ทางบ้านมีลูก 2 คนค่ะ เราเป็นลูกสาวคนโต มีน้องชาย 1 คน
เราทำงานเป็นลูกจ้าง ส่วนราชการ แห่งหนึ่งในภาคเหนือ โดยพ่อแม่ใช้เส้นสายในการเข้าทำงาน
ส่วนน้องทำงานเป็นทหารอากาศชั้นประทวน อยู่กองบิน ตจว.

เราเองอยู่กับบ้านแม่จะจ้ำจี้จำไชมากๆ     คือพูดง่ายๆคือ บ่น ทำอะไรก็มักจะไม่เป็นที่ถูกต้องหรือถูกใจ
จะออกบ้านไปไหนมาไหนตอนกลางคืนจะโดนโทรตามตลอด
ซึ่งเพื่อนในช่วงวัยเดียวกัน        น้อยคนมากที่ทางบ้านจะโทรตาม
หรือแค่โทรบอกที่บ้านว่าออกมาเที่ยวก็คือจบ       แต่สำหรับเราคือโทรตาม โทรจิก
พอกลับบ้านก็โดนบ่นว่ากลับดึก    เป็นผู้หญิงออกเที่ยวมันไม่ดี
เราคิดจะทำอะไร  จะไปไหน   ไม่เคยได้ทำอย่างอิสระ ต้องบอก  ต้องขอ
ถ้าจะบอกตรงๆก็กลัวว่าจะไม่ได้ไป เราก็ต้องโกหก ซึ่งความเป็นจริงไม่อยากจะทำเลย
ต่างจากน้องซึ่งไม่เคยโทรบ่น น้องจะไปเที่ยวไหน ไปกับแฟน แม่จะไม่บ่นเลย กลับอวย กลับชอบ ที่ไปไหนมาไหน ได้ไปเที่ยว ต่างจากเราโดยสิ้นเชิง
เรามานั่งคิดว่าด้วยวุฒิภาวะเราขนาดนี้แล้ว ทำไมแม่ถึงไม่ยอมปล่อยให้เราคิด ให้เรามีอิสระบ้าง จะให้อยู่ในกรอบที่แกจำกัดตลอด เราก็อึดอัด
อยากถามเพื่อนๆ ครอบครัวเพื่อนๆเป็นเหมือนกับเราไหมค่ะ