ผมอยู่นราธิวาส ติดชายแดนมาเลย์ ซึ่งมีข้อได้เปรียบตรงที่ได้ดู ทีวีสาธารณะของมาเลย์ แบบชัดสด hd และบางครั้ง ทางทีวีช่อง 1 ของเค้าก็ฉายละครซีรีส์ สิงค์โปร์
และของพิลิปปินส์  แบบเข้าถึงสังคมวัฒนธรรมของเค้าเลยทีเดียว   มีสิ่งหนึ่งที่เป็นข้อดีข้อคิดของละครมาเลย์ คือ ร่วมสมัย สะท้อนชีวิตจริง ปัจจุบัน นักแสดงไม่เน้นหน้าตา
ไม่ต้องเป็นดารา ที่มาจากวงศ์ตระกูลเส้นสายดาราดั้งเดิมที่เกิดเป็นมาสิบๆปี  แต่มีความสามารถตรงกับบทกับสภาพแวดล้อมในบทบาทละครนั้นๆ โดยผู้ชมจะได้รับสิ่งที่มาจากการแสดงถึงบทบาท มากกว่าการ พล็อท การแต่งหน้า การใส่อารมณ์ ไม่เน้นฉากอาลังการ ไม่มี บ้านใหญ่โตคฤหาสน์สุดโอฬารแบบเช่าเค้ามา  แต่ที่ผมชอบจะเป็นบท
สนทนาที่เหมือนในชีวิตประจำวัน ในออฟฟิศ เกิดความรักที่ไม่เข้าใจนิดๆหน่อยๆ  เบาๆ ไม่ถึงกับเวอร์ถึงพริกถึงขิง ตบกัดผม  อิจฉาริษยาแย่งสามีแย่งสมบัติบ้าบอ น้ำเน่าเยี่ยงนิยายไม่มีอยู่จริงในชีวิตประจำวัน    ที่สำคัญละครเค้าดูได้ทุกเพศทุกวัย ไม่มีฉากถอดแก้ผ้า นางเอกช้อค ล้มทับประกบฝีปาก ถ้าจะมีเค้าจะละฉากในฐานที่เข้าใจ
ส่วนของสิงค์โปร์  ละครเค้าจะเป็น ออฟฟิศ สังคมเมืองล้วนๆ เน้นชีวิตปัจจุบันเหมือนกัน ส่วนใหญจะเป็นเรื่อง การมีความรักในธุรกิจ และอกหัก หรือ การต่อสู้เพื่อความสำเร็จในการงาน ในครอบครัว

ถ้าคุณสังเกตุประเทศสองประเทศนี้ GDP ของเค้าดีกว่าเรา  รายได้ประชากรดีกว่าเรา รวยกว่าเรา  แต่ทำไมละครเค้าไม่มีฉากบ้านอลังการอวดรวย ไม่มีตบ ตาร้อน
อิจฉาริษยา คือทุกฉากละครไทย มันเหนื่อยกับการทำหน้าตึง ร้อนรน ลนลาน วุ่ยวาย ในบทที่เกินบทบาทที่ควรจะเป็นในสังคมจริงครับ