ทนอ่านกันหน่อยนะคะ เราแค่อยากให้เพื่อนได้รู้ถึงความรู้สึกเราที่บอกใครไม่ได้

เรามีเพื่อนในกลุ่มอยู่4คน ไปไหนไปด้วยกัน สนิทกัน รักกันมาก กินข้าวก็กินด้วยกัน มีเราชื่อ ก้อย เพื่อนเราอีก3คนชื่อ บิว อาย ทราย เวลามีอะไรเราจะช่วยเหลือกัน แต่บิวเป็นคนที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆแบบไม่มีสาเหตุ เวลาบิวอารมณ์ดีหรืออารมณ์ปกติ ก็เป็นคนที่นิสัยดีมาก เวลาเราไม่สบายก้พาไปหาหมอ เวลาเราร้องไห้เสียใจก็ปลอบเรา แต่บิวเป็นบ่อยที่ เวลาอารมณ์ไม่ดีก็พาลโกรธเพื่อนๆในกลุ่มแบบไม่มีสาเกตุ อารมณ์ไม่ดีที ก็ไม่คุยกับเพื่อนในกลุ่มเป็นเดือนๆ โดยที่ไม่รู้สาเหตุว่าเพราะอะไร.. เป็นแบบนี้บ่อย ทุกคนในกลุ่มก็ชินแล้ว เวลาบิวไม่คุยกับเพื่อน เราก็จะเป็นคนเข้าไปถามคนแรกว่าเป็นอะไร ถึงเราจะโดนด่าและโดนเดินหนีก็เถอะ เราพยายามง้อให้บิวพูด เราเอาลูกอมให้บิว บิวโยนทิ้ง เราก็เสียความรู้สึก แต่ไม่เป็นไร ยังไงก็เพื่อนเรา มีอยู่ครั้งนึง บิวเป็นแบบนี้อีกเช่นเคย พอเรียนเสร็จพักกลางวัน บิวก็ไม่คุยกับเพื่อนและเดินออกจากห้องไปเลย ทรายเลยให้เราโทรไปถามบิว ว่าบิวอยู่ไหน พอบิวรับโทรศัพท์ เราก็ถามว่าอยู่ไหน บิวบอกว่าอยู่โรงอาหาร (เสียงตะคอก) เราก็คุยแบบใจเย็นเหมือนเคย เรากับเพื่อนเลยเดินไปโรงอาหาร พอเจอบิว เราก็เป็นคนเดินเข้าไปหาบิว ไปคุยแบบปกติแต่บิวก็เดินหนี และบิวก็ไม่กินข้าวโต๊ะเดียวกับพวกเรา พอเราเดินเข้าไปนั่งกับบิว แล้วถามว่าเป็นอะไร บิวก้บอกกับเราว่า ''ไม่อยากคุย'' เราเลยถามว่า ทำไม บิวบอกกับเราว่า ''กูเบื่อหน้าพวก'' เราก็โมโหแต่เราก็พยายามใจเย็น แล้วเราเลยบอกบิวว่า ''โอเค ถ้าอยากคุยตอนไหนก็ได้นะ ไปก่อนนะ'' บิวบอกว่า ''เออ ไปไหนก็ไปปะ''
คือเราก็งงเพื่อนเราก็งงว่าทำไมอยู่ๆถึงเป็นแบบนี้ แต่เพื่อนก็บอกว่า บิวมันเป็นแบบนี้แหละ เราก็เลยเฉยๆ
พอตอนเย็น เราทักเฟสไปหาบิวด้วยความเป็นห่วง..
เรา : เอ็งรู้สึก รำคานตัวเอง หรือเบื่อตัวเอง หงุดหงิดบ้างมั้ย
บิว : รู้
เรา : รู้สึกว่าปัญหาชีวิต เยอะ เบื่อไปหมด สิ่งที่เคยทำ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ใครพูดไรหน่อยหงุดหงิด หรือป่าว
บิว : เออก็อย่างงั้นแหละ ถามทำไมวะ
เรา : เราดูคนออก มันไม่ใช่ตัวของแก และมันหายได้ เองอาจจะคิดมากไปเองโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ คิดว่ามีคนไม่ชอบฉัน คิดว่าเพื่อนไม่รัก หรือคิดว่าเพื่อน น่าเบื่อ อะไรอย่างงี้
