปู่ย่าตายาย

ตอนนี้ครอบครัวผมพร้อมหน้าพร้อมตา ถึงแม้ว่าปู่แท้ๆจะไม่สนใจใยดีเลยก็ตาม สิ่งที่ผมเอามาแชร์ อาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดี สิ่งที่ผมควรทำก็คือต้องกตัญญูต่อบิดามารดา แต่สำหรับผม ผมไม่ได้เป็นคนเลือก สิ่งที่ผมเลือกก็ไม่ต่างจากการวิ่งตามคนๆนึงที่ไม่สนใจใยดีอะไรเราเลย

แม้สิ่งที่ผมทำมันจะผิดที่อกตัญญูต่อบิดา แต่ก็มีสิ่งเดียวที่ผมทำถูก คือทำให้ลูกของผม ไม่รู้สึกแย่และเป็นปมในชีวิตเหมือนกับผม ทุกวันนี้ลูกของผมมีความสุข มีผู้คนรักใคร่เอ็นดู ทั้งญาติฝ่ายแฟนและญาติฝ่ายผม ชีวิตผมกำลังเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง และผมก็จะทำให้ดีที่สุดสำหรับพ่อคนนึงจะทำให้ลูกได้
ขอบคุณพ่อตาแม่ยาย ขอบคุณแฟนผม ขอบคุณญาติๆ ขอบคุณลูกของผม ที่ให้ชีวิตใหม่ผมอีกครั้ง

ขอบคุณครับ