สวัสดีครับ คือเราเป็นคนที่หน้าบึ้งตี้ง แบบ ทำหน้านิ่งๆก็บึ้งแล้ว ผสมกับที่เราเป็นคนสายตาสั้นครับ และกระแด่ะไม่ใส่แว่นด้วย เวลามองอะไรเลยต้องเพ่ง คิ้วเลยยิ่งขมวด แถมติดนิสัยชอบกรอกตาไปมารอบๆจนเหมือนเป็นคนที่ไม่พอใจอะไรในโลกนี้เลย แถมยังเจอคอมโบที่เราเป็นคนตัวใหญ่ แบบไม่อ้วนมาก แต่โครงร่างใหญ่ ยิ่งผิวสีมืดด้วย อาการหนักมากเลย และเหมาะสมกับการโดนกระทืบมากครับ เพราะบางทีเรามองเขาเฉยๆ เขายังชูนิ้วกลางใส่ ประมาณว่าไปทำหน้ากวนใส่เขา ประกอบกับเราเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมากครับ เจอใครก็ไม่ยิ้มใส่ จะรู้จักคือรู้จักคนอื่นผ่านเพื่อน คนรู้จัก หรือพ่อแม่ครับ คือถ้าเราคุยกับเพื่อน เราจะยิ้มตลอดครับ ออกจะเฮฮาปาร์ตี้ มือไม้ น้ำเสียง มุกอะไรปล่อยหมด แต่พอเจอคนอื่นที่ไม่สนิท บ*ม ธ*น ก็เถอะครับ เราตาทั้งเหลือกทั้งแข็งทั้งบึ้งหนักกว่าเขาอีกครับ
ต้องออกตัวบอกก่อนเลยนะครับ ว่าเราเป็นไบ แต่ดันอยู่โรงเรียนหญิงล้วน ก็เลยออกแนวว่าจะม้อเพื่อนร่วมชั้น แต่ส่วนใหญ่ก็กังวลกลัวเสียเพื่อนนะครับ จนอยู่มาวันหนึ่ง เราก็ไปบอกชอบกับสาวน้อยเพื่อนร่วมห้องที่ชอบมาหลายปีอยู่ คือเราก็แบบ บอกแบบโรแมนติกที่สุดที่เราทำได้เลยครับ ยิ้มแบบบพยายามยิ้มด้วย แต่สุดท้าย ก็โดนปฎิเสธครับ จริงๆเราก็ไม่ได้กังวลเรื่องเขาปฎิเสธอะไร แต่คำตอบของเขานี้กระแทกใจดำแบบเหมือนกระซวกเข้าไปแล้วดึงออกมา คือเขาตอบมาว่า
" ขอโทษนะ (ชื่อเรา) คือแกก็น่ารักดีอ่ะ แล้วเราก็ไม่รังเกียจอะไรกับการคบผู้หญิงนะ แต่เราไม่อยากเป็นแฟนกับขอนไม้อ่ะ "
ก็พอได้ยินประโยคนี้ไปก็เริ่มไม่โอเคละครับ แต่เราก็ยังโอเค แบบเพื่อนเราก็ยังมี แค่นี้ชิลๆชิคๆ เลือกได้ แต่พอเหตุการ์ณวันนี้ เราก็เริ่มคิดละครับ ว่ามันไม่โอเคเลย คือวันนี้นะครับ คุณพ่อของเราก็ไปกินเลี้ยงสรรสันต์กับเจ้านายเก่า เราก็ไปด้วย ก็ไปเจอเพื่อนเก่าที่โรงเรียนสมัยอนุบาลครับ เราก็แบบ เพื่อน.. เพื่อน... นึกไม่ออก ก็เลยไม่ได้ชวนคุยอะไร ก็คือคุยเรื่อยๆ คุยแบบไร้ชีวิต ก่อนจะก้มหน้าเล่นมือถือต่อ จนวนลูบเรื่อยๆ แต่เราก็พยายามยิ้มบ้างนะครับ จนสุดท้าย เพื่อนคนนั้นเขาก็ไปขอไลน์รุ่นพี่อีกคนที่นั่งด้วยกันห่างๆ แต่เราก็ไม่คิดอะไร เพราะคิดว่า เอ่อ เดี๋ยวปีหน้าก็ได้เจอกันอีก แต่พอออกมาจากร้าน แม่เราบ่นใหญ่เลยครับ ว่าเพื่อนเก่าเราคนนั้นหน้าเสียเลย เพราะเราหน้าบึ้งตึง กรอกตาไปมา ทำเหมือนแกล้งยิ้ม ไอ้เราก็หน้าซีดเลย แบบไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี มีใครเคยประสบปัญหาคล้ายๆเราแล้วมีทางแก้บ้างไหมครับ คือเราอยากมีเพื่อนบ้าง ไม่อยากหน้าบึ้งไปตลอด เพราะถึงฝืนยิ้มอย่างไรมันก็เหมือนยิ้มเฟคนะครับ ไม่รู้จะทำอะไร เพราะแก้ยังไงก็แก้ไม่หายซักที
มีวิธีแก้นิสัยที่หน้าบึ้งตึง ไม่ยิ้มบ้างหรือเปล่าครับ?
