ลมหนาวเอยเผยพัดสะบัดโบก
ลมกรรโชกโยกไหว กระไรหนา
พาให้ใจท้นทอ ทรมาน์
ในอุราร้าวรอน นอนเดียวดาย

หนาวทรวงในไร้คู่ กู่เสียงอ้อน
หรือลมจรย้อนมาพารักหาย
ฟังเพลงครวญนวลเจ้าเฝ้าเอียงอาย
ร้างคู่หมาย คลายหนาวน้องเศร้าทรวง

ถึงหน้าหนาวสาว ตรมขื่นขมนัก
ขาดคนรักถักถ้อยว่าคอยหวง
โอ้อกเอ๋ย แสนอนาถขาดคนควง
ลมหนาวหน่วงถ่วงคล้ายไร้ปราณี

น้องขาดคู่ เคียงครอง ปองสุขสม
จะต้านลมหนาวได้ไฉนนี่
ห่มผ้านอนก็มิหายคลายสักที
เพราะฤดีหนาวล้นสุดทนแล้ว … เฮ้อ..เป็นอย่างนี้ทุ๊กปีซิน่า

“สุนันท์ยา