บิว : เอ็งไม่ต้องมาพูดหรอก กับพวกเอ็งอ่ะมันหลายครั้งแล้ว ข้าไม่เคยอยู่กลุ่มไหนแล้วมีปัญหาเยอะขนาดนี้ และข้าก็ไม่ได้เป็นโรคด้วย ไม่ต้องมาหาว่าข้าป่วย ข้าสบายดี
เรา : เอ็งลองคิดบวก แล้วสรุปใครทำไร
บิว : ข้าเป็นคนคิดบวกที่สุดแล้วไม่ต้องมาพูด
เรา : ยังไม่เห็นมีใครพูดอะไรเลย
บิว : ไม่ต้องยุ่ง ไม่มีใครทำ
เรา : แล้ว?
บิว : แล้วอะไร มีสิทธิ์มาถามด้วยหรอ
เรา : แล้วเป็นอะไร ทั้งๆที่ไม่มีใครทำไรให้ อยู่ๆก็หงุดหงิด ไม่คุย มันใช่เหรอ
ถ้าคิดว่าอยู่กลุ่มอื่นแล้วสบายใจ เพื่อนคนอื่นรักมากกว่าพวกกูก็ไป
บิว : แล้วยุ่งไรวะ เออก็ไม่ยุ่งแล้วนี่ไง แล้วเอ็งจะมายุ่งไร
เรา : ลองคิดดู พวกกูก็เป็นห่วง ถึงจะทะเลาะยังไงมันก็เพื่อนป่ะ เออได้กูจะไม่ยุ่งก็ได้ ถ้าคิดว่า ชีวิตอยู่กับพวกกูไม่มีความสู้ก็ไปเหอะ ไม่ต้องกลับมานะ เอาที่สบายใจเลย อยากอยู่กับใครก็ไป ถ้าคิดว่าคนอื่นรัก จริงใจกับอะ
บิว : เออไม่ต้องยุ่ง
เรา : ไม่มีใครเขา รำคานหรอก มีแต่อะคิดไปเอง ไร้สาระวะ กูรู้อะไม่เข้าใจตัวเอง ไม่ยอมรับวะ   สักวันเดี๋ยวก็รู้เองว่าเพื่อนที่จะอยู่ข้างอะคือพวกกู ถ้าไม่รับความจริงใจก็โยนทิ้งไปก็ได้เว้ย อยู่ๆจะโกรธก็โกรธ เป็นงี้ไม่มีใครในกลุ่มโกดหรอก ถ้าอยู่กะคนอื่น เขาเบื่อกันหมดแล้ว ไป ละบาย
บิว : ไม่ต้องมาไล่ เอ็งไม่มีสิทธิ์มาไล่ ข้าจะไปข้าก็ไปเอง เอ็งไม่มีสิทธิ์ แล้วที่เอ็งบอกว่าพวกเอ็งห่วงข้า พวกเนี้ยมันไม่ต้องพูดหรอกว่ะ ถ้ามันเป็นอย่างงั้นจริงๆข้าคงรู้สึกไปแล้ว มันอยู่ที่การกระทำไม่ใช่คำพูด เอ็งหาว่าข้าไร้สาระ ดูตัวเองก่อนไหมว่ามีสาระพอรึยัง
เรา : อย่างน้อยข้าก็ไม่โกรธเพื่อนแบบ ปล่อยให้เพื่อนงง มีไรก็ไม่พูด เรื้องของเอ็งละกัน จะทำไรก็ทำค่ะ ไม่ไล่ค่ะ อยากอยู่ไหนก็อยู่ ถ้าคิดว่าอยู่คนเดียวแล้วไม่ร้องไห้ หรือมันดีกว่าก็ตามใจ ที่ข้าไม่ค่อยโกรธเพื่อนในกลุ่มเพราะข้า มองข้อดีของทุกคนมากกว่า เวลาเอ็งแกล้งข้า ไล่ข้า ข้าก็รู้ว่าแกล้งแต่มันก็รู้สึกเกลียด โกรธไม่ลง เพราะกูมองที่เวลา มีเพื่อนสนิทอยู่ข้างกูไง มีปันหาอะไร ก็ช่วยกู คุยกับกู แต่ไม่ลองมองข้อดีของกูละ เวลาจะไปไหนกินอะไรกูก็ไป ใช้กู กูก็ทำ ห่วงกูก็ห่วงจากใจจริง กลับบ้านดึกกูก็ห่วง ว่ามันจะอันตราย แค่นี้มันไม่พอใช่ไหม สำหรับอะ ที่บอกว่าคำพูดอะ กูต้องให้ได้แค่ไหน
บิว : จ้า

และเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเป็นอาทิตย์

เดี๋ยวมาต่อนะค