ต้องออกตัวบอกก่อนเลยนะครับ ว่าเราเป็นไบ แต่ดันอยู่โรงเรียนหญิงล้วน ก็เลยออกแนวว่าจะม้อเพื่อนร่วมชั้น แต่ส่วนใหญ่ก็กังวลกลัวเสียเพื่อนนะครับ จนอยู่มาวันหนึ่ง เราก็ไปบอกชอบกับสาวน้อยเพื่อนร่วมห้องที่ชอบมาหลายปีอยู่ คือเราก็แบบ บอกแบบโรแมนติกที่สุดที่เราทำได้เลยครับ ยิ้มแบบบพยายามยิ้มด้วย แต่สุดท้าย ก็โดนปฎิเสธครับ จริงๆเราก็ไม่ได้กังวลเรื่องเขาปฎิเสธอะไร แต่คำตอบของเขานี้กระแทกใจดำแบบเหมือนกระซวกเข้าไปแล้วดึงออกมา คือเขาตอบมาว่า
" ขอโทษนะ (ชื่อเรา) คือแกก็น่ารักดีอ่ะ แล้วเราก็ไม่รังเกียจอะไรกับการคบผู้หญิงนะ แต่เราไม่อยากเป็นแฟนกับขอนไม้อ่ะ "
ก็พอได้ยินประโยคนี้ไปก็เริ่มไม่โอเคละครับ แต่เราก็ยังโอเค แบบเพื่อนเราก็ยังมี แค่นี้ชิลๆชิคๆ เลือกได้ แต่พอเหตุการ์ณวันนี้ เราก็เริ่มคิดละครับ ว่ามันไม่โอเคเลย คือวันนี้นะครับ คุณพ่อของเราก็ไปกินเลี้ยงสรรสันต์กับเจ้านายเก่า เราก็ไปด้วย ก็ไปเจอเพื่อนเก่าที่โรงเรียนสมัยอนุบาลครับ เราก็แบบ เพื่อน.. เพื่อน... นึกไม่ออก ก็เลยไม่ได้ชวนคุยอะไร ก็คือคุยเรื่อยๆ คุยแบบไร้ชีวิต ก่อนจะก้มหน้าเล่นมือถือต่อ จนวนลูบเรื่อยๆ แต่เราก็พยายามยิ้มบ้างนะครับ จนสุดท้าย เพื่อนคนนั้นเขาก็ไปขอไลน์รุ่นพี่อีกคนที่นั่งด้วยกันห่างๆ แต่เราก็ไม่คิดอะไร เพราะคิดว่า เอ่อ เดี๋ยวปีหน้าก็ได้เจอกันอีก แต่พอออกมาจากร้าน แม่เราบ่นใหญ่เลยครับ ว่าเพื่อนเก่าเราคนนั้นหน้าเสียเลย เพราะเราหน้าบึ้งตึง กรอกตาไปมา ทำเหมือนแกล้งยิ้ม ไอ้เราก็หน้าซีดเลย แบบไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี มีใครเคยประสบปัญหาคล้ายๆเราแล้วมีทางแก้บ้างไหมครับ คือเราอยากมีเพื่อนบ้าง ไม่อยากหน้าบึ้งไปตลอด เพราะถึงฝืนยิ้มอย่างไรมันก็เหมือนยิ้มเฟคนะครับ ไม่รู้จะทำอะไร เพราะแก้ยังไงก็แก้ไม่หายซักที